Blog 03 – Reisverslag Bert Barendrecht: naar de Middellandse Zee, 28 juni – 11 juli

Dag 35: Dinsdag 28 juni 2016

Om 7.15 uur was ik in La Coruña afgemeerd in de oude haven dicht bij de stad. Eerst de vaat en schoonschip maken, daarna een stukje slapen en dan even een wandeling in de omgeving. Om 13.00 uur waren alle werkjes gedaan. Dit was de eerste keer dat ik een onbekende haven in het donker heb aangelopen. Maar het is geen moeilijke haven: vertrouw de kaart en de GPS, en het komt goed.

La Coruña is de tweede stad van Andalucia. Santiago de Compostella is de hoofdstad, in het Andalusisch heet deze stad A Coruña.

Ik heb advies gevraagd aan de havenmeester waar je het beste een paella kon eten. Hij stuurde mij naar een restaurant met de naam O Fado. Ik was er de enige restaurant klant. De reden daarvan is: ik was er te vroeg, om 19.30 uur. Later kwamen er meer klanten, de paella was fantastisch, maar veel te groot voor één persoon – hij maakt alleen paella’s voor minimaal 2 personen. Ik heb de rest meegenomen voor morgen en dat alles inclusief een fles wijn voor € 30,00. Achteraf kon ik vaststellen dat die Spaanse huiswijn – Vino de la Casa – veel beter is dan de wijnpakken die ik uit Nederland heb meegenomen.

De hulp in België voor de boegschroef heeft fataal uitgepakt: die nieuwe stekker verbinding heeft een metalen behuizing en is de oorzaak van de kortsluiting waardoor die uiteindelijk het relais vernielde. Je moet niet te snel ongevraagde hulp accepteren, dat is de les. Maar er is natuurlijk nog een andere conclusie te trekken: de zekeringen die op diverse plaatsen zijn aangebracht hebben ook niet gewerkt. Misschien zijn ze te zwaar of helemaal niet aanwezig? Dat laatste bleek later het geval te zijn.

Dag 36: Woensdag 29 juni 2016

Hoe het komt weet ik niet, maar weer is het bewolkt, geen zon. Normaal staat het weer hier in noordwest Spanje niet bekend als zonnig, eerder als koud, winderig en regenachtig. Het is 8.30 uur en 17,3 graden. Doordat er ‘s nachts cq. ‘s morgensvroeg veel vissersboten naar zee gaan die golven veroorzaken, ligt de boot niet zo stil als je zou wensen.

Ik ben weer naar de winkel geweest, die mij zei dat hij wel kon helpen met een relaisblok dat functioneel gelijkwaardig was. Toen hij mij zag, zei hij gelijk: ‘I can’t help you, you must go to another shop. You must go to Naval Noroeste Avenida Ejercito 8 and it is a long walk, you must take a taxi’. Ik zei ik ga wel met de bus, maar liep in de verkeerde richting. Daar kwam ik achter toen ik aan iemand vroeg of ik de goede kant uit liep: nee dus. Hij is helemaal met mij meegelopen om mij bij de juiste bushalte te brengen. Spanjaarden zijn fantastisch!

Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo ver, maar ze hielpen mij daar direct. Vrijdag wordt het nieuwe relaisblok daar afgeleverd. Ik moest het wel gelijk betalen: € 105,–, maar dan heb ik wel een originele. De prijs viel mij mee omdat ik € 150  had verstaan. Op vrijdag vòòr 13.30 uur moet ik hem ophalen. Om een probleem met het nieuwe relais te voorkomen, heb ik de ankerketting van de lier gehaald en even met een touw aan de kikker vast gemaakt. Nu kan de lier vrij draaien in beide richtingen, dus doorbranden kan niet meer. Pas als alles goed werkt, leg ik de ketting er weer om.

Dag 37: Donderdag 30 juni 2016

De ligplaats die ik heb genomen ligt heel dicht bij de invaaropening van deze haven, wat  betekent dat de golfslag van de zee hier nog heel goed merkbaar is nu er wat wind gekomen is. Dat wordt dus een nachtje schommelen. De Reeds Almanak noemt dat swell en waarschuwde daar ook voor. Ik had beter door kunnen varen naar de tweede havenkom, die is rustiger. Maar je moet er geen drama van maken.

Ook deze dag begint somber. Dat lijkt hier zo de regel. Ik zou zeggen er komt regen, maar alle vorige dagen werden uiteindelijk zonnig en warm, temperatuur 17 graden om 9.30 uur.

‘s Middags kwam er iemand van de winkel om het nieuwe relaisblok te brengen: dat is nog eens service! In de verpakking zat ook een aansluitschema en daarin is wel degelijk een zekering opgenomen die bij mij niet is geïnstalleerd. Dus ga ik morgen nog even bij die winkel langs om een zekering van 150 Amp. ertussen te plaatsen. Morgen kan ik het installeren, kijken of het werkt en of de motor schade heeft.

Dag 38: Vrijdag 1 juli 2016

Ook deze eerste juli begint zwaar bewolkt. Zo grijs als het vandaag is zag ik het niet eerder. Het is 17,7 graden en het ziet er somber uit, dat is blijkbaar de regel hier.

Het lijkt een regendag te worden, het is negen uur en het regent. Ik weet niet hoe laat de winkel open gaat maar ik weet wel dat hij na 13.30 uur gesloten is, dus ik ga er maar heen. Dat bedrijf had de zekeringen die ik er tussen wil plaatsen maar niet de zekeringhouder en ook niet een stukje accukabel van 150 mm lang. Ze sturen mij naar elektronicawinkels in de stad en die hebben wel zekeringen en houders maar alleen voor veel lagere waarden. Ook gas is nog altijd een probleem. Toch maar de hulp van de havenmeester gevraagd, die zorgde er voor dat de spullen laat in de middag werden afgeleverd. Ik ben direct begonnen met alles te installeren, om 19.30 uur was ik er mee klaar. Maar ik heb alles nog niet getest; ik wil m’n avond niet bederven. Maar ik vind het toch sneu voor de Belgen dat ze zijn uitgeschakeld. Bij de relatief snelle goal vreesde ik al dat het net zo zou aflopen, als bij Polen; helaas, maar de Polen hebben niet verloren, dus toch een verschil.

Dag 39: Zaterdag 2 juli 2016

Dit is de eerste ochtend die zonnig begint, maar er is wel Sirus-bewolking en er zijn wolkenbanken zowel in het westen als in het oosten, dus of het ook mooi blijft is de vraag. Het is 18,5 graden om 9.00 uur. Maar het is nu om 10.30 uur volledig bewolkt, alleen in het zuidwesten is nog een klein beetje blauw te zien, dus een dag zoals gewoonlijk, temp. 19,8 graden.

Je kan natuurlijk niet voor het uur van de waarheid blijven vluchten, dus heb ik de ankerlier getest; en hij doet het weer als vanouds, en de draairichting is ook meteen goed, ik heb de ketting er weer omheen gelegd, zo dit is weer in orde. Nu kan ik weer ankeren als ik dat wil. Nu kan ik natuurlijk ook gelijk de boegschroef nakijken; het is vaak makkelijk als je er over kunt beschikken.

Het is toch een heel mooie dag geworden, om 13.00 uur was het onbewolkt en een strak blauwe hemel, temp. 25,1 graden. Dus een mooie gelegenheid om alle staglijnen weer op de juiste spanning te brengen, en dat was nodig ook sommigen stonden echt veel te slap. Ook heb ik nog op TV kunnen zien hoe Duitsland uiteindelijk de terechte winnaar werd tegen Italië.

Dag 40: Zondag 3 juli 2016

Het is 16,8 graden en zonnig om 8.30 uur en er is een hele ijle bewolking; het wordt weer een mooie dag.

De werkjes voor vandaag zijn:
A – Splitpennen plaatsen in de wandspanners.
B – Plafondplaat die de ankerlierruimte afsluit monteren.
C – Boegschroef weer aan de praat zien te krijgen.
D – De naar beneden gekomen plafondplaat in de kajuit weer monteren.

Het werkje B is gedaan. Het klusje C lukt niet. Ik geloof niet meer dat het in de aanstuur-relais zit, ik heb de contacten opgezuiverd en dat haalt niets uit; het probleem zit in de motor volgens mij. Welke mogelijkheden heb ik nog om duidelijkheid te krijgen in wat er aan de hand is?

A, Ik kan de relais met een draadje rechtstreeks bekrachtigen en kijken of hij werkt.
B, Met een dikkere draad de relais overrulen zodat de motor rechtstreeks wordt bekrachtigd, de motor moet dan lopen, zo niet dan zit het probleem in de motor.
Bij het werkje D heb ik de stukjes klittenband opnieuw gelijmd, dat moet nu eerst uitharden. Dan resteren alleen nog de splitpennen.

Het is 15.00 uur, strak blauwe hemel en 24,8 graden; daar kan Nederland een puntje aan zuigen; schitterend weer.

Dag 41: Maandag 4 juli 2016

Vandaag moet er gas gescoord worden. De havenmeester beveelt een taxi aan, maar ik neem liever de bus. Om goed 9.00 uur was ik bij de bushalte voor lijn 23A, de halte is vlak bij de haven en na 10 minuten komt de bus al. Doordat het wat verder de stad in is, zit ik wat te dommelen, maar de buschauffeur waarschuwt mij op tijd. Aan een andere chauffeur, die bij de bushalte was gestopt om iets na te zien, vraag ik of hij het adres kent dat ik van de havenmeester heb gekregen. Het adres luidt:

Arbupes, carretera de Mesoiro, 8.
Poligono de Pocomaco.
A Coruña.

Het blijkt vrijwel recht tegenover de halte, de bus stopt er voor de deur. Ze vullen mijn lege fles met LPG dat hier GPL heet. Kosten: € 7,92 voor 12,5 liter; een koopje. Daar komen dan wel twee buskaartjes bij à € 1,30. Nog altijd niet duur. Spanje is perfect. En de bussen rijden frequent en op tijd: hulde!

Ik blijf nog één nachtje hier en dan weer verder. De boegschroef problemen bewaar ik voor later, nu eerst koffie. Het is mogelijk dat de oorzaak gezocht moet worden in de koolborstels, slecht contact of zo.

Op het heetst van de dag, nu 16.45 uur 27,5 graden is het heel rustig op straat: siësta. Morgen, na een verblijf van 7 dagen, gaat de reis weer verder. Waar ik ga ankeren weet ik nog niet. Je moet niet alles willen plannen, dan zijn er geen verrassingen meer. Toch heb ik de Reeds er maar is op nagekeken, zonder veel succes overigens. Dan maar op de zeekaart zoeken en dat leverde wel iets op.  Er is een soort binnenzeetje bij de plaats Aveiro, in Portugal. De Reeds zegt daar niets over, maar er zijn wel ankerplekken. Ik denk dat het erg afgelegen is, maar dat vind ik nu juist geen probleem.

Dag 42: Dinsdag 5 juli 2016

De dag van vertrek uit A Caruña is geen mooie. Het is zwaar bewolkt en somber, een enorm verschil met gisteren. Het weerbericht bij de havenmeester geeft aan dat er harde wind (25 knopen) staat rond de noord-westkaap van Spanje, tot Cabo Finistere, maar naar het zuiden en het noorden neemt de wind weer af. Het is ook niet meer zo warm, maar nog altijd 19,2 graden.

Uiteindelijk is er meer wind dan ik had gedacht. Vandaag 30 knopen wind gehad op de open oceaan en dat is toch wat anders dan op de Oostzee met dezelfde windkracht. Daarom ben ik niet doorgegaan naar Porto, maar ben de baai Ria de Camariñas ingevaren, een mooie baai. Er staat ook hier nog veel wind, maar de grote golven van de oceaan zijn er gelukkig niet.

Het is snel gegaan met 30 knopen wind uit het oosten, die om de noordwestkaap van Spanje naar het noorden met de koers meedraaien, dus de hele weg de wind mee. Door kans op rotsen onder water moet je ver uit de kust blijven op water dat meestal meer dan 100 m diep is. Ondieper dan 50 m is gevaarlijk. Daar kunnen onderwater bergen opduiken.

Op de oceaan waren er ineens een heleboel dolfijnen aan alle kanten. Je kon ze ook onderwater volgen zo helder is het hier, heel leuk allemaal, alsof ze even gedag kwamen zeggen. Ze schieten echt als een speer door het water, wat een fantastische dieren.

Ik lig hier geankerd, maar of ik goed lig, dat weet ik niet. Toen ik de positie van de boot controleerde met behulp van de zeekaart, bleek dat er hier onderwater rotsen zijn. Maar ik heb daar niets van gemerkt,: moet ik misschien iets verder uit de wal ankeren?  Er zitten natuurlijk ook goede kanten aan die harde wind: je haalt hoge snelheden, een paar keer meer dan 9 knopen, maar daar horen ook diepe golfdalen bij, die alles aan boord door elkaar en op de vloer gooien.

Nu eerst iets te eten maken. Er was onderweg vanwege de hectiek geen gelegenheid iets te maken en Griekse yoghurt kennen ze hier niet.

Ik heb Ton nog gebeld maar zij viel steeds weg, waarschijnlijk raakte ik te ver verwijderd van het netwerk, jammer. Of het hier lukt moet ik nog proberen. Het antwoord is ja, gaat prima. Alleen het ankeren is niet gelukt. De bodem is rotsachtig en dat houdt niet. Dus heb ik de jachthaven gekozen, het is niet anders. Het anker heeft wel een heleboel wier en andere troep mee omhoog gebracht.

Camariñas is een kleine haven met kleine boxen, maar er was plaats aan de kop van de steiger en er kwam gelijk iemand om met aanmeren te helpen. Er is een schipperscafé en een restaurant. Zo’n kleine haven is ook wel is leuk. Een toiletgebouw kon ik niet ontdekken, dus douchen en toilet moet aan boord.

Dag 43: Woensdag 6 juli 2016

Natuurlijk ben ik wel uitgerust na een nachtje slapen, maar de boot is constant in beweging. De harde wind rond deze kaap is in de haven nog goed te merken. Merkwaardig is dat het alleen rond de kaap zo hard schijnt te waaien. Ankeren is hier net als in Noorwegen vaak niet mogelijk omdat de bodem rotsachtig is. Aan de vele vlaggetjes is te zien dat het nog altijd stevig waait.

Maar ik heb nu warm water, zodat ik de vaat eindelijk eens kan wegwerken.

De temperatuur is 17,6 graden om 8.45 uur, maar het is wel zonnig en de hemel is omfloerst blauw. De barometer is gedaald naar 1016 hPa, en het weerstation aan boord voorspelt bewolking. Dat zal wel kloppen omdat er al Sirusbewolking is. Toch denk ik dat het weerstation er naast zit; het is een beetje heiïg, maar verder stralend blauw. De temperatuur om 10.00 uur is 20 graden en gaat volgens het station nog verder stijgen. De barometerstand zit niet in de lift.

Wat mij is opgevallen, is dat het om mijn boot wemelt van de vissen. Niet van die kleintjes, nee er zitten hele grote bij. Ik denk dat dat komt omdat ik gisteren niet naar de WC in de haven kon. Alles was op slot, dus ging ik aan boord. Dat trekt blijkbaar veel vissen aan die er nog van alles van hun gading in kunnen vinden. Later bleek dit niet de echte reden van de vele vissen, de vissen eten de aangegroeide alg op. Het is erg aanlokkelijk om een hengeltje uit te leggen en proberen er eentje te vangen: verse vis in de pan!

Morgen is er minder wind volgens de havenmeester. Er zijn veel boten die hier beschutting hebben gezocht: Spanjaarden, Fransen en ook Nederlanders en Britten. Toch is die beschutting hier niet zo geweldig, maar als je moe bent, krijg je nu toch je rust en kan ik Ton bellen. Er is hier gratis WiFi.

Hoe erg de oceaan te keer is gegaan bleek ook uit het feit dat de bijboot niet meer op het zwemplatform stond, maar alleen nog aan de touwen hing waarmee hij was vastgezet. Ik heb de bevestiging meteen verbeterd.

Maar ik ben niets kwijt geraakt. Het is alleen weer een bewijs dat je de zee niet moet onderschatten.

Het is ‘s-middags 25,6 graden geworden en ik heb een wandeling door Camariñas gemaakt. Het is veel groter dan je denkt. Het plan was om het hoogste punt en zeezicht te bereiken, maar het gaat maar door en uiteindelijk ben ik maar naar de haven teruggelopen en een portie gebakken fruits de mer genomen. Het smaakte omdat ik trek had, maar een Nederlands lekkerbekje is veel beter!

Ik heb ook de shirts die ik door elkaar gedragen had, uitgewassen, uitgespoeld en te drogen gehangen; met een beetje geluk zijn ze voor zonsondergang droog. Ik heb ook nog ontdekt dat mijn scheerapparaat op de vloer was gevallen door de golven op zee. Het scharnierende scheerhoofd is eraf gevlogen en de verende scharnierbevestiging heb ik niet meer terug kunnen vinden. Of ik die nog kan vinden is de vraag. Het is een heel klein onderdeel.

Dag 44: Donderdag 7 juli 2016

De dag begint somber, veel bewolking. Maar gelukkig niet zo heel veel wind. De steiger waar ik tegenaan lig, is lagerwal en in de box ernaast ligt een Engels echtpaar met een grote Catamaran. Ze willen vertrekken, maar de boot ligt niet goed om uit  te varen zonder schade. Ik ga helpen, ik heb nog iets meer kracht om dit grote windvang object in het gareel te krijgen. Als hij goed ligt, zeg ik: ‘Its better that you go on board now.I’l give you the lines’. Het gaat allemaal goed en hij vaart uit. Nu ik nog!

Omdat het een lagerwal is besluit ik in de spring te varen, maar je weet nooit of vooruit of achteruit vertrekken de beste optie is, daarom hang ik overal fenders. Bij de boeg, langs het boord en achteraan. Ik maak alle meertouwen los behalve de middenbolder. Ik ga aan boord, sluit de railing en ruim alles op en dan vaar ik weg. Door in de spring te varen had ik de boeg vrij van de steiger, maar toen ik de landvast van de middenbolder had weggenomen was de boeg alweer tegen de steiger gewaaid. En zo krachtig zelfs dat het achterschip vrij draaide van de steiger: ook goed dan maar achteruit. En dat ging heel goed eigenlijk.

Bij het naar zee varen heb ik Ton nog gebeld. En heel gek bij het weg varen uit Ria de Camariñas was de wind ineens weg. Maar na korte tijd stak hij weer op uit het noordoosten: de goede richting. Met alleen de Genua maakte ik 3,35 knopen. Maar geleidelijk werd de bewolking dunner en er kwam meer wind, het zicht bleef matig. Maar de wind nam in kracht toe en al snel maakte ik 5,5 tot 7 knopen. Perfect zeilweer! Later op de dag kwam ook de zon erbij en werd het zicht beter. Omdat er hier in Noord-Spanje zoveel grote en mooie baaien zijn besloot ik naar de Ria de Muros te gaan, een heel grote baai waarin de Reeds ankerplekken aangeeft. En daar lig ik nu, geankerd, om 17.50 uur. Het is er warm en zonnig. Op het laatst gaf de GPS er de brui aan. No Fix, maar op kustzicht en de vele rotseilandjes is de positie goed te bepalen.

Toch heeft de kaart iets raars. Hij geeft onderwaterrotsen aan die 0,5 tot 1,5 m onderwater liggen Maar ze steken boven het water uit, niet veel, maar de branding verraad ze. Ik ben dus de beroemde kaap: Cabo Finisterre voorbij. Cabo Finisterre was in vroegere dagen het einde van de toen bekende wereld, wie verder ging viel van de wereld af. Hier bij Muros is de ankergrond goed. Het ligt voor een strandje en is in feite de monding van een klein riviertje, achter de vissers- en jachthaven.

Ik heb iets te eten gemaakt met prei en bleekselderie en toen een douche genomen: warm water daar moet je van profiteren. Ton bellen is niet gelukt, blijkbaar niet thuis. Later op de avond lukte het wel.

Dag 45: Vrijdag 8 juni 2016

Ook deze dag begint prachtig. De hemel is strak blauw, geen wolkje te bekennen. Ik denk dat ik maar eens op zoek ga naar de verende scharnier van het scheerapparaat. Misschien is hij nog te maken als ik dat terug vind.

Vanmiddag was het weer helemaal mis, het was harder gaan waaien en het anker hield niet. Maar ik merkte daar niets van. Ik deed even een tukje omdat ik toch niet langer in de zon kon blijven. Op een gegeven moment merkte ik dat er iemand over de boot liep. Het was een visser die door de havenmeester op mij was afgestuurd omdat hij zag dat de wind mij naar zee blies. Hij zag het schokken, als het anker even hield en dan weer werd los getrokken. Ik stond snel op en haalde het anker op. Het zat vol met troep met touw, visnetten en aangegroeide schelpdieren: zo kan een anker niet ingraven.

Zij – de vissers – meerden mij af in de vissershaven, maar daar mocht ik niet blijven liggen. Er bleef dus niets anders over dan naar de jachthaven te gaan. Ik ben natuurlijk blij dat de havenmeester actie heeft ondernomen en de hulp van de vissers heeft gevraagd. Blijft de vraag: hoe betrouwbaar is het anker en de ankergrond eigenlijk bij harde wind? De andere twee jachten bleven wel gewoon liggen. Ik denk dat ik de houdkracht vooraf had moeten testen voor ik het mijn vertrouwen schenk.

 

Vissers zijn prima mensen, maar ze hebben een gemeenschappelijke tekortkoming: ze flikkeren alles in zee en veroorzaken zodoende problemen voor zichzelf en anderen.

Omdat de havens hier duur zijn, wel goed overigens, kan ik beter mijn trip voortzetten. Het weer is hier zonnig en warm, met alleen wind tussen 11.00 uur en 17.00 uur. Net als indertijd in Turkije. De boodschappen heb ik nu natuurlijk wel kunnen doen.

Dag 46: Zaterdag 9 juli 2016

De kopie van de verzekering heb ik ontvangen. Jan nog heel erg bedankt voor de moeite. Ik heb het verslag naar jou toe gemaild, maar of je het ook werkelijk zal ontvangen dat weet ik niet, er komen steeds foutmeldingen van de KPN. Ik denk dat de KPN geen goede provider is, anders zouden de mails gewoon verzonden worden. Ontvangen gaat wel goed. Wat hier normaal is, is het weer: fantastisch! Daar hoef je het dus niet meer over te hebben.

Gedurende de dag kwam er steeds meer wind uit NNW dus bijna plat achter; dat schiet lekker op, maar een probleem was dat de GPS de hele dag ‘No Fix’ gaf, dus geen positie. Bleef over gegist bestek en kust herkenning. Om toch nog een rustige nacht te hebben besloot ik te kiezen voor Ria de Vigo bij de plaats Bayona en het strand Subaris. Daar lig ik nu, geankerd en dat doen er velen. Ik heb er eten gemaakt want ik rammelde.

Het is hier tot vlak bij de kust zeer diep, terwijl er ook rotspartijen zijn onder water. Dus voortdurende schrik als de dieptemeter geringe diepte aangeeft, terwijl dat gewoon een tekortkoming is van het systeem. De golven van de oceaan zijn hier heel goed te merken: voortdurend rollen. Ik begin echt de pest te krijgen aan Raymarine dat ze dat niet wat beter konden maken. Ik hou goed mijn positie in de gaten ten opzichte van de andere jachten en de wal, maar het anker schijnt goed te houden. Ton gebeld, maar ze neemt niet op. Blijkbaar op stap.

Dag 47: Zondag 10 juli 2016

Ik was al naar bed gegaan toen Ton toch nog belde, half een.

Ik weet nog niet of ik gelijk weer verder ga. Geen positie is een ernstige tekortkoming van het systeem, dat zou eigenlijk niet mogen voorkomen. Bij het nalezen van de aanlooproute naar de Ria de Vigo waarschuwt de Reeds voor een ondiepte waar je vrij van moet blijven. Ik heb daar niets van gemerkt en heb geen idee waar die ondiepte zich bevindt. Ik let wel heel goed op de andere jachten en schepen als die er zijn, en op de dieptemeter, maar een nauwkeurige positie is beter. Ik hoop dat het zich weer herstelt. Het is vaker voorgekomen en het herstelt meestal vanzelf, maar het blijft onbegrijpelijk. Als je het er met anderen over hebt, zeggen ze: ‘kijk dan toch op je mobiel’. Maar mijn mobiel heeft geen GPS.

Ik heb toch het systeem weer aangezet om te kijken of hij het weer doet. En: hij doet het! Wat blijkt: ik lig heel ergens anders dan waar ik dacht dat ik lag. Ik lig bij de eilanden die de baai beschermen tegen de hoge golven van de oceaan. Die eilanden zijn: Isola Del Norte en Isola Del Faro, die met elkaar verbonden zijn door een smalle stranddam.

Ik werd achterdochtig over mijn ligplaats omdat ik hier geen auto’s zie en iedereen met een veerboot arriveert, dat wijst op een eiland. Maar ik heb ook nog andere eilanden gezien die blijkbaar onbewoonde rotsen zijn maar die best wel aardig groot zijn, zeker zo groot als Vlieland. En het gekke is, ik kan ze op de kaart niet vinden, ze liggen veel verder in zee. Ik denk dat ik niet op de juiste plaats gezocht heb. Nu zie je pas hoe fout of het kan gaan als je moet afgaan op kustherkenning en als je bent er nooit eerder geweest.

Ik dacht dat ik ten zuiden langs de eilanden was gevaren, maar in werkelijkheid ben ik er ten noorden langs gegaan. Het is allemaal niet zo erg omdat deze plek ook als een goede ankerplek wordt aangeduid. Het enige nadeel is dat de boot – alle boten overigens – voortdurend in beweging zijn, het rollen is soms niet normaal meer. Ik weet natuurlijk dat een stilliggende boot in stabiel evenwicht verkeert en dat de oprichtende kracht nul is bij rechtop liggen: daarom reageren de boten ook zo goed op de krachten uit het water.

Mijn eerste achterdocht kwam omdat er geen jachthaventje in de buurt is en dat was op de plaats waar ik dacht te zijn wel het geval. Maar het is een mooi eiland en er zijn strandmensen, ook veel kinderen. De mensen uit de stad nemen de veerboot en zijn er even helemaal uit. Maar voor mij was deze plek een verrassing. De eilanden heten gezamenlijk: Islas Cies, bestaan uit Isola Del Norte en Isola Del Faro en zijn eigenlijk door de stranddam één eiland. En dan is er nog Isola De St. Martin. Alle drie zijn eigenlijk bergen van enkele honderden meters hoog, alleen de stranddam is erg laag, hooguit 3m.

Ik heb de Reeds nog eens doorgenomen met betrekking tot Portugal. De Reeds zegt dat het moeilijkdoeners zijn als de papieren niet perfect in orde zijn. En mijn papieren zijn dat niet; ik heb geen registratie en de verzekeringspolis alleen op de LapTop. Op dat soort problemen zit ik niet te wachten, dus ik overweeg om Portugal gewoon voorbij te zeilen en in een keer naar Cádiz te gaan. Dat is dan weer Spanje. Dat wordt dan wel een lange trip.

Een mogelijkheid is nog om een stop in te lassen in Aveiro: ca. 44*40′ N 8*45′ W.
Daar woont toch niemand (denk ik, omdat de Reeds er helemaal geen melding van maakt ), je kunt er – volgens de zeekaart – mogelijk beschut ankeren en in Faro waar je mogelijk kunt ankeren in een soort mini Waddenzee. Dat alles is alleen mogelijk als de GPS mij niet in de steek laat. Ik zit nu op 42*13,4′ N, dus ca. 156,4 Nm.

Inmiddels is het 18.45 uur en het zit hier potdicht van de mist. Zelfs de boten die vlak naast mij voor anker liggen zijn bijna niet te zien, maar het gekke is dat de zon er wel doorheen brandt, dus het is zeer laag hangende mist: zomermist!  Maar als ik vertrek ga ik toch eerst naar de ankerplek die ik eigenlijk bedoeld had. Er is daar een jachthaven en het dorp Bayona en je kunt er Diesel tanken.

Ik kijk alles nog eens na om 20.45 uur, de zon schijnt weer en de mist wordt almaar dunner.

Dag 48: Maandag 11 juli 2016

Vanmorgen om ca. 9.00 uur de ankerplek bij de Cies eilanden verlaten en naar Bayona (Galisisch, Baiona) gegaan, ook een mooie baai en goed beschut. Er zijn twee marina’s naast elkaar en je kunt bij allebei tanken.

Ik mocht de boot even aan de transitsteiger leggen om brood te kopen en andere boodschappen te doen. Ik lig nu om 13.30 uur geankerd net buiten de jachthavens, op heerlijk rustig water. Hoewel het vanmorgen somber oogde, is het een stralende dag. Ook de GPS gedraagt zich weer normaal en dat is prettig omdat hier gemene rotspartijen liggen die alleen zichtbaar zijn door het breken van de zee. Ook de kardinale boeien zijn hier zo licht geconstrueerd dat ze bijna niet zichtbaar zijn, maar wel heel belangrijk. De wind is uit het noordwesten en zeer zwak. Het systeem geeft 0,0 knopen, maar voelen kan je hem wel, zeer aangenaam met die warmte. Door de geringe wind betekent verder gaan ‘motoren’ en dat is niet leuk. Het betekent rollen op de deining, omdat de stabiliserende invloed van het zeil er niet is.

Vanmorgen vond ik bij het binnenhalen van het anker een roestvast stalen pen op het dek. Die is van mijn boot, maar waar komt hij vandaan? Zulke pennen worden gebruikt om de staglijnen aan het dek te bevestigen, dus snel alles gecontroleerd; alle staglijnen in orde. Waar komt die pen vandaan? Na goed zoeken bleek hij van de neerhouder, die zat aan de onderkant los, hoe kan dat? Ik heb nog splitpennen, dus het is snel in orde te brengen. Ik snap hier echt niets van. Is de splitpen doorgesleten of gebroken? Bijna niet voor te stellen.

Ik hoop natuurlijk dat er op zee iets meer wind is, zodat de weg naar het zuiden zeilend kan worden afgelegd. Op het TV-nieuws in Nederland is te zien dat het hier veel gunstiger is: hier geen extreem harde winden. Hier is sprake van landwind en zeewind ten gevolge van de temperatuur verschillen tussen land en zee en niet van depressies. Het Azoren-hoog is machtig!