In het eerste deel had Bert het wel even gehad:  De genua is verkeerd opgerold en de losgeschoten schoot zit in de schroef. Lees het volgende deel met de oplossing en de verdere avonturen.

Dag 21: Zondag 8 juli 2018 – Methoni

Om de schoot los te krijgen van de schroefas besloot ik om de motor heel langzaam achteruit te laten draaien en de schoot los te trekken. Dat lukte gedeeltelijk, maar op een gegeven moment brak de schoot. Later op de dag besloot ik onderwater met de duikbril te kijken hoe het zat. De schoot zit strak gedraaid om de as, maar er hangt nog wel een stukje touw vrij naar beneden. Misschien lukt het om er een stuk touw aan te knopen en het restant met achteruit draaiende motor los te trekken. Omdat het hard blijft waaien kan ik de genua niet correct oprollen. Een vrij zeil is in deze harde wind niet onder controle te houden.

Dag 22: Maandag 9 juli 2018 – Methoni

Om 10.30 uur waren Jan en z’n vrouw Elly op onze boot om te helpen het stuk schoot dat om de schroefas gedraaid zat, te verwijderen. Jan vroeg van alles, maar besloot om eerst naar de schroefas te duiken. Hij pakte het loshangende eind en kon het er eenvoudig aftrekken.

Dat probleem was opgelost. Het afgebroken stuk was zo klein dat de schoot gewoon bruikbaar bleef. Maar omdat samensmelten niet lukt, besluit ik een windsel om het uiteinde te maken: dat voldoet goed.

Omdat er nog weinig wind was, besloot ik om ook de in de war geraakte genua weer op orde te brengen. Er waren te weinig windingen om de pully van de genua. Hoe dat kon begrijp ik niet, maar het is snel te verhelpen. Gewoon er wat extra slagen omheen leggen. Alle problemen verholpen!

‘s Middags gingen we met de dinghy naar de camping om bij de Nederlanders daar te vragen of iemand kon bedenken wat we mogelijk fout deden met de sateliet TV. Er kwam niet zo veel uit. Maar het was wel gezellig met koffie, bier, wijn en lekker kletsen.

Ik ging naar de supermarkt om boodschappen te halen die Ton had opgeschreven. Er is niet zo veel te koop. Onder andere hebben ze geen vers brood, alleen verpakt en mango chutney is er natuurlijk ook niet. Maar gezellig was het wel bij terugkeer op de camping.

Tegen zessen gingen we terug en de man, die ook een satelliet TV heeft, bood aan ons af te duwen. Halverwege stopte de motor. Ik was vergeten de benzinekraan open te zetten..

Door recht tegen de wind in te varen kregen we veel water over. Het bootje ligt diep en het lijkt of er water in de luchtbuizen zit. Dat moeten we bij gelegenheid op het strand eens nazien. Dus moet de luchtpomp een keer mee.

Dag 23: Dinsdag 10 juli 2018 – Nog altijd harde wind in Methoni

De dag begint met het terugbrengen van de bril van Elly. Ze had die op onze boot laten liggen. Het diep liggen van de dinghy is een probleem bij de harde wind. Er komen veel golven over waardoor het bootje vol loopt en nog diepe komt te liggen.

Ton heeft al de hele reis last van een insectenbeet die een grote rode vlek op haar borst heeft veroorzaakt. En het nare is, het wordt maar niet minder met de rood kleuring. Ton amuseert zich niet, ze klaagt constant dat ze naar huis wil. We besluiten naar de Methoni camping te gaan. Er zijn daar veel Nederlanders die er met de camper verblijven. Er was een man bij die aanbood om te helpen met het verwijderen van het water dat mogelijk in de luchtbuizen van de dinghy zit. We varen er heen, zo langzaam mogelijk. Het bootje ligt heel diep en dus slaan de golven er snel overheen.

Aangekomen bij het strandje blijkt de bijboot heel zwaar, maar het lukt me wel om hem hoger op het strand te slepen. Er komt gelijk hulp. We openen een luchtbuis en leggen het bootje ondersteboven. Het water gutst er met een dikke solide straal uit. Er zit heel veel water in. We doen dit ook met de andere luchtbuis en ook hier weer een dikke straal. Zelfs in de buis die de kiel vormt, zit veel water. Uiteindelijk is al het water er uit en komt er niets meer. Ik pomp het bootje opnieuw op. Het begint weer wat te lijken.

Daarna spoelen we het zand er af en bieden we iedereen een consumptie aan: de mannen meestal bier en de vrouwen wijn, op één na die liever cappuccino heeft. Eén van de vrouwen – een forse, nicotineverslaafde – zorgt wel heel erg goed voor zichzelf. Allereerst regelt ze een tweemaal zo groot glas voor zichzelf en drinkt – zuipt – vrijwel alle wijn op. Ton krijgt bijna niets, maar betaalt wel de rekening! We blijven er ook eten en zijn nog maar net voor donker weer bij de boot. Het terugvaren ging stukken beter omdat het bootje nu veel hoger ligt en over de golven danst.

De luchtbuizen krijgen water binnen terwijl de luchtdruk gewoon op peil blijft. Zou dat komen omdat de watermolecuul veel kleiner is dan de luchtmolecuul? Er moet tenslotte een verklaring voor zijn.

Dag 24: Woensdag 11 juli 2018 – Tocht naar Porto Kagio

We nemen het besluit om naar Porto Kagio te gaan, dat is een mooi beschut baaitje aan de oostzijde van het middelste schiereiland van de Peloponnesos, een tocht van ca. 60 Nm, dus moeten we op tijd vertrekken. De wind is west tot noordwest met zo’n 20 knopen. Het gaat relaxed, maar op een gegeven moment klinkt het waarschuwingssignaal voor te lage accuspanning en moet ik de Diesel starten om stroom te laden. De laadstroom is meer dan 30 A. Ik laat de Diesel bijstaan tot de laadstroom onder de 15 A. is. De trip gaat nu sneller en blijft ontspannen. Bij het ronden van de kaap blijkt pas hoeveel wind er staat.

De elektrische lierhandel doet het niet, dus moet ik de genua met de hand naar binnen draaien. Eenmaal in Kagio vinden we een ankerplek en het anker houdt meteen. Het mag natuurlijk ook wel eens meezitten. We eten wat nog overgebleven was van de vruchtensaus, zonder vlees natuurlijk, maar daar ga je niet dood van.

Dag 25: Donderdag 12 juli 2018 – Porto Kagio

We slapen uit. Het eerste dat ik doe is het verslag bijwerken. Wevragen ons af of we een dokter moeten zoeken voor de grote rode plek op deborst van Ton, die maar niet wil verdwijnen. Porto Kagio is een mooi afgelegenbaaitje, bij zeilers en andere vaarmensen goed bekend.

We brengen de dag door met heerlijk niets doen. ‘s Avonds gaan we op de wal eten, een grote dorade de man. Als we weggaan en langs het ernaast gelegen restaurant komen, worden we omhelst door een vrouw die daar serveert. Ze blijkt ons nog te herkennen van vorig jaar en biedt ons wijn aan van het huis. Als we willen vertrekken krijgen we nog een schaaltje met yoghurt en kersen. Heel leuk en lekker, het voelt als thuiskomen.

We moeten nog terug roeien naar de boot, maar Ton is een goede pilot en we komen dan ook probleemloos thuis.

 Dag 26: Vrijdag 13 juli 2018 – Vertrek uit Porto Kagio

Het vertrek uit Porto Kagio is zonder wind, dus de Diesel knapt het op.Vrijwel de gehele oversteek is zonder wind, maar als we bijna aan de overkant van de baai zijn, komt er wind uit het oosten. Het oorspronkelijke plan om de kaap te ronden kan dus niet: de oostzijde is lagerwal. Er is een grote baai aan de zuidwest-kant. Er ligt daar een stad waar we boodschappen kunnen doen, maar als we er bijna zijn, draait de wind naar het zuidwesten en ligt ook deze stad aan lagerwal. Dus besluiten we naar het hier ten zuiden gelegen eiland Kitira Island en het dorp Agia Pelagia te gaan.

Er varen veel grote schepen door deze zeestraat. Er is er eentje die ik maar niet voorbij kan komen, zodat er niets anders overblijft dan te wachten tot die voorbij is voordat ik verder kan varen. Eenmaal aan de overkant draait de wind opnieuw naar het oosten en dus liggen we op een niet beschutte langswal. Het dorp Agia Pelagia ziet er mooi uit, maar we gaan pas morgen aan land. Ton maakt iets te eten met penne (een soort spaghetti), maar eerst gaan we zwemmen omdat het zo heet is (33OC). Gelukkig gaat de wind liggen, maar we blijven rollen op de deining. Toch lijkt het rustiger te worden. Tot nu toe gaat koffie zetten zonder ongelukken.
Door de hitte lopen we de hele dag in ons blootje.

Rond 23.00 uur zijn we het voortdurende rollen spuugzat en besluit ik naar de andere kant van de ferry pier te gaan. Daar lig je tussen de ferry pier en de iets verder gelegen landmassa, die verder in zee steekt waardoor er een soort van baai ontstaat en er dus een grotere kans bestaat op een rustige nacht. De boot ligt keurig stil nu ik dit schrijf. Het ziet er dus goed uit. Het is hier op de wal wel veel drukker. De mensen zijn luidruchtig en er lijkt een disco te zijn. Vooral Ton heeft daar last van. Ik niet, ik hoor gewoon niet goed genoeg..

Dag 27: Zaterdag 14 juli 2018 – Agia Pelagia

Agia Pelagia was toch niet zo’n gunstige ankerplek. Het rollen bleef,maar werd door het wegvallen van de wind wel iets minder. We roeiden naar de wal voor wat boodschappen en cappuccino (2 cappuccino voor € 7,00: duur!). Ik kon er ook gelijk naar de WC, zodat ik het zwemwater niet vervuilde. De oversteek van de zeestraat duurde een goed deel van de dag. De harde wind stond pal tegen zodat er veel diesel is verstookt. Het is toch nog gelukt om een goede ankerplek te vinden bij een smal en hoog (199 m) rotseiland waarop een volledig ommuurde stad staat. We konden niet vaststellen of de huizen bewoond zijn, maar het is wel iets aparts. Langs de toegangsweg stond een hele lange rij auto’s: bezoekers van de ommuurde stad? De ankerplek heet: Kremmydi Bay en het rotseiland heet: PalaisMonemvasia.

Door de draaiende wind was Monemvasia geen goede keuze, maar de baai is groot.De wind ging eerst liggen en stak later weer op uit het noordoosten. Dus voeren we naar de hoge wal achter een schiereiland met diep water tot vlakbij de kust.
Met 40 m ankerketting is de maximale ankerdiepte circa 13 m. Je moet altijd rekening houden met een draaiende wind. Het lukte om te ankeren in 10 m diep water onder een hoge oever. We dronken een borreltje onder een stralende sterrenhemel.

Dag 28: Zondag 15 juli 2018 – Kremmydi Bay

Ton werd ‘s morgens wakker van het lawaai van de windgenerator. Er was veel wind uit het noorden en dat was nu net de richting waar we heen wilden. Dat betekende dus de Diesel recht tegen de wind in.

Ton jaagt op vliegen en heeft er al twee doodgeslagen. Er is ook een wesp binnengekomen die we maar niet kunnen verleiden om te vertrekken. We hebben buiten suiker en krenten neergelegd en hopen dat hij naar buiten gaat.

Hoe hard het waait weet ik nog niet, maar het anker houdt goed dus blijven we nog even op de Kremmydi Bay. We hebben dus een ‘relax day’. De windgenerator houdt de spanning op 13,5 Volt.

De dag gaat voorbij met zalig niets doen. Ton maakt een vegetarische maaltijd in de oven met wat we nog hebben: courgette, aardappel, tomaat, uien, knoflook en kruiden, toegedekt met kaas en paneermeel. Het gaar worden van de aardappels duurt langer dan gedacht en dat is moeilijk als je trek hebt.

Dag 29: Maandag 16 juli 2018 – Op weg naar Porto Cheli

Om ca 9.40 uur hebben we het ontbijt achter de kiezen en besluiten eerst naar Monemvasia te gaan, de geheel ommuurde stad op het 199 m hoge rotseiland. We gaan ankeren aan de op kaart aangegeven zijde en roeien naar de kant om de oude ommuurde stad te bezoeken. Daarna doen we boodschappen en proberen gas te kopen. Iedereen weet wel iemand, maar niemand heeft gas.

Als we weer aan boord zijn om de boot gereed te maken voor vertrek, staat er iemand (politie?) op de kant op een fluitje te blazen en te gebaren: we moeten daar weg. Het zal wel met de badgasten te maken hebben die geen vervuiling van hun zwemwater willen.

Uiteindelijk vertrekken we richting Porto Cheli, de wind zit achter, dus zeilen we op de genua: snelheid tussen 3 en 3,5 knopen. De trip gaat te lang duren. Op een gegeven moment moet de Diesel helpen. Maar we halen het net niet voor donker. GPS en kaart brengen uitkomst. Alles gaat goed en eenmaal in de fantastisch beschutte baai liggen daar al zo veel boten voor anker dat we snel besluiten niet verder te gaan.

Dag 30: Dinsdag 17 juli 2018 – Porto Cheli

Porto Cheli is een populaire en goed beschutte baai, daardoor is het erdruk. De schipper van een groot Engels driemaster jacht, komt naar ons toeomdat hij vindt dat we te dichtbij liggen. Ik kies een andere ligplaats en allesis OK. In de avond ging het nog hard waaien (24 knopen), maar als je voor ankerligt is dat niet meer zo belangrijk. Wel ongewoon eigenlijk omdat de wind ‘shier avonds meestal gaat liggen.

Dag 31: Woensdag 18 juni 2018 – Koilada

We besluiten naar Koilada te gaan, het is daar niet zo toeristisch en veel rustiger. Op weg naar Koilada kwam ons een Engels jacht voorbij, op tegenkoers, waarbij de vrouw spiernaakt een uitbundige dans opvoerde voor haar man. Of ze gemerkt heeft dat wij er zo dicht langs voeren weten we natuurlijk niet, maar ze trok er zich niets van aan en danste gewoon door. Ze heeft natuurlijk groot gelijk: het is veel te warm om kleren te dragen. De dans was zo uitbundig dat haar borsten alle kanten opslingerden.

Koilada heeft een fantastisch beschutte baai, die tamelijk ondiep is. We hebben nog maar 0,5m water onder de kiel. Zelf lopen we ook zo ongeveer de hele dag naakt. We doen alleen iets aan als we aan land gaan.

We moeten kit hebben, omdat het achterbord van de bijboot aan één zijde los zit. We vinden een kit  en of die goed is moeten we maar afwachten. De chemische fabrieken verstrekken alleen nutteloze informatie. Wanneer gaat daar iemand zijn verstand gebruiken? Waar de kit aan hecht blijft in nevelen gehuld.

De “supermarkt” is gesloten en wanneer hij opent is een raadsel. We gaan terug aan boord nadat we wat gegeten en gedronken hebben: Griekse hamburger met feta, tomaat, ui, tzatziki, en bier en wijn. Het is allemaal heel goed en ruime porties. Maar de markt gaat niet open. Dat zal wel met de hitte te maken hebben: Griekse siësta.

Ook vragen we informatie voor overwinteren op de kant: € 600,00 ex. BTW (24%) voor het uit- en inhijsen en € 10,00 per dag voor parkeren. Dat loopt lekker op voor een lange periode.

De boegschroef heb je niet zo erg nodig in Griekenland en Pylos is gratis. Dus zijn de kosten te hoog voor alleen de boegschroef. Morgen proberen de bijboot te maken.

Dag 32: Donderdag 19 juli 2018 – Koilada

Vandaag gaan we proberen het bijbootje te maken en gas en benzine (voor de buitenboordmotor) te kopen. De kit die ik gekocht heb, is op basis van polyurethaan, dus ik hoop dat die ook hecht aan de rubber profielen waar het achterbord tussen is gelijmd.

We hadden geen brood meer, dus het ontbijt bestond uit beschuit en knäckenbröd. Het is ook tijd om dat laatste ook eens op te maken.

Ik dacht dat Ton geld had meegenomen, dus had ik niets bij me. Gelukkig had Ton nog wat geld bij zich zodat we zelfs nog iets konden eten en brood kopen. Het eten bestond uit twee grote gegrilde pork steaks (karbonades) met friet, 1,5 liter water en een 0,5 liter koele witte wijn.

De reparatie van de bijboot is goed gelukt. Ik had een krabber aan boord waarmee de oude lijmresten opvallend makkelijk verwijderd konden worden. Het opnieuw inlijmen van het achterbord was eenvoudig. We hebben het tot 16.00 uur laten uitharden, daarna roeide ik naar het centrum.

Ton ging wandelen en deed de boodschappen: brood kopen. Daar pikte ik haar weer op en roeide terug naar de boot. Dat roeien kost mij moeite omdat ik de riemen niet uit het water kan krijgen. Mijn knieën zitten te hoog, dus ook bij het terug bewegen van de riemen slepen ze door het water. Dat schiet niet op!

We hebben nog altijd een vloerluik dat niet dicht kan, de huidige bocht is te hoog. Maar ik heb intussen een lagere bocht. Die moet alleen nog wel geplaatst worden. Dat betekent dat de huidige bocht er uit gezaagd moet worden. De vraag is of we dat nu al moeten doen of wachten tot we weer in Pylos zijn.

Dag 33: Vrijdag 20 juli 2018 – Koilada

De dag begint na het ontbijt en daarna koffie met heerlijk niets doen.De winkels zijn hier op het heetst van de dag gesloten zodat naar de wal gaanweinig zinvol is. Omdat we nog altijd last hebben van een ongelijk liggendvloerluik, besluit ik om het nieuwe bochtstuk voor de vulleiding te gaan aanbrengen.Daartoe moet eerst de oude er uit gezaagd worden. Na wat voorzichtig aanvangs-geklooizet ik rigoureus de zaag in de oude bocht. Hij mag destructief verwijderdworden en het valt allemaal nog heel erg mee. Ik moet wel veel demonteren om ereen beetje redelijk bij te kunnen. Daarna moet ik de nieuwe bocht en leiding aanbrengen en alles weer terug monteren. De blokjes die onder het vloerluik warengezet door Rob van Eekeren, verwijderen en het luik kan weer dicht.

Het is inmiddels laat genoeg en de winkels zijn weer open. We varen naar het benzinestation voor benzine en gas. Benzine is geen probleem, maar gas gaat een week duren: de lege gasfles moet naar Athene. En het bedrijf dat de lege flessen ophaalt, komt maar éénmaal per week.

Daarna boodschappen en een cappuccino en vervolgens terug naar de boot. We maken pannenkoeken om het simpel te houden.

Dag 34: Zaterdag 21 juli 2018 – Het eiland Nea  Koilada

Hier vlakbij ligt een klein eiland – ik denk dat het Nea Koilada heet, we laten de boot liggen, nemen de dinghy en gaan er eens rondkijken. Hopelijk kun je er zwemmen, hier kan dat niet. Het water is te vies. Het eiland blijkt in z’n geheel privé-terrein te zijn. Er blijft dus niets anders over dan weer weg te gaan. Vlakbij de kerk is een strandje waar we heen gaan. Het is kiezelstrand, maar we gaan er wat zwemmen.

Daarna loopt Ton terug naar de stad en ik neem de dinghy. We zoeken een laundry service, maar vinden die niet. Je kunt er toch niet terecht voor maandag. Omdat we ook trek krijgen – en ik voornamelijk dorst – zoeken we een restaurant op waar al wat mensen zitten. Ze zetten er allerlei kleine schotels neer met lekkere gerechten. Uiteindelijk nemen we een vis die gegrild wordt en goed smaakt.

Grieken zijn heel aardige en vriendelijke mensen. Wat dat betreft is het hier goed toeven.

Morgen nemen we de bus naar Pylos en halen de auto op.

Dag 35: Zondag 22 juli 2018 – Naar Pylos met de bus

Ton heeft een cake gebakken in de oven aan boord De smaak is prima maar de oven wordt veel te heet en daardoor is de cake aan de randen een beetje verbrand, helaas.

De bus gaat ergens tussen 8.00 uur 10.30 uur zegt men. Er blijkt niets van te kloppen, de bus rijdt niet op zondag. Omdat we toch niets beters te doen hebben besluiten we naar de stad – Kranidi – in de buurt te wandelen. Het is 4 km verderop en, omdat het hoog ligt, kan je het zien liggen. Maar wandelen met die hitte – tegen de 40OC – valt toch tegen. 

Ik smacht van de dorst, maar we kunnen het centrum niet vinden. We vragen het aan een mevrouw, die daar met haar auto en alle ramen open, heel langzaam voorbij reed. Snel rijden kan sowieso niet op de bochtige smalle straatjes in Griekenland. Ze vindt het een probleem om het ons uit te leggen en vraagt ons in te stappen: ze brengt ons wel even. Als je vermoeid en uitgedroogd bent, smaakt cappuccino, bier en witte wijn goddelijk.

Als we weggaan lopen we verkeerd. Door al die bergen rondom en de draaiende straten is oriënteren lastig. Dan bedenk ik me dat een horloge ook als kompas kan worden gebruikt: Je richt de kleine wijzer in de richting van de zon en deelt de hoek tussen de kleine wijzer en de 12 middendoor. Daar ligt dan het zuiden en is het eenvoudig om ook het westen te vinden.

We gaan verkeerd, maar er is daar een zijweg die wel in de goede richting loopt, dus slaan we af. Later komen we langs een huis waar de mensen in de tuin zitten en we vragen het voor de zekerheid even na. Er ontstaat verwarring waar we heen willen. Hij vraagt: “Willen jullie naar Poto Cheli”? Ik zeg nee, precies in de tegenovergestelde richting en dan weet hij genoeg: loop maar door, dit is de goede richting. Omdat het hoog ligt zien we op een gegeven moment het dorp –Koilada – en de baai waar we heen moeten.

Later komen we op de grote weg en langs een benzine station. Daar hebben ze gelukkig ook gekoeld water. Ik drink een fles van 1,5 liter in één keer leeg. En ik hoef zelfs niet te plassen, zoveel vocht verlies je in die hitte. De man ziet dat en geeft spontaan nog een fles van 1,5 liter mee!

Uiteindelijk komen we waar we heen willen, en stoppen bij het eerste restaurant dat zich aandient. Verder lopen is een loodzware opgave. We eten één grote kip souvlaki met z’n tweeën met bier en wijn (€ 14,00), dus Griekenland heeft ook zijn plezierige kanten.

In het dorp nogmaals cappuccino en dan terug naar de boot. Lukt het om morgen om de auto op te halen?

Dag 36: Maandag 23 juli 2018 – Met de bus naar Pylos

Met de bus naar Pylos is nog niet zo eenvoudig, het vertrek uit Koiladais om 10.00 uur. We zijn keurig op tijd, maar er komt geen bus. Dan zeggen de mensen van het koffietentje: “Hij komt om 11.00 uur”. En net als wij er geen enkel vertrouwen meer in hebben – 11.30 uur – komt er een bus aan rijden die naar Kranidi gaat, slechts 4 km verderop. Je kan die stad zien liggen omdat hij hoog ligt en zo dichtbij.

Maar de bus gaat eerst langs alle omliggende dorpen voor hij naar Kranidi gaat. Daar wordt de reis 2 uur onderbroken. Pas om 15.15 uur gaat de reis verder naar Nafplion en daar eindigt de reis: de hele dag bezig voor slechts 81 km en er gaan geen bussen meer die dag.
De hitte is afmattend, en de vermoeidheid dwingt ons om een hotel te nemen. Om 8.30 uur morgen vroeg kunnen we de bus nemen naar Tripoli.

Dag 37: Dinsdag 24 juli 2018 – Vervolg busreis naar Pylos

Om 8.15 uur staan we bij de receptie van het hotel om de overnachting af te rekenen,. Ze zijn nog niet goed wakker en weten niet hoeveel ze moeten afrekenen, dus moet er veel gebeld worden. Daar hebben we geen tijd voor, dus ik leg € 50,00 neer en we vertrekken. Grieken houden van zwart geld dus een probleem zal het niet zijn, denk ik. We halen de bus naar Tripoli en ook de bus naar Kalamata en Pylos zonder problemen. We waren er om 15.30 uur.
Resumerend: alleen het eerste deel van de trip was een probleem.

Ik had de accukabel van de auto losgekoppeld. Alles is elektrisch, dus niets werkte. Bij deze auto staat de accu achterin en ik nam aan dat er een slot op de achterdeur zou zitten. Nou nee dus. Dus moest alles er uit wat achterin lag om de kabel weer aan te sluiten.

Om 16.00 uur vertrokken we voorde terugreis. Afstand 330 km. Het navigatiesysteem koos een route door de bergen, een schitterende route. De bergen zijn hoog in dit deel van de Peloponesos en in het hooggebergte regende het (17 á 18OC). De autoreis was een genoegen! De baai waar de boot nu ligt is bij het dorp Koilada, dat onbekend is in het navigatiesysteem, dus koos ik Kranidi. Daardoor hadden we moeite Koilada terug te vinden in het donker.

Een ander probleem is dat de zonnecellen niet genoeg stroom opwekken om de koelkast aan de gang te houden. Die wordt dus te warm, met bederf van melk, koffieroom en tomaten tot gevolg.

Dag 38: Woensdag 25 juli 2018 – Weer in Koilada

We zijn niet al te vroeg op. Het plan is eerst om een laundry shop te vinden en ‘s avonds eens in Porto Cheli te kijken of er misschien ergens een dansje gemaakt kan worden.

Als we terugvaren naar Pylos, brengen we de auto eerst naar Nafplion en bezoeken daar het kasteel dat boven op een berg ligt, direct naast – of zelfs in de stad. Dan is het ophalen van de auto makkelijker. Vanuit Pylos is Nafplion in één dag met de bus bereikbaar.

We kopen twee dorades voor € 9,00 met aardappels en asperges. Een heerlijk maal, weer eens iets anders dan de Griekse rauwkost.

Een dansje maken in Griekenland lukt nergens, alleen eten en drinken. Grieken zijn aardige mensen, maar ze laten veel kansen liggen. Mensen moeten zich ook kunnen vermaken. Kijk wat dat betreft eens naar Spanje!

Een cappuccino in Porto Cheli is niet gelukt. We kregen weer zo iets van Nescafe, de grootste rotzooi die er bestaat. Na mijn klachten hierover hoefden we niet te betalen. Zelfs het bier (0,5 ltr.) en de wijn, ook 0,5 liter, hoefden we niet te betalen.
Het was er wel heel druk, waarom gaan al die mensen daar naar toe? Er is daar verder niets te beleven? Maar het oogt wel gezellig.

(Wordt vervolgd)