Bert Barendrecht 2018: Terug in Griekenland

Bert Barendrecht – weerzien in Griekenland – Blog01

30 oktober 2018 | Bert Barendrecht 2018: Terug in Griekenland, Nieuws, Nieuws 2018

Van Bert hadden we al een tijdje niet veel gehoord op onze watersportvereniging. Geen wonder, want Bert en zijn vrouw Ton reisden dit jaar dwars door half Europa op weg naar Pylos, Griekenland, waar ze in 2016 hun boot hadden achtergelaten om van daaruit zeiltochten op de Middellandse Zee te kunnen maken. Bert zou Bert niet zijn als er weer heel wat avonturen, wetenswaardigheden, technische probleempjes en anekdotes te lezen zijn in zijn verslagen van deze reis in 2018. Hierbij het eerste verslag (18 juni – 7 juli).
(Overigens zijn Bert en Ton al wel weer een tijdje terug in Twente)
Hugo

Dag 1: Maandag 18 juni 2018 – Vertrek uit Markvelde

Het vertrek is op maandag 18 juni 2018. We gaan met de auto omdat er nogal veel mee moet, onder andere de gerepareerde boegschroefmotor, de elektrische lier slinger, dekstoeltjes voor een betere zit met rugsteun in de kuip en nog een heleboel meer. De tuin moet aan kant zijn evenals het huis, zodat alles er schoon bij ligt als we weer thuis komen. Ton houdt niet van rommel en vuil. De buurjongen houdt het gras kort gedurende onze afwezigheid. Veel van deze werkjes komen op haar schouders neer. Ik heb mij nog bezig gehouden met het voegen van de muren van de schuur omdat dat ook wel is mag gebeuren.

De afstand is zo groot dat het navigatiesysteem de route niet in één keer kan berekenen, ik moet dus tussen plaatsen opgeven, de eerste is München.

Dag 2: Dinsdag 19 juni 2018 – De Balkan route

In Duitsland gebeurd er niet zo veel, de Autobahn is snel en eenvoudig en tegen de ochtend bereiken we München en ook nog Oostenrijk. De route gaat via Ljubliana in Slovenië en daarna Zagreb in Kroatië ook dat gaat vlot.

Dag 3: Woensdag 20 juni 2018 – Naar Kosovo

Daarna komt Bosnië-Herzegowina met Sarajevo, behalve wat regenbuien verloopt ook dit voorspoedig. Hierna Komt Prestina in Kosovo. We kennen daar een hotel dat slechts € 25,00 per nacht kost met een eigen garage en uitstekende bedden. Als je moe begint te worden is dat een zeer welkome onderbreking. In dit hotel wordt niets gevraagd, zelfs een registratie blijft achterwege, het is dus een prima hotel voor de snelle wip. Kosovo is een verademing; er wordt overal gebouwd, en het lijkt er veel beter te gaan dan in de direct omringende landen. Alles is er heel goedkoop, dus als je iets nodig hebt koop het dan hier.

Ik had er al eens een paar schoenen gekocht die mij uitstekend bevallen. Dus besloten we om ook voor Ton een paar schoenen te kopen. Het werden uiteindelijk mooie slippers.

Doordat we toch wel erg vermoeid waren besloten we er nog een dag aan vast te plakken.

We hebben een koelkastje om tijdens de lange reis bepaalde dingen – vleeswaar – koel te houden. Die werkt op 12 Volt, maar als je het contact uit zet blijft op het 12 Volt contact achterin gewoon de spanning staan en dat is gevaarlijk omdat je daarmee de accu helemaal leeg trekt. Ook werkt de 230 Volt aansluiting ervan niet zodat alles nog warm wordt als de auto langer stil staat. Ik probeerde dat op te lossen door de accu met behulp van de acculader op spanning te houden. Dat mislukte omdat mijn lader kapot was. Dus kochten wij ter plekke een andere lader, maar die bleek ook kapot. Het was van Engelse makelij. Toen wij terug gingen naar de winkel pakte de man een andere brand nieuwe lader van het zelfde type en merk en die bleek ook kapot. De man gaf ons het aankoop bedrag terug. Gelukkig had het hotel voor zulke problemen een grote vol geladen accu staan waarmee de auto gestart kon worden. Dat betekende wel dat we de auto niet mochten uit zetten de eerste uren. Maar doordat iedereen erg behulpzaam was en heel betrouwbaar, kwam alles weer goed.

Later bleek dat de 230 Volt aansluiting van de koelbox wel goed werkt, ook mijn acculader bleek niet kapot. Hoe het kwam dat hij in Kosovo niet werkte, blijft een raadsel.

Dag 4: Donderdag 21 juni 2018 – Nog een dag Kosovo

Ondanks dat Kosovo een moderne indruk maakt, is de groene assurantiekaart er niet geldig zodat je verplicht bent een verzekering te kopen (€ 15,00), onbegrijpelijk. Omdat ik vorig jaar tijdens het rijden in slaap was gevallen, kostte mij dat de linker spiegel. Bij een sloperij bij Pristina zetten ze er een andere spiegel op. Die was echter niet origineel, het glas van de spiegel kwam steeds los en is tenslotte gebroken bij het weer aandrukken van het glas. Ik ging terug naar die sloper om een ander glas te vragen. Ze konden mij niet helpen. Nog voor wij die sloperij terugvonden kwamen we eerst bij een ander sloperij uit, die wel een spiegel had. We gingen dus terug naar die eerste sloper en kochten daar een originele buitenspiegel voor € 40,00 compleet gemonteerd, zodat alles weer piekfijn in orde is.
Je kunt zien dat oude liefde niet roest; ze juichten er allemaal voor Kroatië toen die Argentinië met 3 – 0 versloeg in het WK.

Dag 5: Vrijdag 22 juni 2018 – Naar Skopje in Macedonië

Beren
Op weg naar Skopje zag ik een zwarte beer die op z’n dooie gemak een vuilniszak uit elkaar zat te trekken. Ton lag te slapen op dat moment. Er vlakbij was een vuilstortplaats en daar was blijkbaar iets te halen.Ook stak er een hert met gewei vlak voor de auto over, evenals een vos. Er is veel wild in de Balkan. De natuur is er overweldigend, evenals in het noorden van Griekenland. De route ging door een donker bos en boven op een berg met zendmasten speelden er ineens twee jonge beertjes midden op de weg. Een leuke ervaring. Gelukkig heb ik geen enkel dier aangereden; de Balkan is mooi!

Dag 6: Zaterdag 23 juni 2018 – Griekenland

Van de grens met Macedonië naar Pylos is exact 1000 km. De gewone weg is vanwege geldgebrek in een zeer slechte staat, een Euroland onwaardig.

Eenmaal op de Peloponnesos ging de reis veel sneller, de wegen zijn er veel beter en veelal nieuw, zodat we toch nog op een redelijke tijd in Pylos aankwamen, zo rond 13.30 uur.

De boot lag er nog prima bij, alleen was er door de zware zuiderstormen veel Saharazand op de boot en via ventilatiespleten ook in de kajuit terecht gekomen. Mijn lief Tonneke heeft dat allemaal weer netjes opgeruimd. Ook één van de landvasten was door de betonnen kade helemaal doorgesleten. De man van de watersportwinkel heeft daar een ander stuk touw bijgezet zodat de boot wel aangemeerd bleef.

Dag 7: Zondag 24 juni 2018 – Pylos

Om het doorslijten van de landvasten te voorkomen zijn we ook ketting gaan kopen zodat het eerste deel van de landvast van ketting is en de rest van touw. Het touwdeel maakt dan geen contact meer met de kade. Dat is een methode die door veel mensen gebruikt wordt.

Wat wel vervelend was, dat er een Duitser was – zijn auto had een Duits kenteken – die een hoop stampij kwam maken, de hele marina bij elkaar schreeuwde en die consequent Engels bleef praten en bleef schelden. Volgens hem lag ik op zijn ligplaats – hij had daar aan Niko (de plaatselijke crimineel) voor betaald. Maar de haven is gratis en Niko heeft er niets te zeggen. Deze schoftenstreek heeft hij bij mij de eerste keer ook uitgehaald. Hij doet of hij de baas is en besteelt op die manier argeloze nieuwkomers. Toen ik zei dat ik niet zou weggaan blokkeerde hij mijn auto zodat ik niet meer van de steiger af kon. Ik moest er om lachen omdat ik daardoor in alle rust alles aan boord kon brengen. Later kwam er een man die mij vroeg of ik mijn auto wilde weghalen omdat hij bepaalde boten moest bevoorraden met dieselolie. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar dat ik er niet langs kon. Toen zei hij, als hij zijn auto niet weghaalt, laat ik hem wegslepen. De Duitser dacht dat hij een ligplaats had betaald, maar hij was gewoon bestolen. Iedereen kent Niko en weet dat het een dief en een oplichter is. Desondanks heeft hij ook veel vriendjes, die hand-en spandiensten voor hem verrichten. Zodoende wist hij dat ik weer in Pylos was en ving hij twee vliegen in één klap; mij pesten, die Duitser bestelen en zichzelf verrijken.

Dag 8: Maandag 25 juni 2018 – Meer Pylos

We verwijderen het woestijnzand en gaan de bimini bestellen. Het weer is erg slecht; heel veel wind en veel regen, maar de temperatuur blijft goed.

De watertanks zijn helemaal leeg, dus hebben we geen water. Om de waterboer te bezoeken moeten we naar de overkant varen. Dat willen we niet omdat we dan weer een duiker nodig hebben. We vertellen dit terloops aan de eigenaar van de watersportwinkel en hij belooft ons om ‘s avonds water te brengen. Hij kan niet eerder komen dan 22.30 uur na het sluiten van zijn winkel. Hij komt ook echt, maar hij heeft geen pomp bij zich en zijn slang is niet lang genoeg om de vulopening van de tanks te bereiken. Ook mijn tuinslang biedt geen soelaas, we krijgen zo niet veel water binnen.

Dag 9: Dinsdag 26 juni 2018 – Nog altijd Pylos

De eigenaar van de watersportwinkel stuurt de volgende dag zijn broer. Die is taxichauffeur geweest en nu afgekeurd en gepensioneerd, hij helpt zijn broer. Ton kwam met het idee om een emmer en een trechter te gebruiken. Het is een heel gedoe maar uiteindelijk krijgen we alle tanks gevuld, 550 liter in totaal. We bestellen de bimini die we vooraf moeten betalen, € 1000,00. Ook proberen we de weer ingebouwde en gerepareerde boegschroefmotor. Hij doet het over één kant (links), bij rechts brandt de meegeleverde zekering (10 Amp.) door, ik vermoed kortsluiting in het relais. Ik meld dit aan de verzekering en die geven toestemming om nieuwe relais te kopen, die we dus ook bestellen.

Ton maakt heerlijke spaghettisaus, de hoeveelheid is zo ruim dat we er driemaal van kunnen eten.

Dag 10: Woensdag 27 juni 2018 – Nog altijd Pylos

Het is nog altijd slecht weer, met harde wind en veel regen. Ook de beide relais die alleen als set (2 stuks – één links en één rechts) te koop zijn, gaan we bestellen, ze kosten ongeveer € 650,00.

We besluiten voor de afwisseling een vis te kopen, het worden 2 dorades (€ 13,00), die zo groot zijn dat we er twee dagen van kunnen eten, heerlijke vis. De eerste keer met geblancheerde groente en aardappels, de tweede keer met brood.

Door het slechte weer gaat niemand varen, iedereen blijft liggen.

Dag 11: Donderdag 28 juni 2018 – Nog meer Pylos

Er is een grote catamaran uit Australië gekomen die een wereld omzeiling maakt. Ik vermoed dat ze door het Suezkanaal gekomen zijn.

Dag 12: Vrijdag 29 juni 2018 – We schieten wortel in Pylos

Morgen wordt de bimini afgeleverd, die eigenlijk 20 cm te lang is. Hij moet geplaatst worden tussen de achterstaglijnen en de kajuitkap, afstand 2,20 m. De dichtbij gelegen lengte is 2,40 m en ik wil niet dat de bimini de zonnecellen op het kajuitdak afdekt. Daardoor moeten er gaten komen in het doek van de bimini om de staglijnen te laten passeren. Deze gaten moeten versterkt worden met zeilringen van roestvast staal. De watersportwinkel heeft alleen ringen van 15 mm, maar die zijn te klein. De wandspanners zijn al 15,5 mm en er moet ook nog een antennekabel bij langs. Dus moet ik minimaal 25 mm hebben. De baas van de watersportwinkel belooft zijn best te doen.

Dag 13: Zaterdag 30 juni 2018 – Nog altijd Pylos

De bimini wordt ‘s morgens al gebracht, dus ik kan meteen aan de slag. Het weer is opgeknapt en het ziet er nu weer Grieks uit. Het uitpakken en in elkaar zetten is lastig omdat het zo onhandelbaar groot is. Maar eigenlijk is het eenvoudig, probleem is alleen de bepaling van de afstand tussen de gaten. De achterstaglijnen lopen schuin uit elkaar en daardoor is de afstand tussen de gaten afhankelijk van de hoogte van het zonnedak. Zolang ik de zeilringen nog niet heb schuif ik het probleem voor mij uit. Uiteindelijk moet er tussen de kajuitkap en het zonnedak een kijkspleet overblijven om zicht vooruit te houden. Het moet allemaal wachten tot maandag. Om het makkelijk te houden eten we pannenkoeken. We houden nog twee pannenkoeken over die we later opeten. Vanwege de warmte hier drink je veel en eet je weinig.

Dag 14: zondag 1 juli 2018 – Nog meer Pylos

Omdat we toch niets kunnen doen op de boot nemen we de auto en gaan naar een strandje, even voor Finikounta. Er is daar een tentje waar we cappuccino nemen Een naaktstrand is vlakbij, wel zo makkelijk omdat ik geen zwembroek heb meegenomen. Op de terugweg gaan we iets eten op de camping van Methoni; spaghetti met garnalen, gesmoorde aubergine en een halve liter droge rode wijn. Alles smaakte voortreffelijk en er waren veel garnalen bij. Al dit lekkers kostte slechts € 21,00 voor twee personen.

Dag 15: maandag 2 juli 2018 – Kalamata

Vandaag komt de bimini. Nadat we alles in elkaar hebben gezet, blijkt geen van mijn inbussleutels te passen op de madeschroefjes waarmee de buizen worden vastgezet. Ze zijn niet M6, maar 1/4”. Geen enkele sleutel past en er is geen passend gereedschap te vinden in Pylos.

Ik erger me dood aan deze situatie en we besluiten naar Kalamata te gaan om een Engelse inbussleutel te kopen. Dat lukt niet omdat de winkels al gesloten zijn. We gaan lekker eten bij een groot Italiaans restaurant aan de haven.

Dag 16: dinsdag 3 juli 2018 – Nog een keer naar Kalamata

Bij de watersportwinkel gaat het fout. Ik roep naar Ton: “Ik ga de auto halen, we gaan naar Kalamata, loop jij maar vast langs de weg”. Ik neem gewoon aan dat ze dat gehoord heeft en loop de trappen af naar de haven. Als ik bij de weg kom zie ik Ton nergens. Ik rijd de weg tweemaal helemaal af, maar vind haar niet. Dus ga ik alleen naar Kalamata en vind daar vrij snel de winkel die wel een Engelse inbussleutel en madeschroefjes heeft. Daarna ga ik snel terug naar Pylos. De afstand Pylos – Kalamata is 50 km.

Dag 17: woensdag 4 juli 2018 – Wachten in Pylos

We moeten wachten op alle bestellingen en besluiten het strandje op te zoeken in de buurt van Finikounta. Er is daar zelfs een naaktstrand in de buurt, maar het zand is zo heet dat ik na wat zwemmen Ton gauw weer opzoek die bij het tentje daar was blijven zitten. Ze hebben er schaduw op het terras. Ton bestelt een wijntje en ik een whisky, het is er goed toeven.

Dag 18: donderdag 5 juli 2018 – Wachten in Finikounta

Omdat we nog altijd niet weg kunnen, gaan we nog een keer naar het strandje bij Finikounta.

Dag 19: Vrijdag 6 juli 2018 – Weer Pylos

Het bedrijf dat de bimini geleverd heeft, stuurt op mijn mailbericht twee andere passende eindstukken en een passende inbussleutel. De reis naar Kalamata was dus eigenlijk niet nodig geweest.

Om de ketting van het anker uit de havenketting te trekken en toch een mooring te behouden, knoop ik een lijn aan het uiteinde van de ankerketting met een paalsteekknoop. Bij het optrekken loopt de ketting plotseling vast en de zekering brandt door. Bij het vervangen van de zekering schakel ik de stroom er af en vergeet hem weer in te schakelen. Ik denk er verder ook niet meer aan. Ik moet een manier bedenken om het touw aan de ketting te bevestigen zonder dat er een verdikking ontstaat zodat alles door het oog van de havenketting kan.

Dag 20: Zaterdag 7 juli 2018 – Eindelijk vertrokken uit Pylos

Alle dingen zijn aan kant, we zijn helemaal klaar om te vertrekken uit Pylos. De was is opgehaald. Er is echter nog één probleem: het waait hard! En in harde wind is vertrekken lastig, dus wachten we tot ca. 15.00 uur.

De wind staat bijna plat achter en toch is de snelheid slechts 2 knopen met veel rollen vanwege de hoge deining. Dus mag de Diesel helpen wat een betere stabiliteit geeft. We komen nog mooi op tijd aan bij Methoni. Ton wil er het anker daar laten vallen, maar het werkt niet. Pas na enige tijd schiet mij te binnen dat ik de hoofdschakelaar had uitgezet.
Ik wilde ook de genua met de elektrische lierhandel binnendraaien. Wat er gebeurde weet ik niet, maar de handel trekt me bijna overboord. De genuaschoten raken los en zijn een prooi voor de wind. Ik kan de losgekomen en zwiepende schoot niet te pakken krijgen.
Door de harde wind en te weinig ankerketting drijven we behoorlijk af. Er komen twee mannen in een dinghy helpen. De ene is Jan die we ook in Pylos hebben leren kennen, de andere is een Fransman die bij hem in de buurt lag en die een dinghy heeft. De dinghy van Jan is nl. niet te gebruiken omdat er geen bodem in zit..
Samen komen ze naar ons toe om te helpen.

Er zijn een paar dingen fout gegaan:
De ankerlier werkte niet omdat ik de hoofdschakelaar had uit gezet. En de elektrische lierhandel werkte zo krachtig en ook nog in de verkeerde richting, dat de pallen van de snelloop werden afgebroken en ik zelf bijna overboord werd gegooid. Door de extreem hoge snelheid van de lier werd de genua opgerold en gedeeltelijk verkeerd om.
De schoot raakte losgetrokken en wapperde in de wind. Ik vroeg de mannen mij de schoot aan te geven, die ik snel op de kikker belegde, waarna ik naar de kajuit terug rende om de lier weer in te schakelen. Daarna ging ik naar de stuurstand, want het anker was nog niet voldoende gevierd.

Ondertussen bonden de mannen het zeil van de genua samen rondom de voorstag. Ze meldden dat het zeil verkeerd was opgerold en bonden het vast met de schoot, die ze daarvoor losmaakten van de kikker. Vervolgens hielden ze zich bezig met het uitzetten van het anker en keken niet meer naar de schoot die nu weer vrij was. De schoot werd vervolgens gegrepen door de schroef. Gelukkig kwam deze niet geheel strak te staan, maar zat wel vast. Het werd al donker en dus liet ik het zo. Genoeg voor vandaag.

(Wordt vervolgd – Hugo)

Bert Barendrecht – weerzien in Griekenland – Blog02

13 november 2018 | Bert Barendrecht 2018: Terug in Griekenland, Nieuws, Nieuws 2018

In het eerste deel had Bert het wel even gehad: De genua is verkeerd opgerold en de losgeschoten schoot zit in de schroef. Lees het volgende deel met de oplossing en de verdere avonturen.

Dag 21: Zondag 8 juli 2018 – Methoni

Om de schoot los te krijgen van de schroefas besloot ik om de motor heel langzaam achteruit te laten draaien en de schoot los te trekken. Dat lukte gedeeltelijk, maar op een gegeven moment brak de schoot. Later op de dag besloot ik onderwater met de duikbril te kijken hoe het zat. De schoot zit strak gedraaid om de as, maar er hangt nog wel een stukje touw vrij naar beneden. Misschien lukt het om er een stuk touw aan te knopen en het restant met achteruit draaiende motor los te trekken. Omdat het hard blijft waaien kan ik de genua niet correct oprollen. Een vrij zeil is in deze harde wind niet onder controle te houden.

Dag 22: Maandag 9 juli 2018 – Methoni

Om 10.30 uur waren Jan en z’n vrouw Elly op onze boot om te helpen het stuk schoot dat om de schroefas gedraaid zat, te verwijderen. Jan vroeg van alles, maar besloot om eerst naar de schroefas te duiken. Hij pakte het loshangende eind en kon het er eenvoudig aftrekken.

Dat probleem was opgelost. Het afgebroken stuk was zo klein dat de schoot gewoon bruikbaar bleef. Maar omdat samensmelten niet lukt, besluit ik een windsel om het uiteinde te maken: dat voldoet goed.

Omdat er nog weinig wind was, besloot ik om ook de in de war geraakte genua weer op orde te brengen. Er waren te weinig windingen om de pully van de genua. Hoe dat kon begrijp ik niet, maar het is snel te verhelpen. Gewoon er wat extra slagen omheen leggen. Alle problemen verholpen!

‘s Middags gingen we met de dinghy naar de camping om bij de Nederlanders daar te vragen of iemand kon bedenken wat we mogelijk fout deden met de sateliet TV. Er kwam niet zo veel uit. Maar het was wel gezellig met koffie, bier, wijn en lekker kletsen.

Ik ging naar de supermarkt om boodschappen te halen die Ton had opgeschreven. Er is niet zo veel te koop. Onder andere hebben ze geen vers brood, alleen verpakt en mango chutney is er natuurlijk ook niet. Maar gezellig was het wel bij terugkeer op de camping.

Tegen zessen gingen we terug en de man, die ook een satelliet TV heeft, bood aan ons af te duwen. Halverwege stopte de motor. Ik was vergeten de benzinekraan open te zetten..

Door recht tegen de wind in te varen kregen we veel water over. Het bootje ligt diep en het lijkt of er water in de luchtbuizen zit. Dat moeten we bij gelegenheid op het strand eens nazien. Dus moet de luchtpomp een keer mee.

Dag 23: Dinsdag 10 juli 2018 – Nog altijd harde wind in Methoni

De dag begint met het terugbrengen van de bril van Elly. Ze had die op onze boot laten liggen. Het diep liggen van de dinghy is een probleem bij de harde wind. Er komen veel golven over waardoor het bootje vol loopt en nog diepe komt te liggen.

Ton heeft al de hele reis last van een insectenbeet die een grote rode vlek op haar borst heeft veroorzaakt. En het nare is, het wordt maar niet minder met de rood kleuring. Ton amuseert zich niet, ze klaagt constant dat ze naar huis wil. We besluiten naar de Methoni camping te gaan. Er zijn daar veel Nederlanders die er met de camper verblijven. Er was een man bij die aanbood om te helpen met het verwijderen van het water dat mogelijk in de luchtbuizen van de dinghy zit. We varen er heen, zo langzaam mogelijk. Het bootje ligt heel diep en dus slaan de golven er snel overheen.

Aangekomen bij het strandje blijkt de bijboot heel zwaar, maar het lukt me wel om hem hoger op het strand te slepen. Er komt gelijk hulp. We openen een luchtbuis en leggen het bootje ondersteboven. Het water gutst er met een dikke solide straal uit. Er zit heel veel water in. We doen dit ook met de andere luchtbuis en ook hier weer een dikke straal. Zelfs in de buis die de kiel vormt, zit veel water. Uiteindelijk is al het water er uit en komt er niets meer. Ik pomp het bootje opnieuw op. Het begint weer wat te lijken.

Daarna spoelen we het zand er af en bieden we iedereen een consumptie aan: de mannen meestal bier en de vrouwen wijn, op één na die liever cappuccino heeft. Eén van de vrouwen – een forse, nicotineverslaafde – zorgt wel heel erg goed voor zichzelf. Allereerst regelt ze een tweemaal zo groot glas voor zichzelf en drinkt – zuipt – vrijwel alle wijn op. Ton krijgt bijna niets, maar betaalt wel de rekening! We blijven er ook eten en zijn nog maar net voor donker weer bij de boot. Het terugvaren ging stukken beter omdat het bootje nu veel hoger ligt en over de golven danst.

De luchtbuizen krijgen water binnen terwijl de luchtdruk gewoon op peil blijft. Zou dat komen omdat de watermolecuul veel kleiner is dan de luchtmolecuul? Er moet tenslotte een verklaring voor zijn.

Dag 24: Woensdag 11 juli 2018 – Tocht naar Porto Kagio

We nemen het besluit om naar Porto Kagio te gaan, dat is een mooi beschut baaitje aan de oostzijde van het middelste schiereiland van de Peloponnesos, een tocht van ca. 60 Nm, dus moeten we op tijd vertrekken. De wind is west tot noordwest met zo’n 20 knopen. Het gaat relaxed, maar op een gegeven moment klinkt het waarschuwingssignaal voor te lage accuspanning en moet ik de Diesel starten om stroom te laden. De laadstroom is meer dan 30 A. Ik laat de Diesel bijstaan tot de laadstroom onder de 15 A. is. De trip gaat nu sneller en blijft ontspannen. Bij het ronden van de kaap blijkt pas hoeveel wind er staat.

De elektrische lierhandel doet het niet, dus moet ik de genua met de hand naar binnen draaien. Eenmaal in Kagio vinden we een ankerplek en het anker houdt meteen. Het mag natuurlijk ook wel eens meezitten. We eten wat nog overgebleven was van de vruchtensaus, zonder vlees natuurlijk, maar daar ga je niet dood van.

Dag 25: Donderdag 12 juli 2018 – Porto Kagio

We slapen uit. Het eerste dat ik doe is het verslag bijwerken. Wevragen ons af of we een dokter moeten zoeken voor de grote rode plek op deborst van Ton, die maar niet wil verdwijnen. Porto Kagio is een mooi afgelegenbaaitje, bij zeilers en andere vaarmensen goed bekend.

We brengen de dag door met heerlijk niets doen. ‘s Avonds gaan we op de wal eten, een grote dorade de man. Als we weggaan en langs het ernaast gelegen restaurant komen, worden we omhelst door een vrouw die daar serveert. Ze blijkt ons nog te herkennen van vorig jaar en biedt ons wijn aan van het huis. Als we willen vertrekken krijgen we nog een schaaltje met yoghurt en kersen. Heel leuk en lekker, het voelt als thuiskomen.

We moeten nog terug roeien naar de boot, maar Ton is een goede pilot en we komen dan ook probleemloos thuis.

Dag 26: Vrijdag 13 juli 2018 – Vertrek uit Porto Kagio

Het vertrek uit Porto Kagio is zonder wind, dus de Diesel knapt het op.Vrijwel de gehele oversteek is zonder wind, maar als we bijna aan de overkant van de baai zijn, komt er wind uit het oosten. Het oorspronkelijke plan om de kaap te ronden kan dus niet: de oostzijde is lagerwal. Er is een grote baai aan de zuidwest-kant. Er ligt daar een stad waar we boodschappen kunnen doen, maar als we er bijna zijn, draait de wind naar het zuidwesten en ligt ook deze stad aan lagerwal. Dus besluiten we naar het hier ten zuiden gelegen eiland Kitira Island en het dorp Agia Pelagia te gaan.

Er varen veel grote schepen door deze zeestraat. Er is er eentje die ik maar niet voorbij kan komen, zodat er niets anders overblijft dan te wachten tot die voorbij is voordat ik verder kan varen. Eenmaal aan de overkant draait de wind opnieuw naar het oosten en dus liggen we op een niet beschutte langswal. Het dorp Agia Pelagia ziet er mooi uit, maar we gaan pas morgen aan land. Ton maakt iets te eten met penne (een soort spaghetti), maar eerst gaan we zwemmen omdat het zo heet is (33^OC). Gelukkig gaat de wind liggen, maar we blijven rollen op de deining. Toch lijkt het rustiger te worden. Tot nu toe gaat koffie zetten zonder ongelukken.
Door de hitte lopen we de hele dag in ons blootje.

Rond 23.00 uur zijn we het voortdurende rollen spuugzat en besluit ik naar de andere kant van de ferry pier te gaan. Daar lig je tussen de ferry pier en de iets verder gelegen landmassa, die verder in zee steekt waardoor er een soort van baai ontstaat en er dus een grotere kans bestaat op een rustige nacht. De boot ligt keurig stil nu ik dit schrijf. Het ziet er dus goed uit. Het is hier op de wal wel veel drukker. De mensen zijn luidruchtig en er lijkt een disco te zijn. Vooral Ton heeft daar last van. Ik niet, ik hoor gewoon niet goed genoeg..

Dag 27: Zaterdag 14 juli 2018 – Agia Pelagia

Agia Pelagia was toch niet zo’n gunstige ankerplek. Het rollen bleef,maar werd door het wegvallen van de wind wel iets minder. We roeiden naar de wal voor wat boodschappen en cappuccino (2 cappuccino voor € 7,00: duur!). Ik kon er ook gelijk naar de WC, zodat ik het zwemwater niet vervuilde. De oversteek van de zeestraat duurde een goed deel van de dag. De harde wind stond pal tegen zodat er veel diesel is verstookt. Het is toch nog gelukt om een goede ankerplek te vinden bij een smal en hoog (199 m) rotseiland waarop een volledig ommuurde stad staat. We konden niet vaststellen of de huizen bewoond zijn, maar het is wel iets aparts. Langs de toegangsweg stond een hele lange rij auto’s: bezoekers van de ommuurde stad? De ankerplek heet: Kremmydi Bay en het rotseiland heet: PalaisMonemvasia.

Door de draaiende wind was Monemvasia geen goede keuze, maar de baai is groot.De wind ging eerst liggen en stak later weer op uit het noordoosten. Dus voeren we naar de hoge wal achter een schiereiland met diep water tot vlakbij de kust.
Met 40 m ankerketting is de maximale ankerdiepte circa 13 m. Je moet altijd rekening houden met een draaiende wind. Het lukte om te ankeren in 10 m diep water onder een hoge oever. We dronken een borreltje onder een stralende sterrenhemel.

Dag 28: Zondag 15 juli 2018 – Kremmydi Bay

Ton werd ‘s morgens wakker van het lawaai van de windgenerator. Er was veel wind uit het noorden en dat was nu net de richting waar we heen wilden. Dat betekende dus de Diesel recht tegen de wind in.

Ton jaagt op vliegen en heeft er al twee doodgeslagen. Er is ook een wesp binnengekomen die we maar niet kunnen verleiden om te vertrekken. We hebben buiten suiker en krenten neergelegd en hopen dat hij naar buiten gaat.

Hoe hard het waait weet ik nog niet, maar het anker houdt goed dus blijven we nog even op de Kremmydi Bay. We hebben dus een ‘relax day’. De windgenerator houdt de spanning op 13,5 Volt.

De dag gaat voorbij met zalig niets doen. Ton maakt een vegetarische maaltijd in de oven met wat we nog hebben: courgette, aardappel, tomaat, uien, knoflook en kruiden, toegedekt met kaas en paneermeel. Het gaar worden van de aardappels duurt langer dan gedacht en dat is moeilijk als je trek hebt.

Dag 29: Maandag 16 juli 2018 – Op weg naar Porto Cheli

Om ca 9.40 uur hebben we het ontbijt achter de kiezen en besluiten eerst naar Monemvasia te gaan, de geheel ommuurde stad op het 199 m hoge rotseiland. We gaan ankeren aan de op kaart aangegeven zijde en roeien naar de kant om de oude ommuurde stad te bezoeken. Daarna doen we boodschappen en proberen gas te kopen. Iedereen weet wel iemand, maar niemand heeft gas.

Als we weer aan boord zijn om de boot gereed te maken voor vertrek, staat er iemand (politie?) op de kant op een fluitje te blazen en te gebaren: we moeten daar weg. Het zal wel met de badgasten te maken hebben die geen vervuiling van hun zwemwater willen.

Uiteindelijk vertrekken we richting Porto Cheli, de wind zit achter, dus zeilen we op de genua: snelheid tussen 3 en 3,5 knopen. De trip gaat te lang duren. Op een gegeven moment moet de Diesel helpen. Maar we halen het net niet voor donker. GPS en kaart brengen uitkomst. Alles gaat goed en eenmaal in de fantastisch beschutte baai liggen daar al zo veel boten voor anker dat we snel besluiten niet verder te gaan.

Dag 30: Dinsdag 17 juli 2018 – Porto Cheli

Porto Cheli is een populaire en goed beschutte baai, daardoor is het erdruk. De schipper van een groot Engels driemaster jacht, komt naar ons toeomdat hij vindt dat we te dichtbij liggen. Ik kies een andere ligplaats en allesis OK. In de avond ging het nog hard waaien (24 knopen), maar als je voor ankerligt is dat niet meer zo belangrijk. Wel ongewoon eigenlijk omdat de wind ‘shier avonds meestal gaat liggen.

Dag 31: Woensdag 18 juni 2018 – Koilada

We besluiten naar Koilada te gaan, het is daar niet zo toeristisch en veel rustiger. Op weg naar Koilada kwam ons een Engels jacht voorbij, op tegenkoers, waarbij de vrouw spiernaakt een uitbundige dans opvoerde voor haar man. Of ze gemerkt heeft dat wij er zo dicht langs voeren weten we natuurlijk niet, maar ze trok er zich niets van aan en danste gewoon door. Ze heeft natuurlijk groot gelijk: het is veel te warm om kleren te dragen. De dans was zo uitbundig dat haar borsten alle kanten opslingerden.

Koilada heeft een fantastisch beschutte baai, die tamelijk ondiep is. We hebben nog maar 0,5m water onder de kiel. Zelf lopen we ook zo ongeveer de hele dag naakt. We doen alleen iets aan als we aan land gaan.

We moeten kit hebben, omdat het achterbord van de bijboot aan één zijde los zit. We vinden een kit en of die goed is moeten we maar afwachten. De chemische fabrieken verstrekken alleen nutteloze informatie. Wanneer gaat daar iemand zijn verstand gebruiken? Waar de kit aan hecht blijft in nevelen gehuld.

De “supermarkt” is gesloten en wanneer hij opent is een raadsel. We gaan terug aan boord nadat we wat gegeten en gedronken hebben: Griekse hamburger met feta, tomaat, ui, tzatziki, en bier en wijn. Het is allemaal heel goed en ruime porties. Maar de markt gaat niet open. Dat zal wel met de hitte te maken hebben: Griekse siësta.

Ook vragen we informatie voor overwinteren op de kant: € 600,00 ex. BTW (24%) voor het uit- en inhijsen en € 10,00 per dag voor parkeren. Dat loopt lekker op voor een lange periode.

De boegschroef heb je niet zo erg nodig in Griekenland en Pylos is gratis. Dus zijn de kosten te hoog voor alleen de boegschroef. Morgen proberen de bijboot te maken.

Dag 32: Donderdag 19 juli 2018 – Koilada

Vandaag gaan we proberen het bijbootje te maken en gas en benzine (voor de buitenboordmotor) te kopen. De kit die ik gekocht heb, is op basis van polyurethaan, dus ik hoop dat die ook hecht aan de rubber profielen waar het achterbord tussen is gelijmd.

We hadden geen brood meer, dus het ontbijt bestond uit beschuit en knäckenbröd. Het is ook tijd om dat laatste ook eens op te maken.

Ik dacht dat Ton geld had meegenomen, dus had ik niets bij me. Gelukkig had Ton nog wat geld bij zich zodat we zelfs nog iets konden eten en brood kopen. Het eten bestond uit twee grote gegrilde pork steaks (karbonades) met friet, 1,5 liter water en een 0,5 liter koele witte wijn.

De reparatie van de bijboot is goed gelukt. Ik had een krabber aan boord waarmee de oude lijmresten opvallend makkelijk verwijderd konden worden. Het opnieuw inlijmen van het achterbord was eenvoudig. We hebben het tot 16.00 uur laten uitharden, daarna roeide ik naar het centrum.

Ton ging wandelen en deed de boodschappen: brood kopen. Daar pikte ik haar weer op en roeide terug naar de boot. Dat roeien kost mij moeite omdat ik de riemen niet uit het water kan krijgen. Mijn knieën zitten te hoog, dus ook bij het terug bewegen van de riemen slepen ze door het water. Dat schiet niet op!

We hebben nog altijd een vloerluik dat niet dicht kan, de huidige bocht is te hoog. Maar ik heb intussen een lagere bocht. Die moet alleen nog wel geplaatst worden. Dat betekent dat de huidige bocht er uit gezaagd moet worden. De vraag is of we dat nu al moeten doen of wachten tot we weer in Pylos zijn.

Dag 33: Vrijdag 20 juli 2018 – Koilada

De dag begint na het ontbijt en daarna koffie met heerlijk niets doen.De winkels zijn hier op het heetst van de dag gesloten zodat naar de wal gaanweinig zinvol is. Omdat we nog altijd last hebben van een ongelijk liggendvloerluik, besluit ik om het nieuwe bochtstuk voor de vulleiding te gaan aanbrengen.Daartoe moet eerst de oude er uit gezaagd worden. Na wat voorzichtig aanvangs-geklooizet ik rigoureus de zaag in de oude bocht. Hij mag destructief verwijderdworden en het valt allemaal nog heel erg mee. Ik moet wel veel demonteren om ereen beetje redelijk bij te kunnen. Daarna moet ik de nieuwe bocht en leiding aanbrengen en alles weer terug monteren. De blokjes die onder het vloerluik warengezet door Rob van Eekeren, verwijderen en het luik kan weer dicht.

Het is inmiddels laat genoeg en de winkels zijn weer open. We varen naar het benzinestation voor benzine en gas. Benzine is geen probleem, maar gas gaat een week duren: de lege gasfles moet naar Athene. En het bedrijf dat de lege flessen ophaalt, komt maar éénmaal per week.

Daarna boodschappen en een cappuccino en vervolgens terug naar de boot. We maken pannenkoeken om het simpel te houden.

Dag 34: Zaterdag 21 juli 2018 – Het eiland Nea Koilada

Hier vlakbij ligt een klein eiland – ik denk dat het Nea Koilada heet, we laten de boot liggen, nemen de dinghy en gaan er eens rondkijken. Hopelijk kun je er zwemmen, hier kan dat niet. Het water is te vies. Het eiland blijkt in z’n geheel privé-terrein te zijn. Er blijft dus niets anders over dan weer weg te gaan. Vlakbij de kerk is een strandje waar we heen gaan. Het is kiezelstrand, maar we gaan er wat zwemmen.

Daarna loopt Ton terug naar de stad en ik neem de dinghy. We zoeken een laundry service, maar vinden die niet. Je kunt er toch niet terecht voor maandag. Omdat we ook trek krijgen – en ik voornamelijk dorst – zoeken we een restaurant op waar al wat mensen zitten. Ze zetten er allerlei kleine schotels neer met lekkere gerechten. Uiteindelijk nemen we een vis die gegrild wordt en goed smaakt.

Grieken zijn heel aardige en vriendelijke mensen. Wat dat betreft is het hier goed toeven.

Morgen nemen we de bus naar Pylos en halen de auto op.

Dag 35: Zondag 22 juli 2018 – Naar Pylos met de bus

Ton heeft een cake gebakken in de oven aan boord De smaak is prima maar de oven wordt veel te heet en daardoor is de cake aan de randen een beetje verbrand, helaas.

De bus gaat ergens tussen 8.00 uur 10.30 uur zegt men. Er blijkt niets van te kloppen, de bus rijdt niet op zondag. Omdat we toch niets beters te doen hebben besluiten we naar de stad – Kranidi – in de buurt te wandelen. Het is 4 km verderop en, omdat het hoog ligt, kan je het zien liggen. Maar wandelen met die hitte – tegen de 40^OC – valt toch tegen.

Ik smacht van de dorst, maar we kunnen het centrum niet vinden. We vragen het aan een mevrouw, die daar met haar auto en alle ramen open, heel langzaam voorbij reed. Snel rijden kan sowieso niet op de bochtige smalle straatjes in Griekenland. Ze vindt het een probleem om het ons uit te leggen en vraagt ons in te stappen: ze brengt ons wel even. Als je vermoeid en uitgedroogd bent, smaakt cappuccino, bier en witte wijn goddelijk.

Als we weggaan lopen we verkeerd. Door al die bergen rondom en de draaiende straten is oriënteren lastig. Dan bedenk ik me dat een horloge ook als kompas kan worden gebruikt: Je richt de kleine wijzer in de richting van de zon en deelt de hoek tussen de kleine wijzer en de 12 middendoor. Daar ligt dan het zuiden en is het eenvoudig om ook het westen te vinden.

We gaan verkeerd, maar er is daar een zijweg die wel in de goede richting loopt, dus slaan we af. Later komen we langs een huis waar de mensen in de tuin zitten en we vragen het voor de zekerheid even na. Er ontstaat verwarring waar we heen willen. Hij vraagt: “Willen jullie naar Poto Cheli”? Ik zeg nee, precies in de tegenovergestelde richting en dan weet hij genoeg: loop maar door, dit is de goede richting. Omdat het hoog ligt zien we op een gegeven moment het dorp –Koilada – en de baai waar we heen moeten.

Later komen we op de grote weg en langs een benzine station. Daar hebben ze gelukkig ook gekoeld water. Ik drink een fles van 1,5 liter in één keer leeg. En ik hoef zelfs niet te plassen, zoveel vocht verlies je in die hitte. De man ziet dat en geeft spontaan nog een fles van 1,5 liter mee!

Uiteindelijk komen we waar we heen willen, en stoppen bij het eerste restaurant dat zich aandient. Verder lopen is een loodzware opgave. We eten één grote kip souvlaki met z’n tweeën met bier en wijn (€ 14,00), dus Griekenland heeft ook zijn plezierige kanten.

In het dorp nogmaals cappuccino en dan terug naar de boot. Lukt het om morgen om de auto op te halen?

Dag 36: Maandag 23 juli 2018 – Met de bus naar Pylos

Met de bus naar Pylos is nog niet zo eenvoudig, het vertrek uit Koiladais om 10.00 uur. We zijn keurig op tijd, maar er komt geen bus. Dan zeggen de mensen van het koffietentje: “Hij komt om 11.00 uur”. En net als wij er geen enkel vertrouwen meer in hebben – 11.30 uur – komt er een bus aan rijden die naar Kranidi gaat, slechts 4 km verderop. Je kan die stad zien liggen omdat hij hoog ligt en zo dichtbij.

Maar de bus gaat eerst langs alle omliggende dorpen voor hij naar Kranidi gaat. Daar wordt de reis 2 uur onderbroken. Pas om 15.15 uur gaat de reis verder naar Nafplion en daar eindigt de reis: de hele dag bezig voor slechts 81 km en er gaan geen bussen meer die dag.
De hitte is afmattend, en de vermoeidheid dwingt ons om een hotel te nemen. Om 8.30 uur morgen vroeg kunnen we de bus nemen naar Tripoli.

Dag 37: Dinsdag 24 juli 2018 – Vervolg busreis naar Pylos

Om 8.15 uur staan we bij de receptie van het hotel om de overnachting af te rekenen,. Ze zijn nog niet goed wakker en weten niet hoeveel ze moeten afrekenen, dus moet er veel gebeld worden. Daar hebben we geen tijd voor, dus ik leg € 50,00 neer en we vertrekken. Grieken houden van zwart geld dus een probleem zal het niet zijn, denk ik. We halen de bus naar Tripoli en ook de bus naar Kalamata en Pylos zonder problemen. We waren er om 15.30 uur.
Resumerend: alleen het eerste deel van de trip was een probleem.

Ik had de accukabel van de auto losgekoppeld. Alles is elektrisch, dus niets werkte. Bij deze auto staat de accu achterin en ik nam aan dat er een slot op de achterdeur zou zitten. Nou nee dus. Dus moest alles er uit wat achterin lag om de kabel weer aan te sluiten.

Om 16.00 uur vertrokken we voorde terugreis. Afstand 330 km. Het navigatiesysteem koos een route door de bergen, een schitterende route. De bergen zijn hoog in dit deel van de Peloponesos en in het hooggebergte regende het (17 á 18^OC). De autoreis was een genoegen! De baai waar de boot nu ligt is bij het dorp Koilada, dat onbekend is in het navigatiesysteem, dus koos ik Kranidi. Daardoor hadden we moeite Koilada terug te vinden in het donker.

Een ander probleem is dat de zonnecellen niet genoeg stroom opwekken om de koelkast aan de gang te houden. Die wordt dus te warm, met bederf van melk, koffieroom en tomaten tot gevolg.

Dag 38: Woensdag 25 juli 2018 – Weer in Koilada

We zijn niet al te vroeg op. Het plan is eerst om een laundry shop te vinden en ‘s avonds eens in Porto Cheli te kijken of er misschien ergens een dansje gemaakt kan worden.

Als we terugvaren naar Pylos, brengen we de auto eerst naar Nafplion en bezoeken daar het kasteel dat boven op een berg ligt, direct naast – of zelfs in de stad. Dan is het ophalen van de auto makkelijker. Vanuit Pylos is Nafplion in één dag met de bus bereikbaar.

We kopen twee dorades voor € 9,00 met aardappels en asperges. Een heerlijk maal, weer eens iets anders dan de Griekse rauwkost.

Een dansje maken in Griekenland lukt nergens, alleen eten en drinken. Grieken zijn aardige mensen, maar ze laten veel kansen liggen. Mensen moeten zich ook kunnen vermaken. Kijk wat dat betreft eens naar Spanje!

Een cappuccino in Porto Cheli is niet gelukt. We kregen weer zo iets van Nescafe, de grootste rotzooi die er bestaat. Na mijn klachten hierover hoefden we niet te betalen. Zelfs het bier (0,5 ltr.) en de wijn, ook 0,5 liter, hoefden we niet te betalen.
Het was er wel heel druk, waarom gaan al die mensen daar naar toe? Er is daar verder niets te beleven? Maar het oogt wel gezellig.

(Wordt vervolgd)

Bert Barendrecht – weerzien in Griekenland – Blog03

18 november 2018 | Bert Barendrecht 2018: Terug in Griekenland, Nieuws, Nieuws 2018

In het volgende deel op zoek naar stille strandjes, genieten van wat “relax days”, veel en lang wandelen (..) en toch ook nog weer wat verderop gaan. Maar hun terugreis komt nu snel in zicht.

Dag 39: Donderdag 26 juli 2018 – Reparatie bijboot lekkage

Ik slaap prima in dit weer en in de boot. Ton klaagt er over dat ze zolang wakker ligt. We waren dus laat op.

In de bijboot komt nog altijd water binnen aan de achterkant en dat is niet fijn. Er is nog kit, misschien is het te dichten? Het drogen van de lijmvlakken is niet z’n probleem hier.

De reparatie van de bijboot moet echter nog even wachten. Er is een onweersbui met harde wind en een beetje regen opgestoken waardoor met de dinghy naar de wal varen niet mogelijk is, de golven zijn te hoog.

Dag 40: Vrijdag 27 juli 2018 – Reparatie bijboot lekkage

We varen naar de oever om de lekkage te dichten van de bijboot. Er was een Griek die er stond te vissen en die zei dat we de motor en de bijboot niet onbeheerd konden achterlaten i.v.m. mogelijke diefstal. Hij wist niet dat we alleen een reparatie wilden uitvoeren. Om 13.30 uur was ik weer terug op de boot, de reparatie lijkt gelukt. ik was mijn portemonnee vergeten. Ton is op de wal achtergebleven.

We zijn later weer porck steak gaan eten waar we al eerder waren geweest, het was zeer ruim met friet en Griekse salade, wijn, bier en water voor
€ 24,00.

De reparatie lijkt goed gelukt. Met het gas wil het niet lukken. Misschien dinsdag of woensdag, er komt natuurlijk gewoon een week bij. Onbegrijpelijk dat Europa hierin geen standaardisatie kan aanbrengen. Iedereen die reist, per boot, camper of caravan heeft hier last van, behalve als je in Nederland blijft.

Dag 41: Zaterdag 28 juli 2018 – Een relax dag

inbouwen, dan kan ik zien of de motor echt loopt. Als dat zo is, moet ik een manier vinden om de propeller weer te monteren. Mijn grootste angst is dat je iets laat vallen en het dan kwijt bent. De propeller zit niet diep, dus met de snorkel moet het mogelijk zijn, maar dan moet ik wel een stuk slang zien te vinden dat ik als verlenging aan de snorkelpijp kan zetten zodat ik kan blijven ademen. Er ligt hier op sommige plekken zoveel rotzooi dat daar mogelijk iets bruikbaars te vinden is.

We brengen de dag door in ledigheid en zo tegen 20.00 uur begint Ton met koken; even ervoor heb ik de vaat gedaan die er al de hele dag stond.

Ik heb de nieuwe relais voor de boegschroef gemonteerd, maar ze doen helemaal niets; er zit dus iets fout. Maar waar de fout zit heb ik nog niet gevonden. De universeelmeter kan ik niet vinden. Er moet ook nog ergens een lampje liggen met twee draadjes eraan. Daarmee kan je ook zoeken naar de fout. Maar ook dat lampje kan ik niet vinden, terwijl ik het een paar dagen geleden nog in handen heb gehad. Maar zoeken als een blinde helpt niet echt.

Dag 42: Zondag 29 juli 2018 – Omgeving verkennen

We zijn een beetje laat op en gaan met de auto de omgeving verkennen misschien is er een strandje te vinden. Op de zeekaart zijn strandjes aangegeven, maar er is er geen een te vinden, behalve hier achter in de baai. Het is daar heel ondiep en het water is er vies, dus dat valt af. Door de warmte overdag wordt je passief. We lopen hier constant naakt. Elk kledingstuk is te veel en ook ‘s nachts blijft het zo warm dat zelfs een laken al te veel is.

We hebben een heel klein baaitje gevonden met een piepklein strandje. Maar je kon er wel gemakkelijk in zee gaan. Er was een ouder echtpaar en later kwamen er twee gezinnen bij met kinderen, merendeels meisjes. Later gingen we terug naar de haven voor cappuccino en kip souvlaki met gegrilde groente: paprika, courgette, tomaat en een paddenstoel – ik denk cantharel en natuurlijk friet. Plus uitstekende rode wijn.

Op dit moment (19.00 uur) begint het hard te regenen. Het mooie weer zit in Nederland, denk ik. Maar het is nog altijd warm (29^OC). We waren net voor de bui terug op de boot. Tot 20.00 uur was er een hevig onweer met harde windstoten en veel regen. Het zicht was tot 3,00 m teruggelopen. Het is duidelijk dat de zomer dit jaar hier een beetje anders is als gewoonlijk. Alhoewel, na zo veel zeer warme dagen, moest er wel een ontlading komen. Nu ik dit schrijf regent het nog altijd, maar niet meer zo hard.

Dag 43: Maandag 30 juni 2018 – Zoeken naar een privé strandje

We besluiten om eens op zoek te gaan naar een privé strandje, waar je naakt kan zwemmen en waar het water schoon is. Ook gaan we op zoek naar een kraan waar we de lege waterflessen kunnen vullen. Daarmee vullen we de watertank bij.

Op de terugweg van Pylos naar hier – de route ging door de bergen – konden we de flessen vullen met prachtig zuiver water in de bergen. Daarom nemen we eerst een weg die hoog de bergen inloopt. Op een gegeven moment is er ergens een leiding waar constant water uitstroomt. We vullen de flessen, maar gooien dat later toch weer weg omdat we dat water niet vertrouwen: het water is niet zo helder. Als we verder omhoog rijden komen we bij een steengroeve, waar we natuurlijk niets te zoeken hebben. Er zijn verder geen wegen meer en ook geen dorpen, dus dan maar naar beneden een afgelegen strandje zoeken.

We vinden een weg die naar een afgelegen strandje leidt. Privé is het niet – mensen komen met motorjachtjes – en er is zelfs een restaurantje waar we gegrilde ansjovis bestellen met bier en wijn. De missie is dus mislukt. Maar even buiten Koilada, waar geen strand meer is, besluit ik toch te gaan zwemmen. Er is één andere man die met een snorkel constant onder water kijkt, maar wat kan het schelen: hij kent mij toch niet. Ton gaat niet het water in, omdat ze geen bikini bij zich heeft. Het is lastig om in het water te komen omdat de rotsen bedekt zijn met zee-egels en die hebben stekels die afbreken. Als je ze in je huid krijgt en een stuk blijft zitten, moet het er uit zweren. Dus in het water gaan moet heel voorzichtig. Ook er weer uit komen is nog niet zo makkelijk maar het water is heerlijk.

Dag 44: Dinsdag 31 juli 2018 – Een relax dag

Vandaag staat er niets op het programma, we luieren alleen maar een beetje aan boord.

Dag 45: Woensdag 1 augustus 2018 – Gas halen en een dokter zoeken

Vandaag zou er gas moeten zijn? Ook moeten we een dokter zien te vinden die naar de al maar uitdijende rode plek op de borst van Ton, opgelopen thuis in de tuin ten gevolge van een insecten steek, kan kijken. Het wil maar niet minder worden.

Bij het pompstation was nog geen gas, maar ze belden direct op om te informeren hoe laat het er zou zijn: 13.30 uur. Ook diesel kon geleverd worden. Ik zei laten we eerst maar naar de dokter gaan. Dat was in Kranidi, met de auto geen probleem. We vonden het vrij eenvoudig.

De vrouwelijke arts stuurde eerst alle mannen weg en keek naar de rode vlek. Ze heeft medicijnen gekregen: pilletjes en een zalfje, ophalen bij de farmacia. Toen snel terug naar Koilada.

Ton zou mij bij de kade opvangen, dus ik roeide alleen terug en voer met de boot zo snel mogelijk naar de afgesproken plaats. Maar eerst moest ik alle stootwillen lager hangen, omdat de kades heel laag zijn. Tanken en de gasfles aan boord nemen, ging snel. Omdat de aanlegplaats gratis is, blijven we de laatste twee dagen hier maar liggen. Dat betekent wel dat het met onze privacy gedaan is, maar ja, je kunt niet alles hebben en aan land gaan is nu veel eenvoudiger.

Dag 46: Donderdag 2 augustus 2018 – Auto wegbrengen

We hebben de auto naar Nafplion gebracht. Het navigatiesysteem had een alternatieve route bedacht, die best aantrekkelijk was. Weinig verkeer en een mooie weg door een prachtig landschap. We vonden eenvoudig een goede parkeerplek, niet ver van het busstation en konden binnen 1,5 uur weer terug naar Kranidi. De bus ging dicht langs de weg naar Koilada, maar ik gokte er opdat er nog een bus zou gaan: nee dus.

We besloten om te gaan wandelen. Het is slechts 4 km. We liepen verkeerd, dus moesten we terug. De man bij de benzinepomp dacht dat het 12 km was, vanaf waar we waren. We namen dezelfde binnenweg en waren dus weer snel bij het busstation.

We hadden inmiddels dorst en trek, en tegenover het busstation was een pizzarestaurant. Het was ons nog niet gelukt er een te vinden. Dan is de keuze snel gemaakt. Eén grote pizza met z’n tweetjes is in Griekenland heel normaal. Inclusief 0,5 liter rode wijn en cappuccino na: € 18,00. Uitgerust en voldaan gingen we op pad om de oude weg naar Koilada te vinden. Maar niemand kende die weg en de grote weg was ver om en erg druk. We zochten door de ongelofelijk nauwe straatjes om de oude weg te vinden. Op een gegeven moment zag ik hem, aan de andere kant van een ravijn.

Hoe kom je aan de andere kant? Telkens ging het straatje niet verder en liep dood op het ravijn, maar ik zag dat we er dichterbij kwamen. Een smalle weg liep stijl het ravijn in en aan de andere kant er weer uit. Dan volgt een stille smalle weg, met in het begin veel blaffende honden, maar uiteindelijk heerlijk rustig en relatief kort, maar toch vermoeiend. Eenmaal terug in Koilada gingen we cappuccino halen waar we dat elke dag doen en nemen ter afsluiting witte wijn en bier.

Eenmaal terug bij de boot blijkt er een groot zeeschip afgemeerd te zijn, pal achter onze boot. De boeg is zo hoog dat hij tot halverwege de voorstag reikt. Als dat maar geen probleem wordt morgen bij het wegvaren.

Dag 47: Vrijdag 3 augustus 2018 – Aanvang terugreis

We waren nog mooi op tijd op en er stond zo’n 10 á 12 knopen wind, maar het grote zeeschip had z’n trossen over mijn tros(je) gelegd. Ik kreeg hem er niet onderuit. Dus ging ik aan boord van het zeeschip vragen of zij hun trossen iets losser wilden zetten. Dat deden ze niet. Ze kwamen wel met een groot breekijzer en probeerden een beetje ruimte te krijgen rondom mijn tros. Dat lukte na veel moeite en de man trok mijn tros er onder uit. Ik belegde die tros als een achterspring en verwijderde de spring van de middenbolder. Hierdoor waaide de kop naar buiten en was wegvaren eenvoudig.

Het weer is mooi en Ton had inmiddels al ontbijt en thee gemaakt. We vertrokken om ca. 10.30 uur. Nadat alle fenders opgeruimd waren en de koers bijna pal zuid was geworden, kon er gezeild worden. De wind zat op 120^O, dus een makkelijke koers.

Nu is het eiland Spetses nog als een blauwige waas te zien. Het doel is Monemvassia. We kiezen voor een ankerplek in het noorden van de baai. Een probleem daar is dat het er heel snel diep wordt, zodat er slechts een smalle strook zeebodem is waar je kunt ankeren. Het is, of te dicht bij de kust, of het is er te diep.

Dag 48: Zaterdag 4 augustus 2018 – Storm

Als we wakker worden, blijkt er een storm te woeden met windsnelheden tot 35 knopen. Al snel rijst het vermoeden dat het anker niet houdt. Ik zet de zeekaart aan en ziet – wat ik eigenlijk al wist – dat de boot langzaam naar de rots Monemvassia wordt geblazen.

Ik haal het anker op, maar het zit verward in een lijn van de vissers. De lijnstaat snaarstrak en is niet los te krijgen. Uiteindelijk breekt hij.

Omdat er zoveel wind is, besluiten we niet verder te gaan maar te gaan ankeren aan de zuidkant van de rots Monemvassia, daar is luwte. Maar er is weinig plaats omdat velen hetzelfde idee hebben gekregen. Na veel pogingen en bijna aanvaringen, besluit ik naar nog ondieper water te gaan, heel dicht bij de wal. Op 5 m diep water laat ik het anker opnieuw vallen, ondanks dat iedereen staat te schreeuwen dat het te ondiep is en te dicht bij de wal. Het anker slipt een beetje en pakt op 9 m diep water, met alle ketting die ik heb (40 m).

En zo gaat de dag voorbij. Iedereen tobt met het snel diep worden van het water en is lang aan het klooien.

Zo rond 16.00 uur is de storm zo ver afgenomen dat we besluiten te vertrekken. De wind zit ruim achter, zo’n 150^O. We zeilen met alleen de genua, maar het afnemen van de wind gaat door, zodat we de Diesel er bij moeten zetten. We dubben over de overnachtingsplek. Uiteindelijk kiezen we voor Neapolis. Als morgen de windrichting hetzelfde is als vandaag, is dat een hoge wal. Mogelijk kan je daar iets kopen, ook al is het zondag.

Dag 49: Zondag 5 augustus 2018 – Neapolis

We besluiten toch de wal te bezoeken. Het is een hoge wal en er is weer veel wind, maar minder als gisteren – zo’n 20 , soms 25 knopen. Door de harde wind is de wal bezoeken met de dinghy ondoenlijk, zelfs met gebruik van de buitenboordmotor. Na alle voorraden te hebben gecontroleerd, besluiten we om te vertrekken naar Porto Kagio.

De wind zit ruim achter en met alleen de genua gaat het prima. Maar de wind wordt gedurende de dag voortdurend zwakker en keert uiteindelijk naar het zuidwesten, bijna pal tegen. Op de motor bereiken we tegen 18.00 uur Porto Kagio en begint het anker-probleem. Er is weinig plek en uiteindelijk kiezen we voor ankeren bij een afgelegen strandje dat hier ook is. We liggen er helemaal alleen. De wal bezoeken is met de buitenboordmotor geen probleem omdat Kagio goed beschut is tegen westen winden.

Dag 50: Maandag 6 augustus 2018 – Porto Kagio

Het is hier een heerlijk en mooi plekje dat we gebruiken om te zwemmen en te genieten van de rust en de mooie natuur. Behalve Kagio zijn er nog twee piepkleine dorpjes waarvan de naam niet te achterhalen is. We hebben gevraagd hoeveel mensen hier in de winter wonen. Het antwoord was 2, één in dit restaurant en één hiernaast. De rest staat leeg.

We eten een grote vis (€ 40 per kg) met z’n tweeën. Het was heel lekker met bier voor mij (1 liter) en rode wijn voor Ton (0,5 liter) met een Griekse salade. Kosten totaal € 52. We kregen ook nog elk een glas Ouzo en we mochten de mooie glaasjes houden.

Ons Griekse gastenvlaggetje is helemaal stuk gewaaid en omdat het touwtje waarmee je de vlag vast zet niet doorloopt, is uiteindelijk de vlag doorgescheurd. Toen zat het ene eind van het touw vlakbij de katrol bij de zaling en lag het ander eind op het dek. Hoe krijg je het stuk bij de zaling weer te pakken? Ton wist een oplossing met de vishengel en dat ging uitstekend. Het haakje bleef ergens aan het restant van de vlag hangen en kon eenvoudig omlaag getrokken worden.

Omdat de wind krachtig uit het westen was, stelde ik voor om ‘s nachts te gaan varen. Weinig of geen wind tegen is beter dan tegen de wind en de golven opboksen. Normaal haal je 5 knopen bij een bepaalde gas-stand, met wind en golven tegen soms nog geen twee.

Aanvankelijk konden we zeilen, maar de route gaat door de shipping lane en wordt heel druk bevaren. Bovendien zijn er veel grote cruiseschepen waarvan het moeilijk is om vast te stellen welke kant ze op gaan. Ze liggen vaak stil. Ik ben door twee grote schepen ingehaald en er waren veel tegenliggers.

We waren om ca. 6.00 uur in Methoni en ontdekte daar dat de resten van een vis tegen de ramen zat geplakt. Het bleek een kleine vliegende vis te zijn, die zichzelf tegen de kajuit ramen had doodgevlogen.

Dag 51: Dinsdag 7 augustus 2018 – Mathoni

Eerst gaan we lekker slapen nadat de boot geankerd is. Pas ‘s middags haal ik de boodschappen. Het plan is om morgen de auto op te halen uit Nafplion.

We brengen de dag door in zalig niets doen en slaap inhalen. Tegen18.00 uur een stukje zwemmen en dan naar de camping hier om een cappuccino scoren en proberen uit te vinden hoe laat morgen de bus naar Kalamata gaat.

De bus vertrekt om 8.00 uur. Nu maar hopen dat we morgen op tijd bij de bushalte zijn.

We hebben weer de spaghetti met garnalen genomen bij het restaurant van camping Methoni met bier, wijn en cappuccino ter afsluiting.

Dag 52: Woensdag 8 augustus 2018 – Auto ophalen in Nafplion

We waren keurig op tijd bij de bushalte, ruim voor 8.00 uur, toen ik mij ineens realiseerde dat ik de autosleutels vergeten was bij me te steken. En zonder sleutels de auto ophalen, is onmogelijk. Dus zei ik dat tegen Ton: “We moeten terug de autosleutels ophalen”. Hierdoor misten we natuurlijk de bus! De mens wikt en het lot beschikt.

Ik dacht dat er nog wel een bus zou komen en Ton bevestigde dat ook, maar die bus kwam pas om 12.30 uur.

Toen begon ik mij te realiseren dat alles mis kon lopen. Ton zei dat ze van een Engelse dame gehoord had dat we in ieder geval Tripoli zouden halen, dus doorzetten maar.

Om een lang verhaal wat in te korten: we haalden Tripoli. Toen ik bij de kassa-juffrouw twee kaarten voor Nafplion bestelde, keek ze mij eerst wat glazig aan: “Dat kan niet, dat kan pas morgen, de eerste bus gaat weer om 10.00 uur, morgenochtend”.

Het was op dat moment 20.00 uur, dus 14 uur wachten op dat busstation. Dan kan je net zo goed gaan wandelen. Dan doe je tenminste iets en dat is draaglijker dan wachten. Welke kant moeten we op? Ik dacht even na en haalde mij de kaart van Griekenland voor de geest: “Naar het oosten”, zei ik.

Naar het oosten lopen is gemakkelijk, precies tegenover de ondergaande zon. We controleerde dat voor de zekerheid bij de man van de er vlak naastgelegen benzinepomp. Hij zei: “Gewoon de weg volgen, dan kom je er vanzelf”. Dus begonnen we te lopen. Op het richtingbord bij het tolweg viaduct werd alles nogmaals bevestigd. Aldus begon de wandeling.

Op een gegeven moment liep er een hond met ons mee, een lief wit met bruin langharig hondje. Hij liet zich niet terug sturen. We hadden telkens de grootste moeite om te voorkomen dat hij onder een auto zou lopen, dat schiet niet op.

Op een gegeven moment kwamen we langs een pand met aan de voorkant een grote en een kleine volledig ommuurde tuin. In de grote tuin waren drie honden aan kettingen, de andere tuin was leeg. Ik tilde de hond op en zette hem in de lege tuin. Hopelijk kunnen ze daar de eigenaar terugvinden. De hond droeg een halsband.

Nu konden we doorlopen. Na een tijdje kregen we trek en gingen een stukje eten in een taveerne waar een feestje werd gevierd. Toen we de uitbater vertelde dat we naar Nafplion wilden lopen, zei hij: “Dat is 55 km hoog door de bergen, er woont niemand en je kunt er niets kopen”! En dat bleek te kloppen. De weg loopt heel hoog, het is er relatief koud (24^OC) en het waait er hard. Daarom staan er ook veel windturbines op de toppen van deze bergrug.

(hoe dit allemaal afloopt, zie je in de volgende en laatste aflevering)

Bert Barendrecht: weerzien in Griekenland – Blog04

25 november 2018 | Bert Barendrecht 2018: Terug in Griekenland, Nieuws

In dit laatste deel het vervolg van een zeer vermoeiende voettocht, de voorbereidingen voor de terugreis en de autorit terug naar huis. Na ruim twee maanden zit hun zeilvakantie in Griekenland er op.

Dag 53: donderdag 9 augustus 2018 – Hoe het allemaal fout kan lopen.

Het is een zeer lange wandeling en het is er heel erg donker, maar ‘s nachts komt er vrijwel geen verkeer. Er lijkt echter geen eind aan te komen. Tenslotte wordt het weer licht en blijkt hoe ontzettend hoog het is. Met een niet te tellen aantal haarspeldbochten gaat het naar omlaag. Je kunt de stad, waar je heen moet, zien liggen, maar het is nog bijna 20 km dalen. Er lijkt geen eind aan te komen en er is nergens een paadje of trap(je) die een snellere daling mogelijk maakt. Het is extreem vermoeiend. Als we tenslotte – bijna beneden – een zijweggetje zien dat sneller daalt – Ton denkt beneden zelfs een bushalte te hebben gezien – nemen we die direct. Van de verwachting klopt niets, het leidt naar een boerderij.

Maar we kunnen de landweg – die voornamelijk uit keien bestaat – wel blijven volgen volgens de boer en de boerin. Het is nu gelukkig vlak, we zien de zee in de verte, maar ook deze landweg is eindeloos lang. Uiteindelijk komen we bij een benzinepomp met restaurant, maar alles is gesloten, dus doorlopen maar. Het is intussen 10.00 uur geworden. We zijn hondsmoe en bij Ton is een slipper kapot gegaan, dus loopt ze nu op één blote voet.

Maar van de stad Nafplion geen spoor. Geen enkele wegwijzer noemt deze plaats. Hoe kan dat voor zo’n grote stad. De naam zie je nergens. We komen uiteindelijk aan in een dorpje aan zee – vol met toeristen – en zien hier een richtingaanwijzer die de stad noemt.

We gaan zitten bij een broodjeszaak die ook koffie en frisdrank verkoopt. Ik zeg tegen Ton blijf jij hier maar zitten, dan haal ik de auto op, op een blote voet en die gloeiend hete weg kun je niet lopen. Ondanks de vermoeidheid hijs ik mij weer omhoog en ga zoeken.

Ik denk dat ik in Nafplion ben. Aan ongeveer iedereen vraag ik waar het busstation is omdat mijn auto daar in de buurt is geparkeerd. Iedereen stuurt mij naar een bushalte, die heet in Griekenland: Stasi Ktel (natuurlijk in het Grieks geschreven, Ktel is de bus maatschappij) maar een echt busstation is er niet. Dan zie ik een man die een kooitje met een poes erin uit z’n auto haalt en bij een dierenarts naar binnen brengt.

Ik vraag het ook aan die man. Je zit helemaal verkeerd zegt hij, waar je moet zijn is aan de andere kant van de baai. Hij ziet mijn vermoeidheid en zegt: stap maar in, ik ben taxichauffeur. Het kost je niets, ik breng je wel even. Er volgt een lange rit en ik ben blij dat ik zit. Als we aan de overkant van de baai zijn gekomen herken ik de berg met het fort/kasteel er bovenop. Ik roep: “ja hier is het, dit is de plaats waar ik mijn auto heb geparkeerd!”.

Als hij vanwege eenrichtingswegen niet verder mag, zeg ik: laat mij er hier maar uit, nu vind ik het wel. Ik bedank hem heel hartelijk en ga op zoek naar de auto. Maar omdat ik er heel anders ben binnengekomen, kan ik mij niet direct oriënteren. Maar voor ik er erg in heb sta ik ineens voor mijn auto, ik blij!!
Er is nog iemand blij. Een vrouw ziet dat ik weg ga en zet haar auto zo dat niemand het plekje voor haar neus kan inpikken. Maar zo kan ik er niet uit! Ze maakt net genoeg ruimte om mij te laten wegrijden.

Nu komt het tweede probleem: waar heb ik Ton eigenlijk achtergelaten? Ik programmeer Tripoli in en ga terug naar de bergafdaling met de vele haarspeldbochten. Vandaar uit moet ik haar kunnen vinden.
Op een gegeven moment herken ik de omgeving. Het is inderdaad heel ver terug. Ton zit er nog keurig te wachten.

We doen ook nog even wat boodschappen, drinken nog wat en dan begint de terugreis naar Methoni. Dat gaat allemaal probleemloos. Nu zie je pas echt wat een mooie uitvinding een auto is. Behalve door het binnenland van de Peloponesos gaat de reis ook nu weer door de bergen en komen we ook weer langs de bron die zo mooi water geeft. We vullen er alle flessen die we bij ons hebben. Er zijn ook veel anderen die dat doen. De route door dit berg gebied is schitterend. We zijn nog voor donker weer aan boord.

###

Dag 54: Vrijdag 10 augustus 2018 – Alles terugbrengen naar Pylos

Na een goede nachtrust – Ton heeft gisteren blaren opgelopen – gaan we de auto naar Pylos brengen. Ton blijft daar dan en kan met aanmeren helpen. Ik ga met de bus terug naar Methoni en breng de boot naar Pylos. Er is nog koffie van gisteren en het was nog warm. We waren gisteren te moe om alles op te drinken.

Wat een beetje tegen valt is dat volgens de planning de bus pas om 20.15 uur gaat en uiteindelijk komt hij pas om 20.45 uur. Maar niet zeuren: hij gaat en dat is het voornaamste.

Bij het lopen naar de dinghy merk ik pas hoeveel spierpijn ik heb gekregen van de lange berg wandeling. Nu nog terugroeien naar de boot, maar ik zie hem niet. Dus op goed geluk roeien en dan zoeken. Ik zie alleen boten met ankerlicht, maar bij onze boot is het ankerlicht nog uit. Er is een groot jacht gaan liggen tussen waar ik mij bevind en de boot, daarom kon ik hem niet ontdekken. Eenmaal aan boord leg ik de meerlijnen klaar en hang de fenders op. Bij het ophalen van het anker ontstaat er een probleem: de ketting loopt van de geleide rol. Ik leg het anker simpelweg op het dekde rest komt morgen.

Naar Pylos varen is een makkie, je moet alleen goed opletten of er geankerde boten zijn en die zijn er heel veel, zowel in Methoni als in Pylos. Als ik de haven binnen vaar zie ik Ton op de kop van de steiger staan: daar moet ik zijn.

Of de duvel er mee speelt het begint harder te waaien. Ton vraagt een visser of hij een andere plek wil zoeken omdat ik er wil afmeren. Gelukkig krijgen we hulp van een Pool. Zonder hulp aan de wal kun je er niet afmeren en het mag ook eigenlijk niet.

Er zijn geen bolders. Alleen stukken waar het beton is weggehakt om de wapening te kunnen gebruiken om vast te maken. Het lukt allemaal hoewel aanmeren bij nacht toch een moeilijkheid is: je ziet de kade bijna niet. Om 23.00 uur zit de boot goed genoeg vast om te kunnen gaan slapen.

Dag 55: Zaterdag 11 augustus 2018 – Ligplaats zoeken

Maar eerst wat eten, douchen en slapen, om 03.00 uur lagen we er in…

De volgende ochtend blijkt dat er wel meer vrije ligplaatsen zijn, maar allemaal zonder moorring. Je kunt de voorkant van de boot niet vastleggen. Je eigen anker gebruiken is geen optie, als die blijft haken achter de ketting op de havenbodem heb je een nog groter probleem.

Ton gaat de was naar de wasserij brengen en ik ga een lampje maken met twee draadjes eraan om te kunnen ontdekken waarom de boegschroefmotor niet loopt.

Misschien kunnen we hulp krijgen van de baas van de watersportwinkel om een ligplaats te vinden voor de winter. De moorring die ik had achtergelaten is weg. Gestolen? Wie zal het zeggen: we verdenken Niko er natuurlijk van. Ik blijf deze manier van afmeren afschuwelijk vinden.

Ik zoek een lampje met twee draadjes eraan, om de oorzaak van het niet werken van de boegschroefmotor te kunnen achterhalen. Ik had zoiets, maar het is weg en het ellendige is ook dat de soldeerbout is verdwenen. Dit wekt mijn woede en onbegrip op.

Ik heb uiteindelijk toch een lampje met twee draadjes eraan gemaakt en wat blijkt: de nieuwe zekering is kapot. Als dat het enige is, is verhelpen simpel. Dat geldt in een normaal land, maar Griekenland is geen normaal land. Er is hier niets te koop en de simpelste dingen vragen dagen of soms weken levertijd, dus of ik een goede zekering kan kopen, moet nog blijken.

Een nieuwe goede zekering is gelukt – de leverancier gaf zo een ander –maar de boegschroefmotor deed niets. Later, na een wandeling, bleek de schakelaar op de stuurstand de boosdoener. Door het langdurig niet gebruiken werkte die niet goed meer. Na een paar maal in-en uitschakelen deed hij het ineens weer. En wat bleek: de motor werkt alleen naar links. De relais zijn vernieuwd, dus waar zit de storing?

Dag 56: Zondag 12 augustus 2018 – Een ligplaats voor de winter zoeken

We gaan nogmaals naar de watersportwinkel om een duiker te regelen die een moorring voor het anker kan maken.

Om 16.00 uur kwam de duiker, maar de plaats die wij gedacht hadden was niet vrij, dus daar mochten we niet liggen. De man hielp positief mee een ligplaats te vinden, maar dat was niet eenvoudig. Een keer regelde hij een plek die duidelijk te smal was. Ze hadden het over hoeveel dagen – maximaal 4 dagen was mogelijk – maar wij wilden de boot er voor de rest van het jaar laten liggen.

We hebben toch nog een plekje gevonden tussen de kleine bootjes die wel heel ruim lagen. Een beetje inschikken van de beide buren maakte onze ligplek mogelijk. Maar de moorring was verdwenen. De duiker maakte een andere moorring en zo hebben we toch een plekje aan een pier aan de landzijde. Een extra voordeel is dat de loopplank nu horizontaal ligt. De steiger is hier blijkbaar lager. Aan en van boord gaan is makkelijker.

De ankerketting konden we niet gebruiken, de ketting op de havenbodem is te klein om onze ketting er door te halen. Er was wel een moorring touw dat moest worden vernieuwd en daarmee liggen we nu afgemeerd tussen de vissers.

Dag 57: Maandag 13 augustus 2018 – Gereedmaken voor de thuisreis

De voorbereidingen voor de naderende thuisreis hebben nu de grootste aandacht. Ton maakt de keuken schoon, en ik demonteer de kapotte winch.

De boegschroefmotor is opnieuw getest – hij deed het over één kant – de andere draairichting deed niets. De oorzaak was eenvoudig: er zat een draadje los. Nu is alles in orde, alleen de schroef – de propeller – zit er nog niet op omdat de boot uit het water tillen hier zo duur is (€ 600,00). Er moet toch een goedkopere manier zijn!

De avondmaaltijd hebben we heel eenvoudig gehouden. Aan de noordzijde van de baai is relatief veel strand en dat leidt tot een gezellige drukte. Er zijn daar veel campings. En daar zijn we een pizza wezen eten, aan de noordzijde. De pizza’s zijn hier anders dan bij ons. Ze houden het midden tussen een Turkse en een Italiaanse pizza.
Door de drukte waren we pas om 23.00 uur aan de beurt. Duur is het allemaal niet.

Dag 58: Dinsdag 14 augustus 2018 – Verder met gereedmaken voor de thuisreis

We gaan verder met opruimen en schoonmaken. Maar volgens Ton is het belangrijker dat ik een beetje opgeknapt wordt. Eerst scheren en daarna doet Ton mijn haar. Als dat langer wordt ziet het er niet uit, dus de tondeuse eroverheen dan ben ik weer een beetje toonbaarder.

Als we weer naar Griekenland gaan, dan doen we later in het jaar. Het is dan niet meer zo warm en is het er minder druk. De meeste mensen zijn dan weer aan het werk. Een ligplaats vinden is dan gemakkelijker.

Al veel dingen hebben we in de auto geladen en morgen moet de bimini (de zonnetent) er af. Dus voor mij: zonnetent demonteren, de douche schoonmaken en al het overige, dat mee moet, inladen en zijn we gereed voor de thuisreis, meer dan 3000 km. Precies weet ik het niet, de route is te lang om in één keer te berekenen. Dat komt vermoedelijk ook omdat ik de tol-snelwegen heb verboden.

Mijn gehoorapparaat heeft definitief de geest gegeven en dat is behoorlijk lastig zowel voor Ton als voor mij. Hij doet het al dagen niet meer, maar ik bleef hoophouden dat het zich weer zou herstellen.

Om geen tijd te verliezen en om schade in de winter of mogelijke diefstal te voorkomen, heb ik de bimini er al afgehaald en binnengelegd. Dat ging uiteindelijk makkelijker dan vooraf gedacht. Het wachten is nu alleen nog op de was die Ton naar de wasserij heeft gebracht. We hebben wat gedronken aan boord: bier en witte wijn met zoutjes en een knoflook dipsaus, zodat de ergste trek over is.

Dag 59: Woensdag 15 augustus 2018 – De op één na laatste dag aan boord

Ton is blij dat ze naar huis gaat en ook mij wordt de hitte wat teveel. We zijn de stad in gegaan en hebben suflaki gegeten: twee stokjes de man
á € 1,30 per stuk. Grieks eten is overal hetzelfde specialiteiten zijn er niet. Het is eentonig. Gebakken mosselen, kibbelingen, een lekkerbekje, kroketten, bitterballen, een pittige tomatensoep, vissoep of een loempia: allemaal onbekend. Grieks eten is saai en heeft weinig smaak. Alleen met vlees zijn ze heel ruim. Er komt een moment dat het je neus uitkomt en vis is duur.

Om de hitte te ontvluchten en toch nog te genieten van het mooie zeewater, zijn we weer naar het naaktstrand gegaan in de buurt van Finikounta en zijn daar gaan zwemmen. Er waren meerdere paren die er naakt lagen te zonnen of er aan het zwemmen waren. Er was veel wind en er waren veel wind- en kitesurfers.

Er is daar veel strand het lijkt een beetje op de Algarve. In het strandtentje namen we 2×2 suflaki met France frite, witte wijn, bier en cappuccino toe. Morgen is de was klaar en begint de thuisreis. Ook zijn we gaan vragen wat het tillen van de boeg gaat kosten, zodat ik de propeller weer kan monteren. De kosten zijn tussen de € 100,00 en € 150,00. Dat is heel redelijk. Dat gaan we volgend jaar doen.

Dag 60: Donderdag 16 augustus 2018 – Het vertrek richting Albanië

We vertrekken in de richting Patra en nemen daar de veerboot. Die kost de helft van de mooie nieuwe brug. Het navigatiesysteem probeert telkens Albanië te vermijden en laat je honderden kilometers omrijden. Gelukkig zag ik dat op tijd en, omdat het systeem wel de wegen laat zien, kon ik de juiste weg naar Albanië vinden. In Albanië moet je de wegwijzers gebruiken en niet het navigatiesysteem omdat die je zo snel mogelijk het land uit probeert te krijgen. Ik programmeerde Shkoder in. Dat is een stad in het noorden van Albanië vlakbij de grens met Montenegro.

Dag 61: Vrijdag 17 augustus 2018 – Montenegro

We bereikten Shkoder en de grens tegen de middag.Er stond een lange rij voor de grens. Maar de passage ging toch nog vlot.

Het werd tijd om een hotel te zoeken – meestal slapen we in hotel Panorama – maar daar hadden ze geen plaats. Dat viel een beetje tegen, dus reden we door. Hoewel de weg bij de grens er schitterend bij ligt, gaat dat tot het eerste dorp. Daarna is de weg druk en zeer smal, zoals meestal in Montenegro.

Er kwamen een paar tegenliggers met hoge snelheid die mij niet genoeg ruimte lieten. Ik moest iets te ver naar rechts en toen viel het rechter achterwiel van het asfalt af en botste de velg tegen de rand van het asfalt. Die vervormde daardoor zoveel dat alle lucht ontsnapte. Een lelijke deuk en de band leeg! Deze auto heeft geen reserve wiel, alleen een licht – smal – wiel om een garage te kunnen bereiken. Omdat te kunnen verwisselen moest alle bagage er uit.

Toen we doorreden vonden we een bord dat naar een restaurant bij een groot meer hier in de buurt verwees. We hadden trek en besloten daar naar toe te gaan, misschien hadden ze ook wel een kamer? We aten er vis – een relatief grote vis de man – heerlijk. Het was er behoorlijk primitief, maar ze hadden er een paar stuga’s waarvan we er één huurden. ‘s Avonds ging het hek dicht en ging iedereen weg, we hadden het rijk alleen.

Dag 62: Zaterdag 18 augustus 2018 – Velg laten maken

De eigenaar had gezegd dat hij ons naar een garage zou brengen, maar dat deed hij uiteindelijk niet. Ze stuurden ons naar Sinji daar zou de velg gemaakt kunnen worden. Het was Ton die de banden-garage ontdekte. Omdat de velg van aluminium is, moest hij naar een speciaal bedrijf om de deuk er weer uit te halen. Ze deden dat gelijk en de velg is prima gemaakt, (€ 30,00).

Daarna zetten we onze reis voort in richting Dubrovnik. Doordat er veel nieuwe wegen waren, kwam het navigatiesysteem er niet meer uit en stuurde ons steeds heen en weer! Toen ik een bord zag met Kotor, koos ik die richting.
Omdat we door de bergen reden hoefden we niet met de veerboot, maar konden we zo richting grens. Het was wel een hele lange daling met veel hairpins.

Dag 63: Zondag 19 augustus 2018 – Kroatië

De grenspassage ging vlot en ook Dubrovnik was snel bereikt. Maar het navigatiesysteem probeert Bosnië Herzegovina te vermijden en stuurt je een heel lang schiereiland op met aan het eind een veerboot om weer op de vaste wal te komen.
Je kunt dus Bosnië Herzegovina passeren zonder de grens met Bosnië Herzegovina over te moeten.

Ik koos daar niet voor en hield gewoon de kustweg aan. Op een gegeven moment leek het of we een lekke band hadden – rechts voor – en dat was ook zo. De band was volledig aan flarden, er was niets meer van over.

Tegen de avond waren we in Rijeka, maar daar was geen banden reparatieshop te vinden. Maar Rijeka verlaten naar het noorden bleek onmogelijk. De weg die het systeem aangaf was afgesloten en lag er helemaal uit. Omdat die weg hoog in de bergen ligt, waren er geen andere mogelijkheden.
Dus terug naar het centrum en de tolweg nemen, anders kom je er niet uit. Je betaald voor 3 km tolweg € 1,25.

We namen direct de eerste afrit en vonden al snel de weg naar Udine in Italië. Daar bleek het eenvoudig om een banden-garage te vinden. Helaas waren ze op vakantie en dus gesloten. Bij verdere navraag bleek er nog zo’n bedrijf te zijn en die waren net een dag terug van vakantie. Ze hielpen ons direct.

Toen naar Oostenrijk over tweebaanswegen. Dan heb je geen vignet nodig en zie je meer van het land. We wilden ergens in Oostenrijk overnachten, maar er was nergens plaats. In Beieren wel, maar duur: € 110,00 per nacht in het plaatsje Rosenheim. In een ander hotel gingen we forel eten: twee heel grote forellen voor € 45,00, redelijk en voortreffelijk bereidt. Wel wist ik nog twee borreltjes los te krijgen van de baas.

Dag 64: Maandag 20 augustus 2018 – Duitsland

De thuisreis door Duitsland ging heel erg vlot. Wel reed er op deautobahn iemand tegen mijn linker buitenspiegel. Een wegpiraat, maar het was wel druk, vaak stau. De spiegel klapte naar voren, maar was niet kapot. Ik kon hem eenvoudig weer in de goede stand draaien.

Ineens had ik schoon genoeg van de autobahn en verbood de snelweg op het navigatiesysteem. Via tweebaans wegen bereikten we langs de kortste weg ons huis. Het onkruid stond zeer hoog op de oprit.

Tegen 23.00 uur waren we thuis.

Griekenland blijft ver!

En altijd blijft de onzekerheid: heb ik alle buitenafsluiters wel dichtgezet? Of die van het koelwater van de Diesel bijvoorbeeld, en heb ik de hoofdschakelaar ervan wel uitgezet?

Wat we echt jammer vinden aan Griekenland is dat er geen vermaak is:
je kunt nergens een dansje maken…

Was getekend: Bert en Ton Barendrecht

Tenslotte:

Hiermee komt een einde aan het verslag van Bert en Ton met hun belevenissen en avonturen in Griekenland. Hun boot is opnieuw achtergelaten in de haven van Pylos met blijkbaar de bedoeling om er volgend jaar weer naar toe te gaan, mogelijk wat later in het seizoen vanwege de warmte en drukte

Het was een leuk en boeiend geschreven verhaal. Wel bekroop me het gevoel dat Bert soms de randjes opzocht van wat fysiek mogelijk was (de wandeling ‘s nachts van 50km b.v., maar dat hoort blijkbaar bij hem..) Hopelijk ontvangen we volgend jaar opnieuw zijn verslagen met nieuwe zeilavonturen in Griekenland. Om een indruk te geven van zijn zeiltocht heb ik in Google Earth (zo goed mogelijk) de bezochte plaatsen als waypoints in kaart gebracht. Op basis hiervan schat ik de afgelegde mijlen op 380 NM.
Zie de afbeeldingen.
Hugo