In het volgende deel op zoek naar stille strandjes, genieten van wat “relax days”, veel en lang wandelen (..) en toch ook nog weer wat verderop gaan. Maar hun terugreis komt nu snel in zicht.
Dag 39: Donderdag 26 juli 2018 – Reparatie bijboot lekkage
Ik slaap prima in dit weer en in de boot. Ton klaagt er over dat ze zolang wakker ligt. We waren dus laat op.
In de bijboot komt nog altijd water binnen aan de achterkant en dat is niet fijn. Er is nog kit, misschien is het te dichten? Het drogen van de lijmvlakken is niet z’n probleem hier.
De reparatie van de bijboot moet echter nog even wachten. Er is een onweersbui met harde wind en een beetje regen opgestoken waardoor met de dinghy naar de wal varen niet mogelijk is, de golven zijn te hoog.
Dag 40: Vrijdag 27 juli 2018 – Reparatie bijboot lekkage
We varen naar de oever om de lekkage te dichten van de bijboot. Er was een Griek die er stond te vissen en die zei dat we de motor en de bijboot niet onbeheerd konden achterlaten i.v.m. mogelijke diefstal. Hij wist niet dat we alleen een reparatie wilden uitvoeren. Om 13.30 uur was ik weer terug op de boot, de reparatie lijkt gelukt. ik was mijn portemonnee vergeten. Ton is op de wal achtergebleven.
We zijn later weer porck steak gaan eten waar we al eerder waren geweest, het was zeer ruim met friet en Griekse salade, wijn, bier en water voor
€ 24,00.
De reparatie lijkt goed gelukt. Met het gas wil het niet lukken. Misschien dinsdag of woensdag, er komt natuurlijk gewoon een week bij. Onbegrijpelijk dat Europa hierin geen standaardisatie kan aanbrengen. Iedereen die reist, per boot, camper of caravan heeft hier last van, behalve als je in Nederland blijft.
Dag 41: Zaterdag 28 juli 2018 – Een relax dag
inbouwen, dan kan ik zien of de motor echt loopt. Als dat zo is, moet ik een manier vinden om de propeller weer te monteren. Mijn grootste angst is dat je iets laat vallen en het dan kwijt bent. De propeller zit niet diep, dus met de snorkel moet het mogelijk zijn, maar dan moet ik wel een stuk slang zien te vinden dat ik als verlenging aan de snorkelpijp kan zetten zodat ik kan blijven ademen. Er ligt hier op sommige plekken zoveel rotzooi dat daar mogelijk iets bruikbaars te vinden is.
We brengen de dag door in ledigheid en zo tegen 20.00 uur begint Ton met koken; even ervoor heb ik de vaat gedaan die er al de hele dag stond.
Ik heb de nieuwe relais voor de boegschroef gemonteerd, maar ze doen helemaal niets; er zit dus iets fout. Maar waar de fout zit heb ik nog niet gevonden. De universeelmeter kan ik niet vinden. Er moet ook nog ergens een lampje liggen met twee draadjes eraan. Daarmee kan je ook zoeken naar de fout. Maar ook dat lampje kan ik niet vinden, terwijl ik het een paar dagen geleden nog in handen heb gehad. Maar zoeken als een blinde helpt niet echt.
Dag 42: Zondag 29 juli 2018 – Omgeving verkennen
We zijn een beetje laat op en gaan met de auto de omgeving verkennen misschien is er een strandje te vinden. Op de zeekaart zijn strandjes aangegeven, maar er is er geen een te vinden, behalve hier achter in de baai. Het is daar heel ondiep en het water is er vies, dus dat valt af. Door de warmte overdag wordt je passief. We lopen hier constant naakt. Elk kledingstuk is te veel en ook ‘s nachts blijft het zo warm dat zelfs een laken al te veel is.
We hebben een heel klein baaitje gevonden met een piepklein strandje. Maar je kon er wel gemakkelijk in zee gaan. Er was een ouder echtpaar en later kwamen er twee gezinnen bij met kinderen, merendeels meisjes. Later gingen we terug naar de haven voor cappuccino en kip souvlaki met gegrilde groente: paprika, courgette, tomaat en een paddenstoel – ik denk cantharel en natuurlijk friet. Plus uitstekende rode wijn.
Op dit moment (19.00 uur) begint het hard te regenen. Het mooie weer zit in Nederland, denk ik. Maar het is nog altijd warm (29OC). We waren net voor de bui terug op de boot. Tot 20.00 uur was er een hevig onweer met harde windstoten en veel regen. Het zicht was tot 3,00 m teruggelopen. Het is duidelijk dat de zomer dit jaar hier een beetje anders is als gewoonlijk. Alhoewel, na zo veel zeer warme dagen, moest er wel een ontlading komen. Nu ik dit schrijf regent het nog altijd, maar niet meer zo hard.
Dag 43: Maandag 30 juni 2018 – Zoeken naar een privé strandje
We besluiten om eens op zoek te gaan naar een privé strandje, waar je naakt kan zwemmen en waar het water schoon is. Ook gaan we op zoek naar een kraan waar we de lege waterflessen kunnen vullen. Daarmee vullen we de watertank bij.
Op de terugweg van Pylos naar hier – de route ging door de bergen – konden we de flessen vullen met prachtig zuiver water in de bergen. Daarom nemen we eerst een weg die hoog de bergen inloopt. Op een gegeven moment is er ergens een leiding waar constant water uitstroomt. We vullen de flessen, maar gooien dat later toch weer weg omdat we dat water niet vertrouwen: het water is niet zo helder. Als we verder omhoog rijden komen we bij een steengroeve, waar we natuurlijk niets te zoeken hebben. Er zijn verder geen wegen meer en ook geen dorpen, dus dan maar naar beneden een afgelegen strandje zoeken.
We vinden een weg die naar een afgelegen strandje leidt. Privé is het niet – mensen komen met motorjachtjes – en er is zelfs een restaurantje waar we gegrilde ansjovis bestellen met bier en wijn. De missie is dus mislukt. Maar even buiten Koilada, waar geen strand meer is, besluit ik toch te gaan zwemmen. Er is één andere man die met een snorkel constant onder water kijkt, maar wat kan het schelen: hij kent mij toch niet. Ton gaat niet het water in, omdat ze geen bikini bij zich heeft. Het is lastig om in het water te komen omdat de rotsen bedekt zijn met zee-egels en die hebben stekels die afbreken. Als je ze in je huid krijgt en een stuk blijft zitten, moet het er uit zweren. Dus in het water gaan moet heel voorzichtig. Ook er weer uit komen is nog niet zo makkelijk maar het water is heerlijk.
Dag 44: Dinsdag 31 juli 2018 – Een relax dag
Vandaag staat er niets op het programma, we luieren alleen maar een beetje aan boord.
Dag 45: Woensdag 1 augustus 2018 – Gas halen en een dokter zoeken
Vandaag zou er gas moeten zijn? Ook moeten we een dokter zien te vinden die naar de al maar uitdijende rode plek op de borst van Ton, opgelopen thuis in de tuin ten gevolge van een insecten steek, kan kijken. Het wil maar niet minder worden.
Bij het pompstation was nog geen gas, maar ze belden direct op om te informeren hoe laat het er zou zijn: 13.30 uur. Ook diesel kon geleverd worden. Ik zei laten we eerst maar naar de dokter gaan. Dat was in Kranidi, met de auto geen probleem. We vonden het vrij eenvoudig.
De vrouwelijke arts stuurde eerst alle mannen weg en keek naar de rode vlek. Ze heeft medicijnen gekregen: pilletjes en een zalfje, ophalen bij de farmacia. Toen snel terug naar Koilada.
Ton zou mij bij de kade opvangen, dus ik roeide alleen terug en voer met de boot zo snel mogelijk naar de afgesproken plaats. Maar eerst moest ik alle stootwillen lager hangen, omdat de kades heel laag zijn. Tanken en de gasfles aan boord nemen, ging snel. Omdat de aanlegplaats gratis is, blijven we de laatste twee dagen hier maar liggen. Dat betekent wel dat het met onze privacy gedaan is, maar ja, je kunt niet alles hebben en aan land gaan is nu veel eenvoudiger.
Dag 46: Donderdag 2 augustus 2018 – Auto wegbrengen
We hebben de auto naar Nafplion gebracht. Het navigatiesysteem had een alternatieve route bedacht, die best aantrekkelijk was. Weinig verkeer en een mooie weg door een prachtig landschap. We vonden eenvoudig een goede parkeerplek, niet ver van het busstation en konden binnen 1,5 uur weer terug naar Kranidi. De bus ging dicht langs de weg naar Koilada, maar ik gokte er opdat er nog een bus zou gaan: nee dus.
We besloten om te gaan wandelen. Het is slechts 4 km. We liepen verkeerd, dus moesten we terug. De man bij de benzinepomp dacht dat het 12 km was, vanaf waar we waren. We namen dezelfde binnenweg en waren dus weer snel bij het busstation.
We hadden inmiddels dorst en trek, en tegenover het busstation was een pizzarestaurant. Het was ons nog niet gelukt er een te vinden. Dan is de keuze snel gemaakt. Eén grote pizza met z’n tweetjes is in Griekenland heel normaal. Inclusief 0,5 liter rode wijn en cappuccino na: € 18,00. Uitgerust en voldaan gingen we op pad om de oude weg naar Koilada te vinden. Maar niemand kende die weg en de grote weg was ver om en erg druk. We zochten door de ongelofelijk nauwe straatjes om de oude weg te vinden. Op een gegeven moment zag ik hem, aan de andere kant van een ravijn.
Hoe kom je aan de andere kant? Telkens ging het straatje niet verder en liep dood op het ravijn, maar ik zag dat we er dichterbij kwamen. Een smalle weg liep stijl het ravijn in en aan de andere kant er weer uit. Dan volgt een stille smalle weg, met in het begin veel blaffende honden, maar uiteindelijk heerlijk rustig en relatief kort, maar toch vermoeiend. Eenmaal terug in Koilada gingen we cappuccino halen waar we dat elke dag doen en nemen ter afsluiting witte wijn en bier.
Eenmaal terug bij de boot blijkt er een groot zeeschip afgemeerd te zijn, pal achter onze boot. De boeg is zo hoog dat hij tot halverwege de voorstag reikt. Als dat maar geen probleem wordt morgen bij het wegvaren.
Dag 47: Vrijdag 3 augustus 2018 – Aanvang terugreis
We waren nog mooi op tijd op en er stond zo’n 10 á 12 knopen wind, maar het grote zeeschip had z’n trossen over mijn tros(je) gelegd. Ik kreeg hem er niet onderuit. Dus ging ik aan boord van het zeeschip vragen of zij hun trossen iets losser wilden zetten. Dat deden ze niet. Ze kwamen wel met een groot breekijzer en probeerden een beetje ruimte te krijgen rondom mijn tros. Dat lukte na veel moeite en de man trok mijn tros er onder uit. Ik belegde die tros als een achterspring en verwijderde de spring van de middenbolder. Hierdoor waaide de kop naar buiten en was wegvaren eenvoudig.
Het weer is mooi en Ton had inmiddels al ontbijt en thee gemaakt. We
vertrokken om ca. 10.30 uur. Nadat alle fenders opgeruimd waren en de koers
bijna pal zuid was geworden, kon er gezeild worden. De wind zat op 120O ,
dus een makkelijke koers.
Nu is het eiland Spetses nog als een blauwige waas te zien. Het doel is
Monemvassia. We kiezen voor een ankerplek in het noorden van de baai. Een
probleem daar is dat het er heel snel diep wordt, zodat er slechts een smalle
strook zeebodem is waar je kunt ankeren. Het is, of te dicht bij de kust, of
het is er te diep.
Dag 48: Zaterdag 4 augustus 2018 – Storm
Als we wakker worden, blijkt er een storm te woeden met windsnelheden tot 35 knopen. Al snel rijst het vermoeden dat het anker niet houdt. Ik zet de zeekaart aan en ziet – wat ik eigenlijk al wist – dat de boot langzaam naar de rots Monemvassia wordt geblazen.
Ik haal het anker op, maar het zit verward in een lijn van de vissers. De lijnstaat snaarstrak en is niet los te krijgen. Uiteindelijk breekt hij.
Omdat er zoveel wind is, besluiten we niet verder te gaan maar te gaan ankeren aan de zuidkant van de rots Monemvassia, daar is luwte. Maar er is weinig plaats omdat velen hetzelfde idee hebben gekregen. Na veel pogingen en bijna aanvaringen, besluit ik naar nog ondieper water te gaan, heel dicht bij de wal. Op 5 m diep water laat ik het anker opnieuw vallen, ondanks dat iedereen staat te schreeuwen dat het te ondiep is en te dicht bij de wal. Het anker slipt een beetje en pakt op 9 m diep water, met alle ketting die ik heb (40 m).
En zo gaat de dag voorbij. Iedereen tobt met het snel diep worden van het water en is lang aan het klooien.
Zo rond 16.00 uur is de storm zo ver afgenomen dat we besluiten te vertrekken. De wind zit ruim achter, zo’n 150O. We zeilen met alleen de genua, maar het afnemen van de wind gaat door, zodat we de Diesel er bij moeten zetten. We dubben over de overnachtingsplek. Uiteindelijk kiezen we voor Neapolis. Als morgen de windrichting hetzelfde is als vandaag, is dat een hoge wal. Mogelijk kan je daar iets kopen, ook al is het zondag.
Dag 49: Zondag 5 augustus 2018 – Neapolis
We besluiten toch de wal te bezoeken. Het is een hoge wal en er is weer veel wind, maar minder als gisteren – zo’n 20 , soms 25 knopen. Door de harde wind is de wal bezoeken met de dinghy ondoenlijk, zelfs met gebruik van de buitenboordmotor. Na alle voorraden te hebben gecontroleerd, besluiten we om te vertrekken naar Porto Kagio.
De wind zit ruim achter en met alleen de genua gaat het prima. Maar de wind wordt gedurende de dag voortdurend zwakker en keert uiteindelijk naar het zuidwesten, bijna pal tegen. Op de motor bereiken we tegen 18.00 uur Porto Kagio en begint het anker-probleem. Er is weinig plek en uiteindelijk kiezen we voor ankeren bij een afgelegen strandje dat hier ook is. We liggen er helemaal alleen. De wal bezoeken is met de buitenboordmotor geen probleem omdat Kagio goed beschut is tegen westen winden.
Dag 50: Maandag 6 augustus 2018 – Porto Kagio
Het is hier een heerlijk en mooi plekje dat we gebruiken om te zwemmen en te genieten van de rust en de mooie natuur. Behalve Kagio zijn er nog twee piepkleine dorpjes waarvan de naam niet te achterhalen is. We hebben gevraagd hoeveel mensen hier in de winter wonen. Het antwoord was 2, één in dit restaurant en één hiernaast. De rest staat leeg.
We eten een grote vis (€ 40 per kg) met z’n tweeën. Het was heel lekker met bier voor mij (1 liter) en rode wijn voor Ton (0,5 liter) met een Griekse salade. Kosten totaal € 52. We kregen ook nog elk een glas Ouzo en we mochten de mooie glaasjes houden.
Ons Griekse gastenvlaggetje is helemaal stuk gewaaid en omdat het touwtje waarmee je de vlag vast zet niet doorloopt, is uiteindelijk de vlag doorgescheurd. Toen zat het ene eind van het touw vlakbij de katrol bij de zaling en lag het ander eind op het dek. Hoe krijg je het stuk bij de zaling weer te pakken? Ton wist een oplossing met de vishengel en dat ging uitstekend. Het haakje bleef ergens aan het restant van de vlag hangen en kon eenvoudig omlaag getrokken worden.
Omdat de wind krachtig uit het westen was, stelde ik voor om ‘s nachts te gaan varen. Weinig of geen wind tegen is beter dan tegen de wind en de golven opboksen. Normaal haal je 5 knopen bij een bepaalde gas-stand, met wind en golven tegen soms nog geen twee.
Aanvankelijk konden we zeilen, maar de route gaat door de shipping lane en wordt heel druk bevaren. Bovendien zijn er veel grote cruiseschepen waarvan het moeilijk is om vast te stellen welke kant ze op gaan. Ze liggen vaak stil. Ik ben door twee grote schepen ingehaald en er waren veel tegenliggers.
We waren om ca. 6.00 uur in Methoni en ontdekte daar dat de resten van een vis tegen de ramen zat geplakt. Het bleek een kleine vliegende vis te zijn, die zichzelf tegen de kajuit ramen had doodgevlogen.
Dag 51: Dinsdag 7 augustus 2018 – Mathoni
Eerst gaan we lekker slapen nadat de boot geankerd is. Pas ‘s middags haal ik de boodschappen. Het plan is om morgen de auto op te halen uit Nafplion.
We brengen de dag door in zalig niets doen en slaap inhalen. Tegen18.00 uur een stukje zwemmen en dan naar de camping hier om een cappuccino scoren en proberen uit te vinden hoe laat morgen de bus naar Kalamata gaat.
De bus vertrekt om 8.00 uur. Nu maar hopen dat we morgen op tijd bij de bushalte zijn.
We hebben weer de spaghetti met garnalen genomen bij het restaurant van camping Methoni met bier, wijn en cappuccino ter afsluiting.
Dag 52: Woensdag 8 augustus 2018 – Auto ophalen in Nafplion
We waren keurig op tijd bij de bushalte, ruim voor 8.00 uur, toen ik mij ineens realiseerde dat ik de autosleutels vergeten was bij me te steken. En zonder sleutels de auto ophalen, is onmogelijk. Dus zei ik dat tegen Ton: “We moeten terug de autosleutels ophalen”. Hierdoor misten we natuurlijk de bus! De mens wikt en het lot beschikt.
Ik dacht dat er nog wel een bus zou komen en Ton bevestigde dat ook, maar die bus kwam pas om 12.30 uur.
Toen begon ik mij te realiseren dat alles mis kon lopen. Ton zei dat ze van een Engelse dame gehoord had dat we in ieder geval Tripoli zouden halen, dus doorzetten maar.
Om een lang verhaal wat in te korten: we haalden Tripoli. Toen ik bij de kassa-juffrouw twee kaarten voor Nafplion bestelde, keek ze mij eerst wat glazig aan: “Dat kan niet, dat kan pas morgen, de eerste bus gaat weer om 10.00 uur, morgenochtend”.
Het was op dat moment 20.00 uur, dus 14 uur wachten op dat busstation. Dan kan je net zo goed gaan wandelen. Dan doe je tenminste iets en dat is draaglijker dan wachten. Welke kant moeten we op? Ik dacht even na en haalde mij de kaart van Griekenland voor de geest: “Naar het oosten”, zei ik.
Naar het oosten lopen is gemakkelijk, precies tegenover de ondergaande zon. We controleerde dat voor de zekerheid bij de man van de er vlak naastgelegen benzinepomp. Hij zei: “Gewoon de weg volgen, dan kom je er vanzelf”. Dus begonnen we te lopen. Op het richtingbord bij het tolweg viaduct werd alles nogmaals bevestigd. Aldus begon de wandeling.
Op een gegeven moment liep er een hond met ons mee, een lief wit met bruin langharig hondje. Hij liet zich niet terug sturen. We hadden telkens de grootste moeite om te voorkomen dat hij onder een auto zou lopen, dat schiet niet op.
Op een gegeven moment kwamen we langs een pand met aan de voorkant een grote en een kleine volledig ommuurde tuin. In de grote tuin waren drie honden aan kettingen, de andere tuin was leeg. Ik tilde de hond op en zette hem in de lege tuin. Hopelijk kunnen ze daar de eigenaar terugvinden. De hond droeg een halsband.
Nu konden we doorlopen. Na een tijdje kregen we trek en gingen een stukje eten in een taveerne waar een feestje werd gevierd. Toen we de uitbater vertelde dat we naar Nafplion wilden lopen, zei hij: “Dat is 55 km hoog door de bergen, er woont niemand en je kunt er niets kopen”! En dat bleek te kloppen. De weg loopt heel hoog, het is er relatief koud (24OC) en het waait er hard. Daarom staan er ook veel windturbines op de toppen van deze bergrug.
(hoe dit allemaal afloopt, zie je in de volgende en laatste aflevering)
Geef een reactie