In dit laatste deel het vervolg van een zeer vermoeiende voettocht, de voorbereidingen voor de terugreis en de autorit terug naar huis. Na ruim twee maanden zit hun zeilvakantie in Griekenland er op.
Dag 53: donderdag 9 augustus 2018 – Hoe het allemaal fout kan lopen.
Het is een zeer lange wandeling en het is er heel erg donker, maar ‘s nachts komt er vrijwel geen verkeer. Er lijkt echter geen eind aan te komen. Tenslotte wordt het weer licht en blijkt hoe ontzettend hoog het is. Met een niet te tellen aantal haarspeldbochten gaat het naar omlaag. Je kunt de stad, waar je heen moet, zien liggen, maar het is nog bijna 20 km dalen. Er lijkt geen eind aan te komen en er is nergens een paadje of trap(je) die een snellere daling mogelijk maakt. Het is extreem vermoeiend. Als we tenslotte – bijna beneden – een zijweggetje zien dat sneller daalt – Ton denkt beneden zelfs een bushalte te hebben gezien – nemen we die direct. Van de verwachting klopt niets, het leidt naar een boerderij.
Maar we kunnen de landweg – die voornamelijk uit keien bestaat – wel blijven volgen volgens de boer en de boerin. Het is nu gelukkig vlak, we zien de zee in de verte, maar ook deze landweg is eindeloos lang. Uiteindelijk komen we bij een benzinepomp met restaurant, maar alles is gesloten, dus doorlopen maar. Het is intussen 10.00 uur geworden. We zijn hondsmoe en bij Ton is een slipper kapot gegaan, dus loopt ze nu op één blote voet.
Maar van de stad Nafplion geen spoor. Geen enkele wegwijzer noemt deze plaats. Hoe kan dat voor zo’n grote stad. De naam zie je nergens. We komen uiteindelijk aan in een dorpje aan zee – vol met toeristen – en zien hier een richtingaanwijzer die de stad noemt.
We gaan zitten bij een broodjeszaak die ook koffie en frisdrank verkoopt. Ik zeg tegen Ton blijf jij hier maar zitten, dan haal ik de auto op, op een blote voet en die gloeiend hete weg kun je niet lopen. Ondanks de vermoeidheid hijs ik mij weer omhoog en ga zoeken.
Ik denk dat ik in Nafplion ben. Aan ongeveer iedereen vraag ik waar het busstation is omdat mijn auto daar in de buurt is geparkeerd. Iedereen stuurt mij naar een bushalte, die heet in Griekenland: Stasi Ktel (natuurlijk in het Grieks geschreven, Ktel is de bus maatschappij) maar een echt busstation is er niet. Dan zie ik een man die een kooitje met een poes erin uit z’n auto haalt en bij een dierenarts naar binnen brengt.
Ik vraag het ook aan die man. Je zit helemaal verkeerd zegt hij, waar je moet zijn is aan de andere kant van de baai. Hij ziet mijn vermoeidheid en zegt: stap maar in, ik ben taxichauffeur. Het kost je niets, ik breng je wel even. Er volgt een lange rit en ik ben blij dat ik zit. Als we aan de overkant van de baai zijn gekomen herken ik de berg met het fort/kasteel er bovenop. Ik roep: “ja hier is het, dit is de plaats waar ik mijn auto heb geparkeerd!”.
Als hij vanwege eenrichtingswegen niet verder mag, zeg ik: laat mij er hier maar uit, nu vind ik het wel. Ik bedank hem heel hartelijk en ga op zoek naar de auto. Maar omdat ik er heel anders ben binnengekomen, kan ik mij niet direct oriënteren. Maar voor ik er erg in heb sta ik ineens voor mijn auto, ik blij!!
Er is nog iemand blij. Een vrouw ziet dat ik weg ga en zet haar auto zo dat niemand het plekje voor haar neus kan inpikken. Maar zo kan ik er niet uit! Ze maakt net genoeg ruimte om mij te laten wegrijden.
Nu komt het tweede probleem: waar heb ik Ton eigenlijk achtergelaten? Ik programmeer Tripoli in en ga terug naar de bergafdaling met de vele haarspeldbochten. Vandaar uit moet ik haar kunnen vinden.
Op een gegeven moment herken ik de omgeving. Het is inderdaad heel ver terug. Ton zit er nog keurig te wachten.
We doen ook nog even wat boodschappen, drinken nog wat en dan begint de terugreis naar Methoni. Dat gaat allemaal probleemloos. Nu zie je pas echt wat een mooie uitvinding een auto is. Behalve door het binnenland van de Peloponesos gaat de reis ook nu weer door de bergen en komen we ook weer langs de bron die zo mooi water geeft. We vullen er alle flessen die we bij ons hebben. Er zijn ook veel anderen die dat doen. De route door dit berg gebied is schitterend. We zijn nog voor donker weer aan boord.
###
Dag 54: Vrijdag 10 augustus 2018 – Alles terugbrengen naar Pylos
Na een goede nachtrust – Ton heeft gisteren blaren opgelopen – gaan we de auto naar Pylos brengen. Ton blijft daar dan en kan met aanmeren helpen. Ik ga met de bus terug naar Methoni en breng de boot naar Pylos. Er is nog koffie van gisteren en het was nog warm. We waren gisteren te moe om alles op te drinken.
Wat een beetje tegen valt is dat volgens de planning de bus pas om 20.15 uur gaat en uiteindelijk komt hij pas om 20.45 uur. Maar niet zeuren: hij gaat en dat is het voornaamste.
Bij het lopen naar de dinghy merk ik pas hoeveel spierpijn ik heb gekregen van de lange berg wandeling. Nu nog terugroeien naar de boot, maar ik zie hem niet. Dus op goed geluk roeien en dan zoeken. Ik zie alleen boten met ankerlicht, maar bij onze boot is het ankerlicht nog uit. Er is een groot jacht gaan liggen tussen waar ik mij bevind en de boot, daarom kon ik hem niet ontdekken. Eenmaal aan boord leg ik de meerlijnen klaar en hang de fenders op. Bij het ophalen van het anker ontstaat er een probleem: de ketting loopt van de geleide rol. Ik leg het anker simpelweg op het dekde rest komt morgen.
Naar Pylos varen is een makkie, je moet alleen goed opletten of er geankerde boten zijn en die zijn er heel veel, zowel in Methoni als in Pylos. Als ik de haven binnen vaar zie ik Ton op de kop van de steiger staan: daar moet ik zijn.
Of de duvel er mee speelt het begint harder te waaien. Ton vraagt een visser of hij een andere plek wil zoeken omdat ik er wil afmeren. Gelukkig krijgen we hulp van een Pool. Zonder hulp aan de wal kun je er niet afmeren en het mag ook eigenlijk niet.
Er zijn geen bolders. Alleen stukken waar het beton is weggehakt om de wapening te kunnen gebruiken om vast te maken. Het lukt allemaal hoewel aanmeren bij nacht toch een moeilijkheid is: je ziet de kade bijna niet. Om 23.00 uur zit de boot goed genoeg vast om te kunnen gaan slapen.
Dag 55: Zaterdag 11 augustus 2018 – Ligplaats zoeken
Maar eerst wat eten, douchen en slapen, om 03.00 uur lagen we er in…
De volgende ochtend blijkt dat er wel meer vrije ligplaatsen zijn, maar allemaal zonder moorring. Je kunt de voorkant van de boot niet vastleggen. Je eigen anker gebruiken is geen optie, als die blijft haken achter de ketting op de havenbodem heb je een nog groter probleem.
Ton gaat de was naar de wasserij brengen en ik ga een lampje maken met twee draadjes eraan om te kunnen ontdekken waarom de boegschroefmotor niet loopt.
Misschien kunnen we hulp krijgen van de baas van de watersportwinkel om een ligplaats te vinden voor de winter. De moorring die ik had achtergelaten is weg. Gestolen? Wie zal het zeggen: we verdenken Niko er natuurlijk van. Ik blijf deze manier van afmeren afschuwelijk vinden.
Ik zoek een lampje met twee draadjes eraan, om de oorzaak van het niet werken van de boegschroefmotor te kunnen achterhalen. Ik had zoiets, maar het is weg en het ellendige is ook dat de soldeerbout is verdwenen. Dit wekt mijn woede en onbegrip op.
Ik heb uiteindelijk toch een lampje met twee draadjes eraan gemaakt en wat blijkt: de nieuwe zekering is kapot. Als dat het enige is, is verhelpen simpel. Dat geldt in een normaal land, maar Griekenland is geen normaal land. Er is hier niets te koop en de simpelste dingen vragen dagen of soms weken levertijd, dus of ik een goede zekering kan kopen, moet nog blijken.
Een nieuwe goede zekering is gelukt – de leverancier gaf zo een ander –maar de boegschroefmotor deed niets. Later, na een wandeling, bleek de schakelaar op de stuurstand de boosdoener. Door het langdurig niet gebruiken werkte die niet goed meer. Na een paar maal in-en uitschakelen deed hij het ineens weer. En wat bleek: de motor werkt alleen naar links. De relais zijn vernieuwd, dus waar zit de storing?
Dag 56: Zondag 12 augustus 2018 – Een ligplaats voor de winter zoeken
We gaan nogmaals naar de watersportwinkel om een duiker te regelen die een moorring voor het anker kan maken.
Om 16.00 uur kwam de duiker, maar de plaats die wij gedacht hadden was niet vrij, dus daar mochten we niet liggen. De man hielp positief mee een ligplaats te vinden, maar dat was niet eenvoudig. Een keer regelde hij een plek die duidelijk te smal was. Ze hadden het over hoeveel dagen – maximaal 4 dagen was mogelijk – maar wij wilden de boot er voor de rest van het jaar laten liggen.
We hebben toch nog een plekje gevonden tussen de kleine bootjes die wel heel ruim lagen. Een beetje inschikken van de beide buren maakte onze ligplek mogelijk. Maar de moorring was verdwenen. De duiker maakte een andere moorring en zo hebben we toch een plekje aan een pier aan de landzijde. Een extra voordeel is dat de loopplank nu horizontaal ligt. De steiger is hier blijkbaar lager. Aan en van boord gaan is makkelijker.
De ankerketting konden we niet gebruiken, de ketting op de havenbodem is te klein om onze ketting er door te halen. Er was wel een moorring touw dat moest worden vernieuwd en daarmee liggen we nu afgemeerd tussen de vissers.
Dag 57: Maandag 13 augustus 2018 – Gereedmaken voor de thuisreis
De voorbereidingen voor de naderende thuisreis hebben nu de grootste aandacht. Ton maakt de keuken schoon, en ik demonteer de kapotte winch.
De boegschroefmotor is opnieuw getest – hij deed het over één kant – de andere draairichting deed niets. De oorzaak was eenvoudig: er zat een draadje los. Nu is alles in orde, alleen de schroef – de propeller – zit er nog niet op omdat de boot uit het water tillen hier zo duur is (€ 600,00). Er moet toch een goedkopere manier zijn!
De avondmaaltijd hebben we heel eenvoudig gehouden. Aan de noordzijde van de baai is relatief veel strand en dat leidt tot een gezellige drukte. Er zijn daar veel campings. En daar zijn we een pizza wezen eten, aan de noordzijde. De pizza’s zijn hier anders dan bij ons. Ze houden het midden tussen een Turkse en een Italiaanse pizza.
Door de drukte waren we pas om 23.00 uur aan de beurt. Duur is het allemaal niet.
Dag 58: Dinsdag 14 augustus 2018 – Verder met gereedmaken voor de thuisreis
We gaan verder met opruimen en schoonmaken. Maar volgens Ton is het belangrijker dat ik een beetje opgeknapt wordt. Eerst scheren en daarna doet Ton mijn haar. Als dat langer wordt ziet het er niet uit, dus de tondeuse eroverheen dan ben ik weer een beetje toonbaarder.
Als we weer naar Griekenland gaan, dan doen we later in het jaar. Het is dan niet meer zo warm en is het er minder druk. De meeste mensen zijn dan weer aan het werk. Een ligplaats vinden is dan gemakkelijker.
Al veel dingen hebben we in de auto geladen en morgen moet de bimini (de zonnetent) er af. Dus voor mij: zonnetent demonteren, de douche schoonmaken en al het overige, dat mee moet, inladen en zijn we gereed voor de thuisreis, meer dan 3000 km. Precies weet ik het niet, de route is te lang om in één keer te berekenen. Dat komt vermoedelijk ook omdat ik de tol-snelwegen heb verboden.
Mijn gehoorapparaat heeft definitief de geest gegeven en dat is behoorlijk lastig zowel voor Ton als voor mij. Hij doet het al dagen niet meer, maar ik bleef hoophouden dat het zich weer zou herstellen.
Om geen tijd te verliezen en om schade in de winter of mogelijke diefstal te voorkomen, heb ik de bimini er al afgehaald en binnengelegd. Dat ging uiteindelijk makkelijker dan vooraf gedacht. Het wachten is nu alleen nog op de was die Ton naar de wasserij heeft gebracht. We hebben wat gedronken aan boord: bier en witte wijn met zoutjes en een knoflook dipsaus, zodat de ergste trek over is.
Dag 59: Woensdag 15 augustus 2018 – De op één na laatste dag aan boord
Ton is blij dat ze naar huis gaat en ook mij wordt de hitte wat teveel. We zijn de stad in gegaan en hebben suflaki gegeten: twee stokjes de man
á € 1,30 per stuk. Grieks eten is overal hetzelfde specialiteiten zijn er niet. Het is eentonig. Gebakken mosselen, kibbelingen, een lekkerbekje, kroketten, bitterballen, een pittige tomatensoep, vissoep of een loempia: allemaal onbekend. Grieks eten is saai en heeft weinig smaak. Alleen met vlees zijn ze heel ruim. Er komt een moment dat het je neus uitkomt en vis is duur.
Om de hitte te ontvluchten en toch nog te genieten van het mooie zeewater, zijn we weer naar het naaktstrand gegaan in de buurt van Finikounta en zijn daar gaan zwemmen. Er waren meerdere paren die er naakt lagen te zonnen of er aan het zwemmen waren. Er was veel wind en er waren veel wind- en kitesurfers.
Er is daar veel strand het lijkt een beetje op de Algarve. In het strandtentje namen we 2×2 suflaki met France frite, witte wijn, bier en cappuccino toe. Morgen is de was klaar en begint de thuisreis. Ook zijn we gaan vragen wat het tillen van de boeg gaat kosten, zodat ik de propeller weer kan monteren. De kosten zijn tussen de € 100,00 en € 150,00. Dat is heel redelijk. Dat gaan we volgend jaar doen.
Dag 60: Donderdag 16 augustus 2018 – Het vertrek richting Albanië
We vertrekken in de richting Patra en nemen daar de veerboot. Die kost de helft van de mooie nieuwe brug. Het navigatiesysteem probeert telkens Albanië te vermijden en laat je honderden kilometers omrijden. Gelukkig zag ik dat op tijd en, omdat het systeem wel de wegen laat zien, kon ik de juiste weg naar Albanië vinden. In Albanië moet je de wegwijzers gebruiken en niet het navigatiesysteem omdat die je zo snel mogelijk het land uit probeert te krijgen. Ik programmeerde Shkoder in. Dat is een stad in het noorden van Albanië vlakbij de grens met Montenegro.
Dag 61: Vrijdag 17 augustus 2018 – Montenegro
We bereikten Shkoder en de grens tegen de middag.Er stond een lange rij voor de grens. Maar de passage ging toch nog vlot.
Het werd tijd om een hotel te zoeken – meestal slapen we in hotel Panorama – maar daar hadden ze geen plaats. Dat viel een beetje tegen, dus reden we door. Hoewel de weg bij de grens er schitterend bij ligt, gaat dat tot het eerste dorp. Daarna is de weg druk en zeer smal, zoals meestal in Montenegro.
Er kwamen een paar tegenliggers met hoge snelheid die mij niet genoeg ruimte lieten. Ik moest iets te ver naar rechts en toen viel het rechter achterwiel van het asfalt af en botste de velg tegen de rand van het asfalt. Die vervormde daardoor zoveel dat alle lucht ontsnapte. Een lelijke deuk en de band leeg! Deze auto heeft geen reserve wiel, alleen een licht – smal – wiel om een garage te kunnen bereiken. Omdat te kunnen verwisselen moest alle bagage er uit.
Toen we doorreden vonden we een bord dat naar een restaurant bij een groot meer hier in de buurt verwees. We hadden trek en besloten daar naar toe te gaan, misschien hadden ze ook wel een kamer? We aten er vis – een relatief grote vis de man – heerlijk. Het was er behoorlijk primitief, maar ze hadden er een paar stuga’s waarvan we er één huurden. ‘s Avonds ging het hek dicht en ging iedereen weg, we hadden het rijk alleen.
Dag 62: Zaterdag 18 augustus 2018 – Velg laten maken
De eigenaar had gezegd dat hij ons naar een garage zou brengen, maar dat deed hij uiteindelijk niet. Ze stuurden ons naar Sinji daar zou de velg gemaakt kunnen worden. Het was Ton die de banden-garage ontdekte. Omdat de velg van aluminium is, moest hij naar een speciaal bedrijf om de deuk er weer uit te halen. Ze deden dat gelijk en de velg is prima gemaakt, (€ 30,00).
Daarna zetten we onze reis voort in richting Dubrovnik. Doordat er veel nieuwe wegen waren, kwam het navigatiesysteem er niet meer uit en stuurde ons steeds heen en weer! Toen ik een bord zag met Kotor, koos ik die richting.
Omdat we door de bergen reden hoefden we niet met de veerboot, maar konden we zo richting grens. Het was wel een hele lange daling met veel hairpins.
Dag 63: Zondag 19 augustus 2018 – Kroatië
De grenspassage ging vlot en ook Dubrovnik was snel bereikt. Maar het navigatiesysteem probeert Bosnië Herzegovina te vermijden en stuurt je een heel lang schiereiland op met aan het eind een veerboot om weer op de vaste wal te komen.
Je kunt dus Bosnië Herzegovina passeren zonder de grens met Bosnië Herzegovina over te moeten.
Ik koos daar niet voor en hield gewoon de kustweg aan. Op een gegeven moment leek het of we een lekke band hadden – rechts voor – en dat was ook zo. De band was volledig aan flarden, er was niets meer van over.
Tegen de avond waren we in Rijeka, maar daar was geen banden reparatieshop te vinden. Maar Rijeka verlaten naar het noorden bleek onmogelijk. De weg die het systeem aangaf was afgesloten en lag er helemaal uit. Omdat die weg hoog in de bergen ligt, waren er geen andere mogelijkheden.
Dus terug naar het centrum en de tolweg nemen, anders kom je er niet uit. Je betaald voor 3 km tolweg € 1,25.
We namen direct de eerste afrit en vonden al snel de weg naar Udine in Italië. Daar bleek het eenvoudig om een banden-garage te vinden. Helaas waren ze op vakantie en dus gesloten. Bij verdere navraag bleek er nog zo’n bedrijf te zijn en die waren net een dag terug van vakantie. Ze hielpen ons direct.
Toen naar Oostenrijk over tweebaanswegen. Dan heb je geen vignet nodig en zie je meer van het land. We wilden ergens in Oostenrijk overnachten, maar er was nergens plaats. In Beieren wel, maar duur: € 110,00 per nacht in het plaatsje Rosenheim. In een ander hotel gingen we forel eten: twee heel grote forellen voor € 45,00, redelijk en voortreffelijk bereidt. Wel wist ik nog twee borreltjes los te krijgen van de baas.
Dag 64: Maandag 20 augustus 2018 – Duitsland
De thuisreis door Duitsland ging heel erg vlot. Wel reed er op deautobahn iemand tegen mijn linker buitenspiegel. Een wegpiraat, maar het was wel druk, vaak stau. De spiegel klapte naar voren, maar was niet kapot. Ik kon hem eenvoudig weer in de goede stand draaien.
Ineens had ik schoon genoeg van de autobahn en verbood de snelweg op het navigatiesysteem. Via tweebaans wegen bereikten we langs de kortste weg ons huis. Het onkruid stond zeer hoog op de oprit.
Tegen 23.00 uur waren we thuis.
Griekenland blijft ver!
En altijd blijft de onzekerheid: heb ik alle buitenafsluiters wel dichtgezet? Of die van het koelwater van de Diesel bijvoorbeeld, en heb ik de hoofdschakelaar ervan wel uitgezet?
Wat we echt jammer vinden aan Griekenland is dat er geen vermaak is:
je kunt nergens een dansje maken…
Was getekend: Bert en Ton Barendrecht
Tenslotte:
Hiermee komt een einde aan het verslag van Bert en Ton met hun belevenissen en avonturen in Griekenland. Hun boot is opnieuw achtergelaten in de haven van Pylos met blijkbaar de bedoeling om er volgend jaar weer naar toe te gaan, mogelijk wat later in het seizoen vanwege de warmte en drukte
Het was een leuk en boeiend geschreven verhaal. Wel bekroop me het gevoel dat Bert soms de randjes opzocht van wat fysiek mogelijk was (de wandeling ‘s nachts van 50km b.v., maar dat hoort blijkbaar bij hem..) Hopelijk ontvangen we volgend jaar opnieuw zijn verslagen met nieuwe zeilavonturen in Griekenland. Om een indruk te geven van zijn zeiltocht heb ik in Google Earth (zo goed mogelijk) de bezochte plaatsen als waypoints in kaart gebracht. Op basis hiervan schat ik de afgelegde mijlen op 380 NM.
Zie de afbeeldingen.
Hugo
Follow Us!