Op 20 augustus bereikte ons het schokkende bericht dat een dag eerder onze voorzitter Harry Menninga op het duitse eiland Borkum ploseling was overleden. Hij was van plan om met zijn zeilboot een trip langs de waddeneilanden te maken, maar voelde zich al snel niet in orde. Eenmaal op Borkum aangekomen heeft hij het thuisfront gebeld om hem te komen ophalen. Inge en zoon Bram zijn er onmiddellijk naar toe gegaan, maar bij aankomst was zijn toestand al zo verslechterd, dat de hulp en verzorging van de opgeroepen arts en het medisch personeel al niet meer mocht baten.
In Harry verliezen we een kundig bestuursvoorzitter en een warm mens die de belangen van onze vereniging met verve behartigde. Hij kwam op ons over als een bescheiden, soms ook wat verlegen persoonlijkheid, maar wist wat hij wilde. Had altijd een luisterend oor, niet alleen voor ons, schippers, maar ook voor onze partners. Hij verdiepte zich ook in de mensen, waarbij zijn geloof een grote rol speelde.
Hij verraste ons vaak met zijn bevlogen toespraken en inleidingen bij een evenement of een lezing, waaruit bleek dat hij zich terdege op het onderwerp had voorbereid en dit op een vlotte en plezierige manier naar voren bracht.
Harry trad vijf jaar geleden toe tot ons bestuur. Eerst als lid van de evenementen commissie, maar een jaar later al als secretaris. In 2009 werd hij onze voorzitter.
Harry’s passie was het zeilen. Het gaf hem de rust en vrijheid die hij nodig had als tegenhang van het drukke werkzaam leven op de firma. Als dat werk het toeliet, was hij al gauw te vinden op het water en ging hij meestal alleen op pad met zijn L`Abri, een Friendship 22. In de winter kwamen we hem wat vaker tegen, druk doende om zijn boot weer spic en span te krijgen voor het nieuwe vaarseizoen.
Ook ging hij elk jaar met zeilvrienden en een veel grotere boot zeiltochten maken naar Denemarken, of vorig jaar nog in Griekenland.
Harry zocht graag de grenzen van het varen en zeilen op, waarbij het ook wel eens wat mis ging, zoals bij de redding door de KNRM vorig jaar boven Terschelling. Tijdens een zeiltocht van de Duitse waddeneilanden weigerde de motor. Harry dacht wel zeilend thuis te kunnen komen, maar door de verkeerde windrichting werd het boksen tegen de elementen en zag hij boven Terschelling in dat de havens Vlieland of Terschelling in zijn eentje niet haalbaar waren. Hij riep de Brandaris op, die voor een reddingsoperatie door de KNRM zorgde. Harry was zeer onder de indruk van de professionaliteit van zijn redders. Op de vraag of hij donateur van de KNRM was, was zijn bedremmelde antwoord: altijd wel aan gedacht, maar ik zat eigenlijk eerst op een leuke aanbieding van jullie te wachten…….
Het hele gebeuren typeerde Harry: durf, bescheidenheid en ontwapenend.
We wensen Inge, Harmen, Mirjam, Michiel en Bram veel sterkte toe bij de verwerking van dit grote verlies. Harry is veel te jong gestorven.
We zullen hem erg missen.
Hugo de Groot