Hugo de Groot

Portsmouth kent een prachtige seafront. Met Dick Ringenier, in onze gezamenlijk zeiltocht, hebben we dit nieuwe centrum met zijn vele restaurantjes, winkelpromenade en zicht op de haven, vorig jaar al kunnen bewonderen. Maar de schitterend geconstrueerde toren die ze er naast gebouwd hebben, niet. En dat blijkt nu een gemiste kans te zijn.

Met de pont gaan we naar de overkant. Kosten: gereduceerd tot 1,20 pond/dag voor Seniors! Ook hier en in musea – net als in Amerika – houden ze de pensionado’s in ere!

Met de lift in 10 sec boven sta je op 100 m. hoogte in de Spinnaker Tower achter glas neer te kijken op Portsmouth, de haven, ver de zee en het Isle of Wight. De oude marine dockyard met Nelson’s Victory is duidelijk te zien. Vlak ernaast ligt de “First-of-Class” T45 van de marine, HMS Daring, waarop de zwarte doos van Signaal/Thales (het S1850 radarsysteem van mijn programma en die van vele anderen) prominent aanwezig is. Nu ik hier ben en dit na al die jaren weer terug zie, komen de leuke en interessante tijden van het internationale project samen met Marconi/Selenia/BAE (what’s in a name…) weer even boven. Het doet me zeker nog wel wat.

Je kunt nog twee etages hoger, maar dat is op deze hoogte veel van hetzelfde. Er is wel een caféetje. Lijkt me een leuke plek om eens daar te vergaderen als je met maar een paar man bent (iets voor Hamish of Jeroen?). Met de lift suis je ook zo weer naar beneden en loop je langs de vele winkels die daar zijn neergepoot, maar niet bepaald mijn interesse hebben. Marianne wat meer, maar die moet mij er niet bij hebben….

Die middag lopen we langs de promenade naar het indrukwekkende  monument voor de in  WO I en WO II gesneuvelde marinepersoneel.

Hier is ook een landing van Hovercrafts die je in 10 min. naar de overkant (Rije) brengen. Het geeft bulderend lawaai, maar het blijft imposant en we hebben het er over om later in de week een keer mee te gaan.

Aan het eind van de promenade lopen we nog even een VVV binnen. Uiterst behulpzaam geven ze ons advies hoe we met de fiets bij de MISC (ook al iets uit mijn S1850 periode) kunnen komen. Daarnaast zijn er ook andere leuke routes buiten Portsmouth uitgezet. Dit voor het programma in de rest van de week. We gaan eerst naar de authentieke driemaster van de oude Vice-Admiraal Horatio Nelson, de HMS Victory!

Op naar de pont, het was weer een lange tippel vandaag!

Buiten giet het weer eens en de zin om te gaan stappen ontbreekt een beetje vanmorgen. Dus stellen we een bezoek aan de Victory maar even uit vandaag.

Na de middag lopen we Gosport eens in. Nou niet echt de moeite waard, blijkt, maar aan de kant van de Hasler Marina (direct aan bakboordzijde invaren achter de havendienst) blijkt er het Royal Navy Submarine Museum te zijn met een heuse onderzeeboot, HMS Alliance, de enige in de UK die nog overgebleven is uit de tijd van WOII.
Eigenlijk zijn we aan de late kant, want het blijkt dat je er wel een paar uur nodig hebt om alles goed te zien.

We beginnen met de rondleiding in de onderzeeër. Onze gids was de chief Torpedodienst die op deze boot zelf heeft gevaren. Met bekende britse humor leidde hij ons en het overige gezelschap in een uur tijd door de boot. Het was een waterval van woorden en vaak konden wij hem niet volgen in zijn verhaal. Maar geestig was hij en er werd heel wat afgelachen met name door de dames.
Als je daarbinnen bent blijft het verwonderlijk dat je er destijds voor koos om bij de onderzeedienst te gaan. Zo weinig ruimte,  zo weinig privacy en nog zo primitief wat techniek betreft. De gids laat ons ook de boordgeluiden horen: van naderde destroyers, hun exploderende dieptebommen, het duikalarm en de diesels.

Een museum in Engeland is altijd compleet en zeker eentje van de marine. Het gebouw naast de boot bevat alle facetten van de onderzeedienst. Hier staat ook Engelands eerste onderzeeër: de Holland I uit 1901, opgevist en gerestaureerd na 65 jaar in het water gelegen te hebben. Het is verbazend dat van de koperen schroef nog zoveel over was.
Veel displays (ook van Thales Underwatersystems UK), films en interactieve panels maken het museum leerzaam en leuk. Een aanrader dus voor een ieder die Portsmouth een keer bezoekt! (zeker iets voor RobvOck!). Wij hebben er althans geen spijt van dat we vandaag de Victory maar even links (of hier rechts?) hebben laten liggen.

Bij de uitgang is nog een aparte afdeling met de Weaponary van de onderzeebootdienst. Hier in een wat rommelige ruimte liggen de wapens die de huidige onderzeeboten met zich mee voeren: torpedo’s ( de bekende Spearfish van BAE!), een Tomahawk kruisraket en een Trident nuclair ballistic missile. Indrukwekkend om daar eens naast te staan.

Vandaag de Portsmouth Historic Dockyard bezocht waar Nelson’s Victory ligt. Met Dick Ringenier had ik dit museumcomplex van de Marine vorig jaar al bezocht, maar niet zo uitgebreid als vandaag. Je kunt hier de hele dag wel rondlopen en nog niet alles in je hebben kunnen opnemen.

Voornaamste doel vandaag: de havenrondvaart langs de marinehaven en de Victory zelf.

De rondvaart brengt je vlak langs twee T45’s, de “Daring” en “Diamond” (met de “Smart”-radars) . Verderop ligt er nog een T23, de “Westminster” en wat achteraf een carrier in de motteballen, de “Arc Royal”. Ook de RN snijdt blijkbaar stevig in de defensieuitgaven: mocht het vliegdekschip Invincible (van de Falklands..) vorig jaar al voor een schrootprijs weg, nu ook de Arc Royal. Als we terugkeren wordt er net een US fregat binnen gesleept: FFG7 “Carr” met een overbekend……. M20 Signaal bolletje! Waarschijnlijk zijn ze er allemaal omdat het zaterdag en zondag “Armed Forces Weekend” is en je de schepen kunt bezoeken.

Over de Victory laten we de foto’s spreken. In het historisch besef dat we over dezelfde houten dekken lopen als de manschappen en officieren van dit authentieke schip, dat als admiraalsschip bevelvoerde over de britse vloot in de strijd tegen de franse/spaanse vloot (Slag van Trafalgar,1805), word je alleen maar stil van ontzag.

De geest van Horatio Nelson is uiteraard overal prominent aanwezig, trouwens over de hele dockyard vind je zijn nagedachtenis..

We lopen ook de Trafalgar Experience binnen, waar ons een imposante show wordt voorgezet van de strijd, maar nu vanuit binnen in het schip: kanonnen die afgevuurd worden, manschappen die geraakt worden, gekerm, amputaties, kortom een zeer levendig schouwspel a.h.v. beeld, geluid en menselijke figuren.

Op de eerste verdieping is er een bijzondere tentoonstelling van verzamelde boegbeelden die op de (vergane) marineschepen prijkten. Op deze étage ook de eerste koninklijke sloep uit de 18e eeuw van koning Karel II.

Naast wat souvenierwinkeltjes bezoeken we ook het gebouw van de “Action Stations”. Het is een soort Nemo dat wij in Amsterdam ook kennen. Een technologisch “doe”-museum met (vlucht)simulatoren, aanschouwelijke demo’s en proefjes over alle facetten van techniek waarmee de marine te maken heeft. Wat minder interessant voor Marianne, maar voor mij leuk om ermee te spelen en te experimenteren.

We maken ook op afstand nog even een doop-plechtigheid mee van een boot voor de marine.
Wat het nu precies was, konden we niet ontdekken, maar de show was compleet met tribune, vlagvertoon, showband, parade, sabels, uitgaanstenu en feestkleding voor de dames.

Aan het eind van de middag – als het museum sluit – laten we ons met bijna de tong op onze schoenen  weer met de pont terugvaren.  Weer een leuke dag hier in Portsmouth doorgebracht!

We hadden graag nog met onze boot Cowes aangedaan, maar dit weekeinde is er de “Round the Island” race waar ze over de 1800 boten verwachten. Vergeet het maar dat er nog een plekje te vinden is voor ons. Dus gaan we met de “Wightlink” ferry naar Fishbourne en nemen we de vouwfietsen mee.

Er zijn hier twee veerbootdiensten en dus staan we eerst prompt bij de verkeerde, de catemaran ferry naar Ryde. Deze neemt echter geen fietsen mee.
Die naar Fishbourne is een autoveer (het schip doet – qua grootte – erg denken aan de veerdienst naar Texel) en is een stuk verderop.
Voor 9 pond p.p. mag je mee. De fietsen mogen gratis mee en moeten we droppen tegen de voorklep van het schip aan. Het hele autodek staat vol, maar voorin staan de twee fietsjes van ons! Voordeel: iedereen met auto moet op je wachten. Je bent als eerste aan en van boord!

In ruim 40 min. zijn we aan de overkant en beginnen we aan de tcoht naar Cowes. Volgens de kaart kent Wight enkele fietspaden, maar we kunnen ze op de heenweg maar met moeite ontdekken. De meeste tijd rijden we langs de normale weg, waar de auto’s langs je racen. En de wegen zijn hier al niet te breed. Niet helemaal ongevaarlijk dus.
Het voortdurend en continu langsrazen van auto’s is iets wat na een tijdje gaat irriteren. Nooit is het rustig op de weg. Er is altijd lawaai. Oversteken is uitkijken en wachten. Het doet ons denken aan St. Maarten, waar ook iedereen in een auto zit voor wat voor boodschap ook. Alleen hier stopt geen auto om je over te laten steken en in SXM wel.

Het kaartje en de bewegwijzering is hier vaag en we verrijden ons dan ook een beetje. We hebben twee uur nodig om in Cowes te komen. Het is hier behoorlijk heuvelachtig en soms moeten we afstappen om de helling te kunnen nemen. Met die kleine 20 inch wielen is dat ook niet te doen.!
We passeren Newport en zien in de verte het complex van BAE liggen dat we met het Thales team een keer heb bezocht voor een vergadering en waar we de Sampson radar hebben mogen bewonderen.

Met bijna stijve kuiten arriveren we in Cowes, het Mekka van zeezeilers. In één van de Marina’s leggen we onze fietsen aan de ketting. Er staat een CCTV-camera op gericht dat ons een veilig gevoel geeft om de fietsen daar achter te laten.
In de hoofdstraat is het een drukte van jewelste. Allemaal vanwege de race. Ook veel (grote) boten op het water en later ook in de havens.
Cowes kent vele leuke winkeltjes op zeilgebied en we doen ze bijna allemaal aan. Ik laat me (opnieuw) verleiden tot de aanschaf van Cowes-shirts. Ze worden – met de gewenste opdruk en tekst – ter plekke gedrukt!

Langs de boulevard zie je pas hoe druk het op het water is. Iedere deelnemer aan de race wil waarschijnlijk nog even oefenen met zijn bemanning.

Let ook nog even op de koninklijke afmeerpaal en de reeks kanonnen in de haven, onderdeel van de meest prestigieuze jachtclub van Engeland, de Royal Yacht Squadron. De heren die van bovenaf op ons neerkijken vanuit het aangrenzende deftige clubhuis doen vermoeden dat wij – gestoken in ons wandelkloffie –  daar niet erg welkom zijn…..

Het loopt al tegen de avond en we moeten toch weer het hele eind terugfietsen. Maar eerst nemen we nog een stevige hap in een bar aan de haven om energie op te doen. Ik krijg hier een stuk steak voorgeschoteld die bijna het hele bord beslaat. Ik ben niet vies van een stukje vlees, maar dit hoeft nu ook weer niet!

Tijdens ons eten komt de Queen Mary II voorbij. Het blijft een imposant schip! Toen het schip in Rotterdam was voor promotie en s’nachts de Nieuwe Waterweg afvoer , is Marianne nog gaan kijken.
De weg terug voert weer via Cowes-East. Daarvoor moet je nog in Cowes met de pont over. We proberen nu een andere lokale weg, via Whippingham (leuk kerkje staat daar!) en Wootton, die aanzienlijk korter blijkt te zijn met heel weinig autoverkeer .We zijn er nu binnen een uur en met de Wightlink ferry van negen uur varen we weer terug. Weer staan onze fietsjes helemaal vooraan en kunnen we als eerste van de pont af in Portsmouth.
En als we dan weer de pont nemen naar Gosport zijn we het varen en fietsen wel zat. Eenmaal op de banken in onze kajuit kunnen we dan ook geen pap meer zeggen. Wat een enerverende dag! Cowes blijft de moeite waard om te bezoeken, maar voor het eiland zelf moet je echt een auto ter beschikking hebben (tenzij je graag in heuvelachtig terrein fietst met je racefiets. Iets voor Jan F.?)

Vandaag keren we weer terug naar de Historic Dockyard van de Navy. Dit weekeinde zijn er in heel Engeland open dagen waarop je de gelegenheid krijgt om kazernes en marine schepen te bekijken.

Een unieke kans voor mij om hier in Portsmouth HMS Daring, het eerste schip van de T45 klasse, te bezoeken. Ik heb er wel mee te maken gehad, maar het schip werd pas na mijn pensionering in dienst genomen.

Tot mijn grote verbazing mag iedereen in de CIC (operatie centrale) rondlopen.
Dat was vroeger wel anders, ook bij onze eigen marine! Ik tel in de gauwigheid 30 operatorstoeltjes!

Geen wonder dat er in operationele omstandigheden 200 man meevaren!

De meeste jongelui die ik aanspreek zaten nu een jaar op deze boot. Ze zijn zonder uitzondering enthousiast over het schip. Veel ruimte, veel comfort voor hen zelf. De S1850M radar schijnt het prima te doen. Ze hebben waarschijnlijk instructies gekregen, want erg mededeelzaam zijn ze niet. Maar ja, het waren allemaal dan  ook van zulke broekies….(zegt deze oude….)

Op het andere schip, de Gloucester, staan de mensen in de rij, ook op het schip. Dat laten we dus maar zitten.
Verder is het op het terrein weinig te doen en we besluiten nog maar enkele tentoonstellingen op de dockyard – die we van de week hadden overgeslagen –  te bezoeken.
In een hal van het Marinemuseum staat alles van Nelson, zijn uniform, zijn bezittingen, zijn medailles, brieven, etc. Zo staan we oog in oog met een wassenbeeld van Nelson. Een klein manneke blijkt. Uniek is ook een gezichtsmasker van hem, aan de hand waarvan de historici een goed beeld van hem hebben gekregen.

In weer een andere zaal bovenin het museum is het originele voorzeil van de Victory te zien. We vonden dit wel zeer bijzonder. En ook weer typisch voor engelsen om zoiets te bewaren. De  kogelgaten van de slag bij Trafalgar zitten nog in het doek!
Je mag er niet fotograferen, maar ik kan het toch niet laten…  Flitser uit en Iso1600, dan kom je een heel eind.

Maar dan hebben we onze portie van de Victory en Nelson wel gehad. Tijd om een pintje te nemen in het oude visserskwartier aan de haven: The Still & West Country House uit 1700!. Hier hebben Dick en ik vorig jaar ook gezeten. Het is daar genieten van het uitzicht en van het continue havenverkeer! En raad eens wat ze daar schonken? Grolsch tapbier. Helaas tappen ze het wel op zijn engels: dus zonder schuimkraag……

We zijn nu een week hierin Portsmouth en zullen ook morgen nog blijven. De zon laat nu ook wat meer van zijn goede kant zien en misschien kunnen we morgen eens in de kuip ontbijten…..

Waarschijnlijk pakken we de fietsen weer en gaan nog wat in de omgeving kijken.
Portsmouth als waterfront city is trouwens wel in trek bij de engelsen, zeker nu het weekeinde is. Het krioelde van de mensen daar.

Waren we met onze Kingfisher in de Gosport Marina praktisch de enige bezoekende boot, nu in het weekeinde is het drukker in de haven.

Maar maandag gaan we toch weer eens verder. We hebben echter nog geen idee waarheen. Gaan we morgen over brainstormen

Morgen zal ik ook weer wat foto’s bij de laatste berichten gaan plaatsen. Dit kost mij de meeste tijd. De foto’s moeten steeds bewerkt worden en het programma dat ik gebruik om deze blog te onderhouden is niet erg gebruikersvriendelijk. Dus nu eerst tekst, de foto’s komen nog!

Nog wel even een foto van deze haven genomen vanuit de Spinnaker Tower.

We beleven een meteo fenomeen: in de kuip hebben we volop zon, maar 500 m richting zee zit het potdicht van de mist. We werden al gewekt door de vele misthoorns. Dit blijft zo tot lang na de middag.

Dat had gisteren niet moeten gebeuren met de “Round the Island Race”! Ofschoon daar toch ook ongelukken zijn gebeurd met veel MayDay’s  en PanPan’s zoals we online konden volgen op kanaal 16. Wat wil je ook met 1900 boten, 16.000 zeilers en bij de Needles 28kn wind (6/7 Bf) en zware deining?

Een ander unicum: we kunnen vanmorgen voor het eerst buiten in de kuip zitten! Dat hebben we lang niet meegemaakt. Lekker relaxen in de zon met kop koffie en een boek!

Na de middag stappen we op de fiets en rijden dwars door Portsmouth de achterliggende heuvels in. Ik wil nog wel even het testcentrum van de marine, de MISC,  bekijken. Veel mee te maken gehad (al was het alleen maar om het mastmodul, nietwaar Henk?), maar nooit kunnen bezoeken omdat het toen nog niet klaar was.

De site is in de verte (ook al vanuit onze haven) te zien, maar om er te komen is wat anders.  De bewegwijzering voor fietsers laat ook hier te wensen over. Naar Portsdown Hill waar de site staat is een hele klim. Dat wordt dus een stuk lopen met de fiets. Maar eenmaal boven worden we beloond: een fraai gezicht over Portsmouth, Wight en de zee. Met achter ons het testcentrum van de marine. Een imposant gebouw inderdaad gelijkend op de opbouw van het T45 fregat zelf!
Hierbij een panorama foto:

Terug gaat het allemaal heuvel af en dus sneller. Maar ook nu hebben we moeite om de weg terug te vinden. Portsmouth blijkt groter te zijn dan we dachten!
Om half zeven zijn we weer aan boord en kunnen we opnieuw genieten van een zonnetje.

‘s Avonds bereiden we de volgende dag voor. Mede op advies van Rob vO. wordt het ……de River Hamble: slechts 13 NM varen!  Het tij begint pas om 09.00 uur te lopen, dus kunnen we op ons gemak opstaan. De wind is dan matig, maar uit de goede hoek. Kunnen  we eindelijk volgetuigd zeilen!

Onze zoon Bram heeft ons ook een aantal goede opties voor dit gebied gemaild (zie vorig bericht), maar dat komt later nog wel.

Zouden we dan eindelijk een zeilrak hebben op weg naar de Hamble River? Volgens de weersvoorspellingen van gisteren wel, maar eenmaal op het water blijkt dat er maar een mager windje staat uit het westen.

Maar goed, het is prima weer, de zon schijnt en de korte broeken kunnen aan. Om 11.00 uur vertrekken we met het tij mee.
Met ons vertrekt blijkbaar ook de T45, want die komt ons achterop.

Richting Wight/Fishbourne kunnen de beide zeilen inderdaad op, maar al na een half uur valt de wind praktisch weg en valt onze snelheid terug op 2 kn. Wel wat anders dan de Hovercraft die even langs komt stormen (wat een kl..herrie maken die dingen toch!)
Tja, we zullen er zo wel komen, maar een keer is de stroom op en krijgen we met een forse tegenstroom te maken, zeker op de rivier.

Dus met tegenzin de motor maar weer bij. Ik heb het al eerder opgemerkt: het is hier hollen of stilstaan met de wind!
Om de riviermonding te bereiken, moet je eerst de Southampton Water op: de rivier voor alle zeeschepen die Southampton aan doen. Net als op het Noord-Oostzeekanaal komen er weer gigantische containerschepen op je af. We blijven dus mooi buiten de vaargeul, al zien we zeiljachten die het presteren om vlak voor zo’n reus zeilend het water over te steken!  De idioten!

Eenmaal de Hamble River op wordt het rustig, al liggen hier werkelijk duizenden jachten uit heel Engeland aan moorings, pontons of aan steigers in de marina’s. Zover het oog reikt zie je masten aan de linker en rechter oever. Hier betalen ze 3000 – 5000 pond voor een jaarlijkse ligplaats met onze scheepslengte! Als je aan een mooring ligt moet je je laten ophalen of wegbrengen met een watertaxi. Armoede!, maar hier in Engeland heel gewoon.

Wij willen zelf een ordentelijke plek hebben aan een steiger en kiezen voor Port Hamble Marina. We willen achteruit parkeren vanwege de wind, maar uiteraard gaat dit weer een fout en verlijeren we tegen de buren aan. Waarom verlijer je nu nooit eens tegen de steiger waar je wilt vastmaken? (later blijkt dat door de sterke rivierstroming (3-4 kn!) het lastig is om aan te leggen of weg te varen).
Afijn, om 14.00 uur maken we vast aan een nette zijsteiger. Net als alle havens die we langs de zuid-kust tot nu toe bezocht hebben is dit er alweer één behorend tot een vier-tot-vijf sterren marina. Maar de prijs is er hier wel naar: 33 pond voor een nachtje! Het wordt steeds gekker hier. Maar je hoeft hier gelukkig geen muntjes te verzamelen en te gebruiken voor walstroom, water of douches zoals in onze jachthavens. Dat is in Engeland steeds inclusief en dat is wel zo plezierig.

In de middag bel ik Henry Riley, destijds onze engelse vertegenwoorder van Thales. Gelukkig neemt hij op en blijken hij en Antonia vlakbij te zitten, op een boot van een vriendin even terug. Ze dachten al een hollands schip gezien te hebben en hadden gezwaaid.
Zelf hebben ze een Dufour30, de ‘Sparrowsong’. Nu ook aan een vaste steiger.

Een uurtje later landen ze per watertaxi op onze ponton en kunnen we ze bij ons aan boord verwelkomen. Een leuk en plezierig weerzien, na zoveel jaren na mijn pensionering!
Beiden zijn nog geen steek veranderd en valt er weer genoeg te kletsen. Henry blijkt nog steeds te werken, nu bij Diehl. Still going strong! Ook Antonia is nog steeds werkzaam als stewardess bij British Airways en zij vliegt toevallig samen met Henry morgen naar Vancouver. We hebben dus inderdaad geluk om hen vandaag thuis te treffen.

In de namiddag gaan we met hen mee naar hun huis hier in Hamble (het huis is een beetje in Victoria-stijl) en zetten we onze gesprekken voort in hun tuin onder het genot van een drankje. Ik  hoor weer wat van oude Thales bekenden waarmee Henry en Antonia nog regelmatig contact hebben, terwijl ik ze inlicht over onze S1850M ‘schransclub’.

Henry wil ons meenemen naar de plechtstatige Royal Southern Yacht Club voor een etentje, maar het is alsof de duvel er mee speelt: op maandag de keuken van de club niet geopend! We kunnen er nog wel een drankje krijgen.Waar hebben we dat meer met Henry beleefd? Ik herinner hem eraan dat dit hem bij mijn afscheid ook al is overkomen bij de Royal Airforce Club in London. Hij lacht wat, hij was het blijkbaar niet vergeten ….….:>)

We gaan nu naar de Victoria Inn, een pub waar we een uitstekende steak krijgen opgediend. Wat het aanbod en eten betreft is Engeland er blijkbaar toch op vooruitgegaan! Dat was tien jaar geleden nog wel eens anders (Fish en chips kon je krijgen…!)

We nemen afscheid van elkaar bij de haven. Het was leuk om elkaar weer eens te zien. We moeten van hen alle Thales bekenden van thuis groeten. Hierbij dus!

We luieren maar wat en lezen veel. ‘s Middags lopen we wat langs de rivier en Hamble zelf in. Maar dat is zo piepklein, daar valt niet veel te beleven. Het leverde wel een paar leuke foto’s op. De eerste is een uitdragerij gelijkend op die van “Malle Pietje” (of was het “malle Grietje?) van de TV-serie Zwiebertje (oef, wat worden we oud….) en de andere twee vind ik heel toevallig in iemands tuin achter het huis en zittend op een bankje. Prachtige bronzen beelden van Churchill met zijn eeuwige sigaar en een onbekende (de maker misschien…..?).  Hoe komt zo iets moois in dit dorp, Antonia?

De weersverwachting spreekt van WZW 3-4, in de namiddag 6-7 windstoten. Dus vroeg vertrekken. We willen ook op de rivier de stroom mee hebben en HW is om 10.00 uur.

Dus starten we om 09.50 uur en motoren we de rivier af. Stond er in de haven nog een zuchtje wind, buiten op de Southampton Water valt alles weg.

Dan maar op de motor en rechtstreeks naar Lymington, ons doel van vandaag. Maar eenmaal op de Solent komt de voorspelde wind toch opzetten. We zetten alle zeilen bij en hebben die dag een fantastische paar zeiluren. De eerste tocht in onze vakantie waarbij we zo lang kunnen doorzeilen!
Het traject is niet bezeild, maar dat hoeft van ons vandaag ook niet. We hebben met dit zonnige weer absoluut geen haast. We kunnen hier lange slagen maken en kruisen van kust (vaste land) naar kust (Wight) en terug. De boot loopt als een tierelier: 7,4 kn over de grond. Uiteraard hebben we de stroom mee.

In de buurt van Lymington begin je de invloed van de oceaan te merken. De golven worden hoger. De toegang tot Lymington is smal. Je moet hier oppassen voor het scheepsverkeer met de Ferries van/naar Wight. Daarnaast staat de stroom er dwars op, dus enige allertheid is hier wel op zijn plaats. Om 13.30 uur melden we ons bij de havenmeester van Berthon Marina en krijgen we een plek toegewezen.

’s Middags lopen we het stadje in. Het is hier wel wat dynamischer dan Hamble en leuk gelegen zo langs de rivier. Langs de stadskade kan je ook afmeren en is het misschien wel goedkoper, maar lig je wel in rijen.
Morgen blijven we hier een dag.

35 Jaar geleden waren we met onze toen drie-jarige zoon Erik ook al eens in dit gebied. We sleepten toen een bagage-wagentje achter ons aan en kampeerden langs de zuidkust van Engeland.

Één van die campings was in de New Forest. Dit laatste had toen indruk op ons gemaakt en dat wilden we nog wel eens terugzien.

De fietsen dus uitgevouwen en wij op weg naar de New Forest, een groot natuurgebied bestaande uit voornamelijk loofbos en heide en dat bevolkt wordt door vele wilde pony’s. Je vindt ze overal, in het bos, in de dorpen, op de weg of in de parken. En overal zie je dan ook hun keutels liggen.

Fietsen hier in Engeland blijft toch een ongewis avontuur. De wegen zijn smal en bochtig en sommige bestuurders van auto’s provoceren je en scheuren dan langs je heen.
We doen het wel, maar erg veilig voelen we ons niet om hier te fietsen en is het in feite ook niet. En dat voortdurende verkeerslawaai: het houdt maar niet op…

De New Forest ligt nu niet direct naast de deur en we moeten er ook best voor klimmen. We doen eerst een dorpje aan: Beaulieu (is ook met de boot via de Beaulieu River te bereiken). Ook dat hebben we destijds bezocht, vanwege een kasteel en het naastgelegen imposante automuseum. Het staat er nog steeds, maar we herkenden er niets meer van. Desgevraagd bleek dat het hele terrein heringericht was. Vandaar.

Dus dan maar snel op weg naar de New Forest. Het was nog even zoeken om de aangelegde fietspaden in het bos te vinden, want erg duidelijk zijn de fietskaarten hier niet. Uiteindelijk vinden we ze wel en maken we een mooie tocht door het bos en over de heide. Enorme oude eiken staan hier nog. We vinden er ééntje die minstens een paar honderd jaar moet zijn. En een stilte! Eindelijk geen lawaai van auto’s: een hele verademing.

En inderdaad: overal zie je wilde paarden en soms ook wilde koeien lopen.
We komen langs de camping Roundhill waar we toen ook gestaan hebben. Ook daar lopen de paarden langs de tenten. En uit eigen ervaring: ze komen soms ook bij je naar binnen!

Aan het eind van de middag gaan we naar de Lymington terug. Onderweg begint mijn voorwiel ineens vervaarlijk te kraken en gaat steeds zwaarder lopen. Waarschijnlijk lager kapot. Grrrr, die fietsjes zijn net nieuw…..Ik kom er net mee in het dorp, maar dan draait het voorwiel ook geen meter meer rond en is deze fiets deze vakantie niet meer te gebruiken…..Ik baal er ontzettend van.

Noot van Marianne:
Even voor de dames: Kijk, dit is toch helemaal top!! Deze beauty-corner kom je zomaar tegen in je zeilvakantie in een toiletruimte van de jachthaven van Lymington! Rondom condensvrije spiegels, ook in de douche! Wel een beetje prijzige haven, maar ja, dan heb je ook wat!
De volgende haven, Cowes, is, letterlijk en figuurlijk, een (bijna) koude douche!!

We hebben besloten om niet veel verder naar het westen te gaan. We hebben al veel bereikt deze vakantie en nog verder betekent ook een langere terugweg. Uiteindelijk willen we eind juli toch weer in huis zijn.

Helaas zit een ronding van het eiland Wight er de komende dagen niet meer in. De HW’s zijn nu tegen ons. Om b.v. Bembridge aan te lopen moeten we om 13.00 uur (met HW, want de geul loopt droog) daar zijn en zouden we vanuit Lymington bijna in het donker moeten vertrekken. En daar hebben we geen trek in. Bovendien is er niet altijd plek (blijkt later). Je kan wel later weg en b.v. naar Portsmouth gaan (40 NM), maar dan krijg je onderweg de stroom tegen en die is op de oceaan niet mis.

Het plan is nu om met de stroom mee de Needles te ronden en dan terug te varen naar Cowes, waar we dan ook de zaterdag zullen blijven. Om 11.00 uur vertrekken we. Het is fantastisch zonnig weer en de zeilen kunnen – na de Lymington geul uit te zijn- al gelijk opgetuigd worden. Eerst passeren we Hurst Point, een langgerekt fort met de witte vuurtoren ernaast.

Om 12.30 uur bereiken we dan eindelijk de Needles, bestaande uit een paar bizar uit zee oprijzende rotsen naast de kust van Wight. Toch wel een bijzonder moment in onze zeilreis!

Het is zo’n mooi zeilweer met een zonnetje en een wind van 3 Bf dat we gewoon de oceaan op blijven zeilen in westelijke richting. We lopen al gauw 6.5 kn!   Maar ja, we moeten ook een keer terug en als we dan ook omkeren krijgen we de stroom behoorlijk tegen. Onze snelheid loopt al gauw terug tot 1,8 kn……en voor de wind. Wel lekker voor de temperatuur, maar zo komen we nooit voor donker in Cowes. Dus toch de motor maar aan en terug de Solent op.
Plotseling wordt de zee om ons heen enorm onrustig: we zitten temidden van brekers. De tegenstroom ter plekke is bijna 3 kn en we varen over een stuk van de Singlesbank, waar nog wel 4 m. water staat. Helemaal lekker voelen we ons er niet bij, maar gelukkig zijn we er snel overheen. Toch niet goed uit gekeken, terwijl de zeekaart toch voor brekers waarschuwde!

Met vol vermogen moeten we nu de Solent op. De Needles lijken maar op dezelfde hoogte te blijven. Na een paar uur neemt de stroom wat af en kunnen we wat opschieten.

Uiteindelijk kunnen in de buurt van Yarmouth de zeilen er weer op en gaan we voor de wind verder met een kleine 4 kn. Er volgen dan nog een paar mooie zeiluren tot aan Cowes als de zeilen als een melkmeisje!.

Om 18.30 uur meren we af in de Cowes Yacht Haven en hebben we een fantastische zeildag gehad en…….de Needles gezien