We blijken in een eerste klasse haven te liggen, die nog niet zolang in deze vorm bestaat. De haven, het sanitair, de ontvangst, de informatie die je meekrijgt: het is allemaal top.

Rondom de haven zijn er een aantal boutiekjes, café’s en restaurantjes aan het water en is er even wat verder in amerikaanse stijl een groot winkelcentrum waarin allerlei grote winkels zijn gehuisvest. Zo ook een immense supermarkt.
De huizen om de haven heen zijn nieuw en in leuke stijl gebouwd. Ja, deze haven heeft voor ons – zeker vergeleken met Dover Marina – een fraaie uitstraling en was een aangename verrassing toen we hier gisteren binnenvoeren.

Het sluiswerk is trouwens ook uniek. Het is een dubbele sluis voor beide richtingen. Elk half uur wordt er geschut. Het verval kan hier 6 meter zijn. Als er nog maar weinig verschil met de haven is, worden de cilindrische deuren gewoon opengeschoven en valt het water gewoon de haven in. Als je je boot in de sluis dan niet goed vast hebt zitten….De Shell pilot raadt dan ook aan om – voor het geval dát – ook maar een spring erbij te zetten! En om een plastisch idee van deze haven te geven: het is een gigantisch groot gesloten zwembad, drie meter diep, achter een paar deuren waarachter het water zes meter hoger staat! Bij hoogwater wel te verstaan………..

‘s Middags  stappen we op onze “folding-bikes” richting Eastbourne stad, zo’n 4 km van de haven. Eastbourne blijkt een heuse badplaats te zijn. Boulevard, strand (van kiezelsteen), hotels, een wandelpier: het is er allemaal. Op afstand ziet de pier in zee er imposant uit, maar van dichtbij is het maar een verwaarloosd brok ijzer en beton. De toegang is vrij en uiteraard kan je er gokken – waar niet op een wandelpier… – en zijn er een aantal restaurantjes en souvenierwinkeltjes. Helemaal aan het einde is er een hokje met het opschrift: “fish manicure”: kan je blijkbaar je dode voetencellen door visjes laten afknabbelen. De bakken met vis staan er klaar……

We fietsen hier (links!), maar eigenlijk met gevaar voor leven. Fietspaden kennen ze hier niet en de auto’s roetsen vlak langs je heen, ook al omdat de wegen hier niet al te breed zijn. Marianne heeft het er niet zo op en gaat al gauw aan de kant, maar dan kom je met je fiets hier nergens.
Een buurman schipper zei me eens: “Ga gewoon fietsen en maak je steeds breed dan houden ze wel rekening met je. Tenslotte fiets ik in Londen ook naar mijn werk”.

Nadat we nog even in de grotere winkelstraten zijn gedoken, keren we om vijf uur weer terug naar de haven en beginnen we de tocht voor te bereiden voor morgen. Het weer gaat opnieuw niet meewerken. Donderdag en vrijdag gaat misschien nog wel. Maar zaterdag komt er weer storm aan.
Portsmouth blijkt daarom – met ZW 4/5 –  morgen niet haalbaar te zijn (55 NM), dus focussen we ons eerst op Brighton (20 NM).

PS. Even een paar foto’s van de toegang tot de sluis en zee bij eb!