Verslag van de lezing van Edo Ankum

In de deftige ambiance het Van der Valk Hotel troffen we elkaar afgelopen donderdag om te luisteren naar de boeiende verhalen van Edo Ankum over zijn 5-jarige zwerftocht met zijn gezin en de 13,4 m. lange OVNI 435 “Sally Lightfoot” (aluminium multiknikspant) langs de kusten van de Middellandse Zee, Zwarte Zee, Rode Zee en Indische Oceaan rondom Afrika tot aan Kaapstad.

Tot genoegen van de organisatoren waren vele leden toegestroomd en werd het mede daardoor een inspirerende en geanimeerde avond verzorgd door Edo met vooraf een welkomswoord van onze voorzitter. Bij de vraag van Harry wie er van de aanwezigen van plan was om een reis rondom Afrika te maken, werd het toch oorverdovend stil. Die vraag zou na de lezing nog eens gesteld worden, maar uiteindelijk kwam die er niet. Daarvoor werd het toch een latertje die avond veroorzaakt door de interessante – met fotos geïllustreerde – lezing, gevolgd door onze eigen vragen.

Het lijkt lastig om in een paar uur een reis van vijf jaar over te brengen, maar Edo slaagde er in om in twee blokken van drie kwartier ons te boeien. Was de gevolgde route met de uitstapjes op het vaste land het hoofdthema in het eerste gedeelte, het tweede deel was misschien wel het interessantste met focus op speciale items en werden zaken aan de orde gesteld zoals de reisvoorbereiding, (jonge) kinderen aan boord en de veiligheidsmaatregelen daarom heen, wat doe je als je kind overboord valt, aangelijnd zitten of niet, zwemvesten om of niet, piraterij in de Golf van Aden, je schip laten bewaken, het oplopen van malaria, droogvallen op verkeerde plekken, vaartuigen onderweg, echtelijke spanningen aan boord en de beslissing om na een paar jaar om uiteindelijk toch te stoppen en het vaste land weer op te gaan.

Dit laatste was oorspronkelijk niet de opzet. Ze zouden Holland willen achterlaten. Vertrekken, zeilend de wereld verkennen met hun boot als vervoermiddel en rondtrekken op de plekken waar geankerd of vastgemaakt wordt. Veel zien dus en geen gejaag om zoveel mogelijk zeemijlen te kunnen maken.

De reis van Edo, Joanne, en hun twee kleine kinderen Esther en Boris begint zoals waarschijnlijk bij elke vertrekker: bol van de stress van de voorbereidingsperiode, het gevoel er niet helemaal klaar voor te zijn, maar toch  te gaan. De eerste getoonde foto van de boot met Joanne en Esther buitengaats IJmuiden spreekt dat wel een beetje uit.

In sneltreinvaart neemt Edo ons mee langs de kusten van Engeland, Golf van Biskaje, Portugal en zit al gauw met zijn verhaal en de foto’s van gebieden langs de Middellandse en Zwarte Zee. Zo brengen ze b.v. een uitgebreid bezoek aan de bekende toeristische attracties van Egypte. Als ze na twee jaar varen rond zijn, is er een dilemma: terug over de Middellandse Zee naar de Atlantische Oceaan oversteken naar de Caribische Eilanden of door het Suezkanaal en Rode Zee naar de oostkust van Afrika met het grote risico overvallen te worden door piraten uit Somalië. Het wordt toch het Suezkanaal met de gedachte om later in konvooi met meerdere schepen met een ruime boog om Aden, de Golf en Indische Oceaan te passeren.

De Golf wordt zonder echte incidenten gepasseerd, maar niet in konvooi. Er was geen schip te vinden die dezelfde kant opging. Er was wel even een spannend moment van een wel heel dichtbij komende trawler, maar een net overvliegende marinevliegtuig heeft hun mogelijk van een overval gered. Later ontmoeten ze een geheel verlaten jacht vastgemaakt aan een mooring van Fransen die wel waren overvallen, alles aan boord kwijtraakten en die eerst naar huis moesten om financieel weer te kunnen bijtanken.

De foto’s die dan getoond worden zijn van grote schoonheid. Veelal wordt er geankerd, maar ook drooggevallen (diepgang  min. 80cm) . Ze hebben meestal het rijk alleen. Medezeilers komen nauwelijks in het stuk voor. Ze bezoeken uitgebreid alle exotische oorden van Kenia, Tanzania, Zanzibar, kusten, stranden, rivieren, de atollen van de Ceychellen (Cosmoled0, Assumption, Aldabra (een klapstuk blijkbaar!)) en tenslotte Madagaskar en komen in aanraking met de inheemse – en overal vriendelijke – bevolking en spotten daar de vele exotische dieren (o.a. vliegende honden, nijlpaarden, krokodillen, boa constrictors, haaien, op de rug zwemmende (?) kwallen, kameleons) en de prachtige vissen of haaien langs hun weg of tijdens het snorkelen over het koraal.
Waar toch andere gezinnen worden ontmoet, kruipen de kinderen onmiddellijk bij elkaar. Waar ze playschools vinden en ze langere tijd zijn, gaan de kinderen naar school. De taal maakt immers niet uit.
Waar excursies gemaakt kunnen worden onder begeleiding van lokale bewoners gaan ze mee. En waar de het achterland de moeite waard is, of waar het weer verder zeilen niet toestaat, blijven ze langer, soms maanden achtereen.

Ondanks de schoonheid van alles is er bij Joanne onvrede. Ze heeft het idee dat ze aan boord alleen maar aan het “moederen” is. Zo langzamerhand begint ze ook haar werk (juriste) en het sociaal netwerk te missen. Bij langere tochten wordt er ook wacht gedraaid: de één stuurt en past op of speelt met de kinderen, de ander slaapt. Veel draait er dus om de kinderen.
Uiteindelijk valt het besluit om de reis te beëindigen in Kaapstad, de boot daar te verkopen en terug te keren. Dit gaf volgens Edo de nodige rust in de kajuit….

Het verhaal van Edo eindigt dan ook in Kaapstad. Ze kunnen de boot – na een advertentie in blad Zeilen – al heel snel verkopen. Joanne en de kinderen vliegen terug. Edo vaart de boot op wens van de nieuwe eigenaars non-stop (9000 NM) met een tweetal zeilvrienden terug naar Holland .
Het gezin vestigt zich nog een paar jaar in Israël en is sinds augustus vorig jaar weer in Holland. Joanne is inmiddels weer werkzaam als juriste, Edo houdt zich bezig als beroepszeiler en ondernemer voor een nog te bouwen luxueus expeditieschip. In 2009 werd hierover in blad Zeilen nog uitvoerig bericht. De tekening voor dit schip met de naam “Long Tall Sally” ligt er, potentiële en enthousiaste eigenaars zijn  er, maar handtekeningen ontbreken (nog steeds).
Een project met waarschijnlijk een hele lange adem….

Voor foto’s verwijs ik naar Edo’s website: www.rondomafrika.nl

Aan het einde van de avond was er gelegenheid om vragen te stellen – waarvoor Edo alle tijd nam – en om zijn boek door hem te laten signeren. Voor mij in zijn handschrift: “10/02/11: Voor op de Kingfisher” en daar komt het boek ook te liggen! Maar de Afrikaanse wateren zal de Kingfisher wel nooit zien……

Het was dus een prima avond, met dank aan de organisatoren!
Tekst: Hugo
Foto’s: Harry