Van Bert ontving ik een bijna boekwerk (22 blz..) over het weerzien van zijn boot in Griekenland, de boot die hij al een aantal jaren niet meer had gezien, destijds achtergelaten aan mooringlines in de haven van Pylos.
Bert is een boeiende schrijver en het is naar mijn mening de moeite waard om zijn reis en verblijf daar in een 2-wekelijkse blog – gedoseerd dus – als reisbeschrijving in onze website op te nemen. Mijn aanbeveling dus om ook de opvolgende blogs te blijven lezen. Je moet er echter wel geduld voor hebben, want het ‘verhaal is lang en natuurlijk wel op zijn Bert’s.. en geen foto’s… >;)
Hugo
Maandag 07 aug ’23
Uiteindelijk ga ik dan weer naar Griekenland, na een veel te lange onderbreking, eerst waren er de reisbeperkingen door Corona, en daarna kwam er een hele mooie zomer naar Nederland en was het een domheid om naar Griekenland te gaan want daar was de zomer stukken minder, al was de temperatuur er nog wel goed.
Omdat ik een keer in slaap gevallen was met een ernstige aanrijding tot gevolg in Petrovac in Montenegro, wilde ik graag een auto waarin ik kan slapen als ik moe word. Dat resulteerde in de aanschaf van een kleine camper, een Citroën Jumper. De auto is ideaal voor deze lange rit, al valt de klimkracht in de bergen wat tegen.
Als je moe wordt zoek je een plek waar de camper veilig naast de weg kan staan en in een paar minuten ben je onder zeil. Een geschikte plek vind je altijd wel.
Mijn navigatiesysteem leidt mij in Oostenrijk naar de autoverlading onder de hoge Alpen door, de auto past maar net op de trein, een beetje precies sturen en je komt ongeschonden aan de andere kant van de Alpen. Het vervolg van de rit gaat naar
Ljubliana in Slovenië. Eigenlijk wil ik naar Dubrovnik in Kroatië via de nieuwe brug die daar is om zo Bosnië Herzogewina te vermijden, maar het navigatiesysteem weet het beter en zo ga ik toch door Bosnië Herzogewina. De plaats weet ik niet maar de cappuccino is uitstekend en kost slechts € 0,50. Omdat de service zo goed is geef ik één Euro. Aan alles is te zien dat het land eigenlijk stilstaat. Ik parkeer op het parkeerterrein van een niet meer in bedrijf zijnde fabriek. Als het donker wordt schijnt iemand met een fel licht in de camper en houdt dat de hele nacht vol. Het licht beweegt niet, ik houdt mij slapende en val uiteindelijk echt in slaap. Een beetje gestoord daar als je het mij vraagt. ‘s Morgens als het licht wordt is het licht verdwenen en lijkt alles weer normaal. Om toch positief te eindigen over het bezoek aan Bosnië Herzogewina: aan de grenzen kan ik zo doorrijden, geen enkel probleem.
Zo beland ik weer in Montenegro maar langs een heel andere route dan gebruikelijk. Ik vind eenvoudig de weg naar Ulcinje en Vladimir, daar ga ik de grens over naar Albanië. Vlak na de grenspassage krijg ik een lekke band rechts achter. Daarmee zit ik lelijk in de problemen, de krik kan ik nergens vinden. Het reservewiel vind ik wel, maar hoe je dat onder de auto vandaan moet krijgen, ik heb geen idee. Dan komt er een man die daar in de buurt woont, hij ziet het probleem, en zegt, “Wacht maar even”. Hij komt even later met een hydraulische garagekrik. Na het los draaien van de wielbouten krikken we de camper op en verwijderen we het wiel. Maar ook hij heeft geen idee hoe je het reservewiel onder de camper vandaan moet halen. Dan zegt hij “Ik weet iets beters”. Hij haalt zijn auto op en gooit het wiel in de kofferbak, stap maar in zegt hij, en hij rijdt naar Skhoder naar een bandenbedrijf. “Je moet toch een nieuwe band hebben” zegt hij, en ze leggen er daar een nieuwe band om die slechts € 100,00 kost. En hij rijdt weer terug, het wiel weer monteren is in een ommezien gebeurd.
Ik vraag hem of ik even mijn handen mag wassen. Natuurlijk zegt hij. Als ik terug kom op zijn terras heeft zijn vrouw een uitgebreid ontbijt klaar gezet met thee, tomaten, vlees en nog veel meer. Ik had nog niets gegeten, dus het smaakt mij voortreffelijk. Ik wil het ontbijt afrekenen, maar daar wil hij niets van weten. Ik zeg “U moet mij niet boos maken, U heeft al zo veel gedaan”, en uiteindelijk accepteert hij mijn betaling. Albanezen helpen altijd, dat is blijkbaar een soort eren plicht als iemand in de problemen zit. Albanezen zijn fantastisch.
De route door Albanië is eenvoudig en de weg naar Ioanina is eveneens eenvoudig, maar inmiddels is mijn navigatiesysteem kapot, alle wegen zijn er uit verdwenen. Het systeem zegt “Ga naar 5”. Dat ik route 5 moet hebben, weet ik ook wel, maar hoe vindt je die? Dat zegt het systeem niet. Ik pak op goed geluk een mooie weg naar het zuiden, maar dat moet je niet doen in bergland, ik loop hopeloos vast op een klein bergweggetje. Met de hulp van de plaatselijke Grieken lukt het om de camper te keren, de weggetjes zijn afschuwelijk stijl, maar uiteindelijk raak ik omgekeerd en moet helemaal terug naar Ioanina.
Maar nog altijd weet ik niet waar route 5 begint. Dan zie ik een bord dat verwijst naar de periferie van de stad, daar vind je wegwijzers. Route 5 wordt nergens genoemd, ik kies voor Athene en later zie ik Patras op de wegwijzer. Daarna is het eenvoudig. Dus ik kom zonder moeilijkheden bij de brug. Die blijkt behoorlijk duur voor een camper, maar er zijn geen alternatieven. Dat dacht ik toen, maar je kunt nog altijd met de ferry voor de helft van de brugprijs. Ik denk eigenlijk dat het verschil nog groter is. Een taxichauffeur zei me later met een gewone auto ga je over de brug, met een camper neem je de ferry.
De weg door de Pelopenesos is eenvoudig gewoon de kust volgen, in het zuiden zijn enkele nieuwe wegen aangelegd, dat scheelt enorm en zo bereik ik Pylos. En daar is alles nog precies hetzelfde. Ik ga direct bij de boot kijken, de buitenkant is erg vies, binnen is het heel netjes, ongelooflijk.
Er komen autoriteiten die vragen of het mijn boot is, wat ik bevestig. Ze willen de eigendomspapieren zien en vooral de registratie. Ik overhandig hen de map met bootpapieren en na even zoeken vinden ze wat ze hebben moeten. Alles is in orde en ze wensen me een aangenaam verblijf in Griekenland.
Behalve dat de boot van binnen keurig netjes is, is de buitenkant enorm vies en zeg ik dat ik zo niet wil gaan varen in zo’n vieze boot, en dat snappen ze wel.
Wat mij direct opvalt is dat de hoes om de genua is verdwenen, ik denk gestolen. Maar dan komt er een Engelsman naar mij toe die zich voorstelt als Adam en die zegt ik heb de hoes er maar omheen gedraaid want hij is kapot gewaaid door een storm en om te voorkomen dat hij nog verder kapot gaat. Voor nu ziet het er goed uit dus ik laat dit verder rusten. Later bleek dat het stikwerk van de enorm lange rits over de gehele lengte is doorgebroken. Het naaiwerk was niet bestand tegen de kracht van de storm.
Later, toen ik hem in Nederland wilde laten maken bleek de lange rits aan de bovenzijde kapot was gescheurd.
Ook kan ik het water uit de douchebak niet wegpompen. Adam biedt aan om te kijken wat de oorzaak is. Ik heb zo’n ontstopper en Adam gaat aan het werk. Na een tijdje zwoegen meldt hij dat de douche weer goed doorloopt. Ook de boordaccu’s zijn kapot en geven nog maar 7 Volt aan. Ik besluit een dag te wachten om te zien of het zich hersteld. Alles was uitgeschakeld, behalve de bilgepomp. Hoelang die situatie geduurd heeft weet ik niet maar desondanks is de boot helemaal droog. Adam denkt dat het door de schakelaar komt, maar het probleem kan wachten.
Ook de ankerketting is stijf verroest en lijkt niet langer bruikbaar. Er zijn ook allerlei harpsluitingen en touwen bijgeplaatst, dus zijn er mensen – Grieken of andere zeilers – bezig geweest om de boot voor erger onheil te behoeden. Dat valt niet tegen.
Ik heb gelijk een nieuwe ketting gekocht van 70 meter lang, de 40 meter die ik had, daar lachen ze hier om, is veel te weinig.
Ik heb een swivel verbinding tussen anker en ketting daar heb ik een speciale borging op aangebracht, maar ik heb hem helaas vergeten mee te nemen en dus bleef er niets anders over dan een nieuwe te kopen. Maar ik wil met alle geweld die speciale borging erop hebben, ik ben al een keer een anker kwijt geraakt. De door mij bedachte borging is de beste ter wereld. Het bestaat uit een blind draadgat M6 dat precies op de draad wordt aangebracht, dus half in de bout en half in de moer daar plaats je dan een madeschroef in en de verbinding kan nooit meer losgaan terwijl hij wel eenvoudig te demonteren is. Onbegrijpelijk dat zoiets niet standaard is.
Het is al net als bij Signaal: goede oplossingen moeten van mij komen. Maar deze wens is hier niet zo eenvoudig te realiseren. Draadsnijden in roestvaststaal vereist vakmanschap en dat is niet eenvoudig te vinden in Griekenland en al helemaal niet in Pylos. Maar misschien lukt het in Kalamata?
Ook de ankerwinch en de boegschroefmotor doen het niet meer. De laatste is niet zo belangrijk omdat de schroef een aantal jaren geleden onder water is gestolen door de eigenaar van de duikschool, maar procederen tegen Grieken is een zinloze zaak, maar zonder ankerwinch is varen in Griekenland onmogelijk. Na het verwijderen van corrosie deed de boegschroefmotor het weer, maar de ankerwinch doet nog niets.
Volgens Adam zit er ergens op de dieselmotor een anode. Dat is nieuw voor mij, maar moet wel vervangen worden. Hij haalt die informatie van het internet. Ook de anode op de schroefas moet vervangen worden. Hier gaan meerdere dagen mee heen.
Wordt vervolgd
Follow Us!