Beste mensen, vrienden en watersporters,
Het is weer tijd voor een update van mijn zeilreis rond de Botnische Golf. Om bepaalde redenen ben ik, sinds het laatste bericht, intussen niet veel opgeschoten. De uitleg volgt verderop in dit verhaal.
(Voor geïnteresseerden een kaartje toegevoegd van het beschreven vaargebied. (Hugo)
Vanuit het Finse Kemi ben ik verder gegaan naar de stad Tornio. Naast de twee havens voor pleziervaart heeft Tornio een grote industriehaven (met staalfabrieken, papier fabriek), waarvan gezegd wordt dat dit de meest noordelijke “echte” haven van de Oostzee is. Het zij zo! De stad zelf ligt ca. 14 km noordelijk aan de Tornioälven rivier .
Tornio is Fins en het direct daartegen overliggende Haparanda is weer Zweeds.
Finland is lang bezet geweest door de Russen en Tornio was hierbij zeer dominant. Als tegenpool hebben de Zweden toen Haparanda opgericht. Beide steden zijn niet bijzonder interessant, behalve dan dat Tornio mooi aan de rivier is gelegen.
Dit is dan “De Boei”. Vroeger kon je hier in de brievenbus een aanvraag indienen voor een certificaat, dat je hier was. Nu moet jij dit aanvragen bij het inchecken. Krijg je het certificaat thuisgestuurd, kost natuurlijk weer wat…
Op maandag 13 juli (..) heb ik dan de noordelijkste punt van de Baltic Sea bereikt. Het kleine stadje Töre ligt aan het eind van een lange fjord, die je schuin omhoog moet zeilen (ca. 20 NM en weer had ik tegenwind..) .
De noordelijkste punt wordt gekenmerkt door een boei, die direct voor de ingang van de haven ligt.
De stad Töre stelt niets voor, echter de natuur er om heen met dat fjord, is schitterend.
Vanaf nu weer koers gezet naar het zuiden. Terwijl ik langs de Finse kust omhoog heel vaak de wind uit het noorden had, draaide de wind nu op de terugweg naar ZZW, dus weer tegen de wind in. Wat hier dan ook opvalt, is dat de wind heel wisselvallig is. Het gebeurde vaak, dat de wind ‘s morgens uit NO kwam en in de loop van de dag via ZO en Z naar ZW draaide.
Afgemeerd in de “haven” van Ratan
Het ging dus moeizaam richting zuid langs de steden Luleå en Piteå. Deze heb ik echter niet aangedaan. Vaak voor anker gelegen of kleine eilandjes aangelopen.
Noemenswaardig is het kleine, maar schitterend mooi gelegen plaatsje Ratan (ligt ca 30 NM noordelijk van de meer bekende stad Umeå)
De “haven” van Ratan bestaat uit niet meer dan een lange steiger, wel tegenover een mooi klein eiland. Puur natuur en toch ook een plek met geschiedenis. In Ratan vond in 1809 tegen de Russen het laatste oorlogsgevecht op Zweedse bodem plaats. De Zweden verloren en zouden gezegd hebben “en nu houden wij ermee op!”
Ik kom nu aan op het punt, dat de voortzetting van mijn reis ingrijpend zou veranderen c.q. vertragen.
Het was mij al een aantal dagen opgevallen, dat er bij een snelle beweging van het roer een krakend geluid te horen was.
Ik heb toen hier in Ratan een onderwater-inspectie uitgevoerd en moest met een grote schrik vaststellen, dat de skeg (het vaste deel van het roer) gebroken was! Het polyester van de skeg was op meerdere plekken gescheurd en zat niet meer goed vast aan de romp. (zie de foto).
Het schip was dus niet meer veilig, zeker niet bij zwaar weer.
De gebroken skeg
Ik begreep direct waar en wanneer dit gebeurd moest zijn:
Een aantal dagen geleden moest ik ‘s nachts de ankerplaats verlaten omdat de wind draaide (aanlandig) en in sterkte toenam. Vanwege problemen tijdens het lichten van het anker (er lag een grote steen op het anker (zie de foto), dreef het schip richting land, kwam in ondiep water terecht en raakte de grond (steen), kennelijk niet alleen met de kiel maar ook met de skeg, die nagenoeg op de zelfde hoogte ligt als de kiel!
Achteraf bekeken, heb ik natuurlijk veel te dicht onder land geankerd, te weinig reserve aangehouden voor het geval dat er iets onverwachts bijkomt, zoals deze keer. En dan gaat het dus mis!
De reparatie verloopt voorspoedig en wordt gelukkig professioneel uitgevoerd
Er ontstond even paniek in de tent en ook slapeloze nachten. Op zoek naar een werf, die dit kon repareren (vakantietijd ook hier), verzekering bellen, etc.
Uiteindelijk heb ik een werf kunnen vinden, 30 NM zuidelijk van Ratan in Holmsund, waar het schip nu op het droge staat. Het is een kleine werf, die voornamelijk houten boten bouwt, maar volgens hun zeggen, ook met verstand van polyester. Maandag a.s. willen zij beginnen met repareren en ik hoop dan dat ik binnen een week mijn reis kan voortzetten.
Ondertussen ga ik de wachttijd nuttig invullen met het schilderen van houten delen, het polijsten van de romp, etc.
Het weer is trouwens nog steeds niet echt mooi. Vaak dagen met regen en ook niet echt warm als de zon wegblijft (15-18 graden C.).
Ik wil het nu hierbij laten, zeg tot ziens en groetjes aan allen.
Uli Knoop
(met groeten retour en de wens dat schipper een behouden terugvaart mag hebben en hem verder leed bespaard mag blijven. Hug0)
“Zeil van goud” in de avondzon
“Homeland is far away”
Aanloop op Ratan
Het eiland tegenover Ratan. Op de voorgrond een oud meetstation om de waterstand op te meten
Zoiets kan ook gebeuren! De steen kon ik pas kwijt door het kantelen van het anker d.m.v. een hulplijn
Schip in de kraan in Holmsund. Het is allemaal wel behelpen. Was al bang dat het schip uit de takels zou vallen…
Follow Us!