Dit is alweer het laatste deel van Bert’s avonturen in Griekenland en van zijn reis terug naar Nederland. Hierin heeft hij nog wel even slecht weer in de baai van Vliho, gaat zijn anker wat slippen en heeft hij te maken met een bekend fenomeen bij ankeren in griekse wateren: je moet anker op, maar je anker zit vast aan een anker van een naastliggende boot..
Ook nu blijven de zorgen over voldoende spanning aan boord bestaan, zeker als je die hard nodig hebt voor het opladen van de telefoon en de laptop waarin Bert zijn verhalen kwijt wil.
En dan is het tijd om de boot klaar te maken voor de walplaatsing bij een boatyard nabij Vliho. Hij krijgt daar een prima plek, zelfs tussen andere boten van Nederlanders, en kan hij begin oktober met een gerust hart beginnen aan de terugreis met zijn camper, de trip die hij – zoals we hem kennen – weer uitgebreid beschrijft.
Na een week is hij weer thuis bij zijn vrouw Ton, laat hij zijn hele avontuur in Griekenland – want dat is het toch wel – eens bezinken en laat hij mij later zijn complete verhaal hierover doen toekomen voor plaatsing op de website van onze vereniging.
Tijdens de recente nieuwjaarsreceptie vroeg ik Bert wat nu zijn plannen zijn voor dit jaar met zijn boot. In zijn blog had hij het er immers over dat hij dan misschien terug zou keren naar Holland, maar daar was hij nog niet over uit. Misschien wel, maar dan waarschijnlijk verdeeld over twee jaar.
Alternatief had hij er ook wel oren naar om terug te keren naar Griekenland, maar dan de boot over te brengen naar een ander eiland, meer richting Turkije, noordwestelijk van Lefkas. Dus mogelijk krijgen zijn blogs een voortzetting later in dit jaar.
We zien het wel.
Terloops (..) wees Bert mij nog even op de maar in zijn blog half geplaatste foto van zijn dinghy waarvan de plaksels loslieten en waardoor de bijboot in feite onbruikbaar werd. Bij deze dan de correcte versie…
De bijboot ligt inmiddels bij Bert thuis voor reparatie.
Hierbij dan het einde van mijn bijdrage aan Bert’s blog. Deze met veel plezier gelezen, hier en daar wat geredigeerd en met korte inleidingen geplaatst.
Hugo
Dinsdag 26 september 2023
Vannacht is er een onweer losgebarsten, met windstoten neem ik aan. Ik schrok wakker van een bonk tegen de boot en ik ging kijken. Er lagen drie boten tegen mij aan en het andere jacht had ook fenders buitenboord hangen, wel hele dikke. Hun ankers hielden niet en ze sliepen er allemaal gewoon doorheen. Ik denk dat mijn anker het ook niet hield. Ik startte de diesel en voer langzaam achteruit. We lagen al angstwekkend dicht bij de oever.
Voor de zekerheid controleerde ik dat met Google Maps.
Ik voer langzaam achteruit en ging ondertussen naar voren om het anker op te halen. Een andere ketting, dat van een ander jacht, bleef op mijn anker liggen. Dus ging ik naar beneden om de pikhaak te halen om die ketting van mijn anker af te halen.
Toen hij eraf schoot, kreeg ik het volle gewicht van die ketting op mijn pikhaak. Omhoog trekken lukte niet. Ik moest de pikhaak loslaten, die ben ik dus kwijt. Of hij blijft drijven en ergens aanspoelt, weet ik niet.
Toen ik weer vrij was zocht ik langzaam varend een betere ligplek. Dat was niet eenvoudig omdat hier ongelofelijk veel jachten voor anker liggen en ik niet in de buurt van anderen wil liggen. De regen is opgehouden en de wind is ook weg, het was kort maar hevig. Ik lig nu in het midden van deze grote baai en het lijkt er op dat het anker houdt. Als het rustiger weer wordt is het probleem voorbij. Het gebeurde allemaal dicht bij de droge marina waar ik naar toe wil. De kans dat ik de pikhaak terug vindt is er altijd. Intussen begint het weer te onweren. Hoe lang dat gaat duren weet ik natuurlijk niet. Ik denk dat de ankergrond hier slecht is omdat er zoveel gebruik van wordt gemaakt. Het is een grote heerlijk beschutte baai met bergen rondom, die heel populair is. De bodem lijkt slik, geen zand. Het anker brengt modder naar boven, zoals ook in Nederland vaak het geval is. In Nederland is het dan meestal zoet water, maar slik komt ook voor bij zoutwater bodems zo blijkt.
Nu om 09:20 uur is het onweer en de wind voorbij, maar de regen gaat onverminderd door. De temperatuur is gedaald tot 21,6 graden. Om 12:00 uur hielt de regen op en steeg de temperatuur weer tot 22,8 graden.
Hoe het hier heet, kan ik niet achterhalen. Het lijkt dat de baai Vliho baai heet, er liggen vijf dorpen om heen, die alleen in het Grieks zijn aangegeven, het zijn: Kallithea, Steno, Vlycho, Geni en Vliho. Google Maps toont dat de boot op dezelfde plaats blijft.
Omdat ik voor anker lig is de accuspanning weer een punt van zorg, op dit moment (12:30 uur) is die 12,5 V., aan de lage kant, maar de zon komt erbij dus misschien loopt het nog iets op. Dat gebeurt niet, het is gedaald tot 12,4V (14:30 uur)
Nadat de zon zich heel even heeft laten zien (15:30 uur) werd het heel donker en kwam er een idioot harde wind. Ik werd door elkaar geschud, echt niet leuk meer, maar door deze wind heeft de windcharger (zijn windturbine aan dek. Red.) de accuspanning wel een beetje kunnen opkrikken. Dat is dan weer wel mooi meegenomen. Nu (16:00 uur) regent het enorm hard. Die mevrouw van de droge marina had groot gelijk om het uit het water halen van de boot uit te stellen tot zaterdag.
Op de smartphone verschijnt een waarschuwing in het Grieks en het Engels om vooral te blijven waar je bent en niets te ondernemen, het weer is gevaarlijk slecht. Maar controle op Google Maps leert dat de boot goed op zijn plaats blijft. Het zonnedakje vangt heel veel water op, ik heb het al een paar maal met moeite leeggedrukt, maar dat is voorlopig zinloos.
Ik overweeg om pannenkoeken te bakken, maar de mixer niet te gebruiken. De accuspanning is daarvoor te laag, dus gewoon met de hand mengen – heb je gelijk iets te doen.
Om 19.00 uur barstte het noodweer opnieuw los, met vooral veel regen.
Woensdag 27 september 2023
De hele ochtend is de regen doorgegaan, het is nu om 11:00 uur eindelijk droog, maar de bewolking breekt nog nergens. De accuspanning is nog altijd dramatisch laag (11,7 V). Rond het middaguur brak de zon door en dan is het gelijk warm. Het is nu om 16:00 uur 26,2 graden en de accuspanning is 12,7 V. Om 17:30 uur was het weer bewolkt, geen regen, maar wel veel wind zodat de windturbine goed stroom kon opwekken.
Ik heb het zonnedak eraf gehaald omdat de thuisreis aanstaande is, bovendien kan alles dan goed drogen.
Ik moet die haven toch maar bellen zodat ze een sein kunnen geven waar ik moet zijn. Er zijn er drie vlak bij elkaar en ik weet niet welke ik moet hebben.
Donderdag 28 september 2023
Het mooie Griekse weer is weer helemaal terug, maar ik kan niet in de kuip zitten. Het zonnedak is al opgeruimd, je wordt daar dus levend gebakken. Binnen is de temperatuur 27,8 graden en er is geen wind, dus een goede gelegenheid om de genua naar binnen te halen.
Het is nu kwart voor drie en de genua is binnen. Dat was niet eenvoudig omdat het zeil zo groot is. Hij is niet overal zo heel netjes zig-zag opgevouwen, maar hij ligt in het vooronder en dat is het voornaamste. De hoes waaide erbij kapot, maar met het zeil ging het wel goed. De genua begint slijtplekken te vertonen en er is ook stikwerk kapot.
Morgen nog een dag van gedwongen niets doen en dan kan de boot op land.
Vrijdag 29 september 2023
En weer is de accuspanning dramatisch laag. Als de motor niet loopt heb ik te weinig elektriciteit. Een extra zonnepaneel van 200 Watt zou hier uitkomst kunnen bieden en dat is goedkoper dan op de motor stroom te draaien. De dynamo levert evenwel 45 Amp. en daarmee is er stroom genoeg.
Dit is wat Adam destijds bedoelde: dit kost allemaal diesel en extra zonnecellen leveren die energie gratis.
Ik zie hier drie droge marina’s, maar welke ik nou moet hebben dat weet ik niet, ik vermoed de middelste. Ik bel ze morgenvroeg om te vragen waar ik moet zijn.
Volgend jaar kom ik terug naar Nederland, maar of ik dat haal in één zomer kan ik absoluut niet bekijken.
Zaterdag 30 september 2023
Om 11:30 uur wordt de boot uit het water getild bij de marina Vliho boatyard te Vliho Griekenland. Dat ligt aan een grote baai op het eiland Lefkada. Waar die helling precies is weet ik niet. Omdat het me niet duidelijk is moet ik maar even bellen en vragen of ze een signaal willen geven.
Voor de duidelijkheid heb ik het even telefonisch nagevraagd: waar is de helling nou precies? Het blijkt de laatste marina vanaf Nydri te zijn. Maar ik zag er niemand, dus ging ik toch twijfelen. Maar ik had wel de goede en uiteindelijk lig ik nu hoog en droog tussen de boten van veel oudere Nederlandse paren.
Omdat het terrein niet zo heel groot is liggen de boten dicht bij elkaar.
Ik ga nu de vaat doen en opruimen. Ik blijf hier vannacht nog slapen en douchen.
Zondag 1 oktober 2023
Dit is de dag dat ik weer naar huis ga. Het is 13:15 uur, alles is aan kant, opgeruimd en schoongemaakt. Nu nog even alles naar de camper dragen en ben ik klaar voor vertrek. Het noodlot bepaalt dat je altijd iets vergeet: deze keer is dat mijn scheerapparaat. Dat ontdekte ik net na het passeren van de Albanese grens. Dan is teruggaan geen optie meer. Het is niet anders.
Maandag 2 oktober 2023
Omdat mijn navigatiesysteem in de camper niet de wegen bevat van Griekenland, Albanië, Kroatië, Slovenië en Italië moest ik gebruik maken van de wegwijzers en Google Maps. Dat gaat overigens prima. Helaas berekent Google Maps alleen een route als je een internet toegang hebt via WiFi/4G netwerk en die heb je meestal niet. Maar de ingebouwde GPS geeft je positie altijd en dat is ruim voldoende. Dus het eerste deel van de reis ging probleemloos. Alleen kon ik mijn witte (kleurloze) bril niet meer vinden, zodat ik alleen overdag reed als het licht was.
De eerste overnachting was op een heel klein parkeervlak, want er was verder niets te vinden in Albanië. Aan de rechterzijde een rotswand, met geen enkele parkeer mogelijkheid en aan de linkerzijde een uitgestrekt moeras met een heel klein parkeervlakje. De camper paste er net op, tussen 3 meter hoog riet. Maar het was een heel rustig weggetje. Er zijn maar drie auto’s langs gekomen. Dus kon ik er goed slapen.
Dinsdag 3 oktober 2023
Toen ik wakker werd was het nog donker, maar de ochtendkilte zorgde ervoor dat ik toch weer ging rijden, want dan doet de verwarming het tenminste weer. Het zuiden van Albanië is erg mooi qua natuurschoon en bergachtig. Ik moest zonder bril rijden omdat ik die niet meer kon vinden. Ik wist niet meer waar ik die had neergelegd. Maar op zo’n rustige weg is dat niet zo erg, alleen kon ik zonder bril de wegwijzers niet lezen.
De bewegwijzering is overigens prima in orde daar. En de wegen zijn ook goed. Verderop liep de weg over een soort dam door het moeras, uniek. Verder naar het noorden, voorbij Vlorië, wordt het veel drukker en tussen Dürres en Tirana is het zelfs heel druk en dat blijft zo tot Skhoder. Op het laatst reed ik achter een truck uit Montenegro. Ik dacht daar blijf ik gewoon achter hangen want ik moet daar ook heen.
Achteraf niet zo’n goede keuze want zodoende kwam ik terecht in Podgorica, de hoofdstad van Montenegro en niet op de kustweg.
De smartphone liet alleen de stad zien, zodat ik niet wist hoe ik verder moest. Ik koos een weg die naar het noordwesten liep en dacht dat dat wel goed zou zijn. Maar dat was niet zo: deze weg liep naar Bosnië Herzogewina en daar wilde ik niet heen.
Toen ik de stad uit was liet de telefoon (Google Maps) weer heel Montenegro zien en zo zag ik dat ik naar Kotor moest rijden om in Hersek Novi te komen. De weg langs de beroemde baai van Kotor is, zoals gewoonlijk heel druk en soms heel smal. Zo kwam ik bij de grote, zeer goedkope supermarkt vlak voor de grens met Kroatië, dat eigenlijk Republiek Hevratska heet. Ik passeerde de grens en overnachtte op een parkeerplek langs de drukke kustweg.
Woensdag 4 oktober 2023
Wat opvalt in Kroatië is dat de wegen er zo ongelofelijk mooi zijn. Ik kwam niet meer door Dubrovnik, maar nu wel over de prachtige nieuwe brug die er voor zorgt dat je niet meer door Bosnië Hertzogewina hoeft. Er zijn daarin ook nog drie tunnels opgenomen, werkelijk prachtig allemaal.
De weg door Kroatië is lang maar tot Split is het erg eenvoudig, maar hoe het dan verder gaat is onbegrijpelijk. Gelukkig zijn de Kroaten heel behulpzaam en die adviseerden me om de tolweg tot Riëka te nemen. Dat was wel een goed advies, alleen gaat die weg eerst naar Zagreb. En dat is een flink stuk omrijden en dat doe ik dus niet. Ik zocht dus uit waar de tolweg het dichts bij de kustweg lag en nam die afslag er naar toe. Daarna gewoon de kustweg volgen tot Riëke. Daarna besloot ik Triëst in Italië aan te houden.
Vlak na de grenspassage was er een klein parkeerplekje met een gesloten tentje. Ik besloot er te overnachten, maar een heel goed plekje was het niet. Er kwam veel vrachtverkeer voorbij, maar dat werd ‘s nachts minder. Maar het is er bergachtig en dan zijn vlakke stukken schaars.
Donderdag 5 oktober 2023
Ik vond bij toeval mijn witte brillen terug in een vakje bij de achterdeuren, die ik vrijwel niet gebruik. Daarom kon ik ze ook niet meer vinden. Nu ik de brillen weer had kon ik ook ‘s nachts rijden. Een goede manier om de koude te verdrijven.
Triëst is niet echt de goede richting, dus toen ik Udine op de wegwijzer zag staan dacht ik, daar moet ik heen. Het was wel de tolweg, maar de Alpen doemen als een muur voor je op zonder dat ergens een pas zichtbaar is, dus: op de snelweg blijven! Er volgden drie tunnels die mij in Oostenrijk brachten en toen – o wonder – deed het navigatiesysteem het weer en die vervolgde de weg door de Felber Tauern Tunnel. Bij de volgende pas nam ik een Apfelstrüdel met koffie bij een restaurant op 1120 m hoogte met een schitterend uitzicht op de Alpen.
Door Oostenrijk rijden kost de hele dag en kwam vervolgens de drukte van de Duitse Autobahn. In de buurt van Frankfurt heb ik ergens op een Raststätte overnacht.
Vrijdag 6 oktober 2023
Op een gegeven moment reed ik op Autobahn 3 en die gaat bij Arnhem de grens over. Maar het navigatiesysteem wist het beter en koos voor de richting Hannover, echt onbegrijpelijk. Wel driemaal corrigeerde het systeem de route omdat ze een fout hadden gemaakt.
Uiteindelijk kwam ik in midden Duitsland door onmogelijk kleine dorpjes en extreem smalle wegen. Op een gegeven moment was er weer kans op een Autobahn, maar die kon ik niet bereiken omdat de weg er naar toe was afgezet en er geen omleiding was aangegeven. Op het systeem zag ik echter een smal weggetje dat ook in dezelfde richting liep.
Ik dacht laat ik die eens proberen, maar de weg werd toen zo smal dat ik er geen vertrouwen meer in had. Daarom liet ik de camper op de weg staan en ging te voet verder om niet in onoplosbare problemen te komen. Toen kwam er een Duitser, ook in een camper, die zei, rij maar gewoon achter mij aan, dan komt het wel goed.
Het was maar goed dat hij voor mij uitreed want het werd wel een hele slechte modderweg, maar die uiteindelijk wel weer op een asfaltweg uitkwam. Toen zei het navigatiesysteem dat ik moest keren. Wat ik ook deed bij een bedrijf dat wat meer ruimte had.
Uiteindelijk liep alles wel goed en ik kwam op de Autobahn, waar ik op een overvolle parkeerplaats overnachtte.
Zaterdag 7 oktober 2023
Daarna was het nog ca. 280 km tot thuis. En dat ging zonder problemen. Ik kwam langs Ikea Hengelo, ging daar naar het toilet en nam een koffie en een garnalenbroodje. Tegen het middaguur was ik thuis.
Einde van een probleem-vakantie.
Bert Barendregt
2023
Follow Us!